Δροσιά εσύ

Η φιγούρα σου είναι ένα κλωνάρι λουλουδιού, που στα μαλλιά έχεις το άνθος της θηλυκότητας. Τα δάκτυλα σου, εξερευνούν το τρίχωμα των χεριών μου, ως τους αγκώνες –ανατριχιάζω. Ένα Ανοιξιάτικο βράδυ, όπως αυτό, ενόσω θυμόμαστε το δώρο της ζωής, που δόθηκε τώρα, σ’ όλους, τοπικά, σ’ εμάς: γιατί το χαρτάκι προτεραιότητας του μη ανθρώπου, καθυστερεί. Εσύ που πρέπει να είσαι, θελκτική, μήπως ξεχάσει η ίδια η φύση, να καλέσει τα δικά της πλάσματα, προς ζευγάρωμα. Ιδεών σε βιβλία, που κάποιος αυστηρός, ο μόνος εν Ελλάδι, σκέφτηκε να απαγορέψει από τα σχολεία. Αρεσκόμενος στη λεγόμενη παρουσία της πειθαρχίας, όπως κάγχασε ο σύζυγος της τυφλωμένης δικαιοσύνης. Ποιος μη νοήμων θα έκλεινε τα μάτια μιας γυναίκας, αφαιρώντας της τη παραγωγή του ίδιου της, του αρώματος.

Μια τέτοια νύχτα, που όλα τα υλικά ήρθαν από την αποθήκη, στο σκηνικό. Έως να μοιραστούν οι ρόλοι. Οι πρόβες να φτάσουν στο τελικό στάδιο, της όμορφης, ιδιωτικά, παρουσίας του ζευγαριού: με όσα συνοδευμένα στο χώρο, ως ντεκόρ. Δανεισμένα από σημεία και κόπους, ν’ αντέξουν λίγο παραπάνω, από τη νεότητα, τη σφριγηλότητα στις συνδέσεις. Αν συμφωνούσαμε να ζούσαμε, ως να βαρεθούμε τη φθορά. Αρνούμενοι να χάσουμε τη δύναμη, τη λάμψη του καλουπιού.

Αυτές σου οι θελκτικές αναλογίες, πραγματικά εδώ, ξημερώνοντας πιότερο η ελάττωση του χρόνου, ωσότου το ξυπνητήρι, επιθυμήσει να ξοδέψει τη γλυκιά σου νεότητα, στα αναγκαστικά του επιούσιου. Αν είναι δυνατόν μια οπτασία, όπως εσύ, να ξοδευτεί, κάπου που δεν έχει χρώμα ή αντρική φροντίδα: μόνη σου, πως αντέχεις, φορές, να μη σε θαυμάζουν. Τόσο αληθινή, για να μη σε αγγίζουν. Την ώρα που σηκώνεις τα μάτια, με ένα μοναδικό ρόλο. Ίσως σε κοιτώ από τόσο κοντά, που οι οφθαλμοί μου, αγγίζουν έτσι, το ανθρώπινο σου πρόσωπο.

Υποτιμάς μια γυναίκα, αν της λες: είσαι μόνο άνθρωπος, ΄κι όχι οι καμπύλες των παλμών του ίδιου του σώματος της φύσης. Αυτός ο παλμός που απενεργοποιεί τις άμυνες μου. Κάθε τι άλλο, γύρω. Τόσο όμορφη, για να κοιτάω κάτι άλλο, πέρα από το στεφάνι του προσώπου σου. Αντί για λουλούδια, προσφέρω τραγούδια. Ίσως ως κοσμήματα, στο χαριτωμένο λαιμό, ως τα πρώτα υψώματα, κατηφορικά. Η νύχτα μοιράζει τους ρόλους, στους δρόμους, τα πεζοδρόμια. Τα υλικά στα δωμάτια. Ως το πρώτο φιλί. Την πρώτη κατανάλωση, ενέργειας. Μακριά από ξένες φωνές, που μολύνουν το τώρα: Των δύο την ομορφιά.

Μακάρι η πηγή σου νεότητας, να επέστρεφε κι εμένα, στα ξεπορτίσματα τα αρχικά, που στο τότε τους, δεν πραγματοποιήθηκαν. Τόσες οι καμπύλες, η χρησιμότητα, ο ρόλος σου στη φύση. Επιστέγασμα του γλυκού σου πάθους, να είσαι η μόνη, εδώ, και στη γη, πάντοτε. Για μένα, ως ταίρι, σκοπός μελωδικός. Όπως πάντα.

Γεράσιμος Μηνάς 2008