Στιγμιαία..

Θαρρώ, ήσουν ξαφνική πινελιά

της άκρης του καβαλέτου μου

που επιτακτικά, επιβεβαίωνε το στίγμα της

στον γραφικό χαρακτήρα, της στενής επιφάνειας.

Πάτησες μόνο ως κάλεσμα.

Με τη νύχτα σύμμαχο, να κρύβει τους ανθρώπους.

Θαρρώ, ανέστειλα, χωρίς σημαία το κοντάρι

Μα συ, κείνο που είχες ανάγκη

Το κουβαλούσες μέσα σου, επιστρέφοντας συνεχώς¢

Μ’ ένα απέριττο άνεμο, ο νους διαφεύγει¢ Η νύχτα

προστάζει να δέχεσαι το κορνιζαρισμένο φως

ως άκρη του πνεύματος και του καβαλέτου μου.

Γεράσιμος Μηνάς 2000