Ουράνιο τόξο

Τον άφησα τον άνθρωπο: στην ψευτοφιλανθρωπική διάθεση των διαφημίσεων. Στην κατάχρηση ρεύματος για να φαίνεται ζωντανό, ένα σπίτι. Στην υστερία να κρίνεται η αξία κάποιων, από άτομα που μισούν τη φύση: όντας μη κατεγραμμένοι πλέον: άντρας; Γυναίκα;
Μες την έννοια, κέρδος, σα λαχείο η διαβίωση, με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο. Ευτυχώς, δεν, τους αναφέρει, καμιά εγκυκλοπαίδεια.
Η ώρα η ίδια, δεν είναι γι’ αυτούς, ποτέ αρκετή.
Ορατή.

Σαν επιφάνεια φυσικού περιβάλλοντος, που δεν νοιάζεται, για σκόνη, βροχή ή αναμπουμπούλα, είναι οι νέοι. Κι ας, τους ρίχνουν λίπασμα αποπροσανατολισμού, από τα δικαιώματα τους. Ο δυναμισμός κατοικεί στη καρδιά. Της παρέας. Στην πίστη της αναμεταξύ τους, συνεργασίας.
Γάλα τους, τα ενδιαφέροντα. Η πνευματική τροφή. Η φαντασία. Η αλληλοσυμπλήρωση με αγάπη. Να ανταλλάξουν ένα: αξίζεις. Επίσης μετά το σχολείο. Ως εργατικό δυναμικό: όμως κανένα ζωντανό ταλέντο, σεβαστού ξεκινήματος, δεν έμαθε να περπατά σε πάγο: εκμετάλλευσης, πίσω από ψεύτικα λόγια, ενθαρρυντικά, εργοδοτών.
Η γενιά των 560 ευρώ, μισθού. Οι: μια φορά, νέοι. Τα όνειρα, είδη ανέμων, ξεθυμαίνουν γιατί δεν σιώπησαν: ν’ ανασυγκροτηθούν. Να πάρουν δυνάμεις, λόγω οικονομίας, ρεύματος.
Πότε θα κάμουμε λιτότητα, στα χημικά;
θα θυμηθούμε, όσους υπήρξαν νέοι: διατηρούν τη φρεσκάδα μιας ευγένειας. Ποιοι θα δουν, ως φύση, τα ταλέντα των παιδιών; Να στρέψουν, με λίπασμα ενθάρρυνσης; Ως πότε άραγε, θα μείνει αγνή, η φαντασία ενός δημιουργικού σεβασμού: κατανόησης. Τι σημαίνει, άνθρωπος. Ανήκω, ανήκεις, σταθερά από καταβολής φύσης, στο ορισμένο μήκος κύματος. Ψυχής που αξίζει αγάπη.

Αν ετούτη η εποχή, μπορεί να κάνει, σιωπή.
Μήπως τιμηθεί ο συνανθρωπισμός. Μήπως ξεπεραστούν οι καταναλωτικοί εθισμοί. Ενόσω το ένστικτο της δημιουργικότητας, αρπάξει στον αέρα, το θεμέλιο, διαχρονισμού. Πλησιάσει, πλησιαστεί, βοηθηθεί, βοηθήσει στη γέννα, χαμόγελων από καρδιάς.
Αποτοξινωμένοι από συμβουλές, που ποτέ δεν λειτούργησαν ως φιλική παλάμη. Ο νέος: μια φορά, νέος. Στα καιρικά φαινόμενα, στα δίχτυα των γεγονότων, κρατώντας, στέλνοντας του, τα κύματα, σε μη, ειρηνικά, βήματα. Αν η ελευθερία, μπορεί σα καμπάνα, να ηχήσει στον νου, ως ευτυχία που δεν είναι ποτέ, προσωπική. Απλά συνεργασία: λένε τα παιδιά, που τα ποτίζουν με γνώσεις, μόνο για τους βαθμούς –να ‘ναι οι γονείς, εκτός από ώριμοι… και.. επιτυχημένοι: κι ας τσακώνονται, ας δέρνονται, γιατί παραμένουν διαρκώς ζαλισμένοι: δεν ερωτεύονται, δεν δημιουργούν, δεν έχουν φαντασία. Έχουν δίκιο, τα παιδιά: που είναι, μία κατεύθυνση, στο ουράνιο τόξο των ονείρων: Ανοδικά.

Γεράσιμος Μηνάς 2008