Εθνικό προϊόν

Σαν περίεργα γευστικό είδος σταφυλιού, ή σαν προετοιμασία, προς καλοκαιρινές διακοπές, η αποψινή, νύχτα. Αναπνέοντας διάφορες κατακαθίσεις, ένα ευχαριστώ δίχως κόπο. Κάτι από το ξεκίνημα της ταινίας, Αβάνα. Αυτό το σαββατόβραδο, όπου οι προικισμένοι από φύσης έκφραση, διασκεδάζουν, τόσο ανοιχτά: σχεδόν μεθάς, χωρίς ποτό, χωρίς σωματική επαφή. Αυτή η πλάνη, πως όλα βαίνουν καλά, γιατί, μας απειλούν με εκλογές, για να πάψουμε να γκρινιάζουμε. Αυτοί, που καθοδηγούν, τους τραμπούκους, τους ορατούς και τους αόρατους, στο ίντερνετ.
Ώστε να το βουλώνει ο πολίτης, για να πάψει να διεκδικεί, να λέει ναι, να τον ψεκάζουν στις διαδηλώσεις με αέρια που χρησιμοποιούνται σε χημικό πόλεμο. Να λέμε κι ευχαριστώ από πάνω, που επαναπαυόμαστε στα προσωπικά μας όνειρα-παραισθήσεις. Όπου προστίθεται και αφαιρείται το τίποτα. Πάνε περίπατο οι διεκδικήσεις. Ποιος θέλει τη δουλειά του άλλου; (κράτος).
Ευθύνες;
Η προσωπική αναισθησία, πάντα στο περίμενε.
Εσύ τώρα, γιατί να μη ξεχάσεις τον σάτυρο που σκότωσε τον δεκαπεντάχρονο; Εδώ άλλοι και άλλοι, παρόμοια ψυχασθενείς, εξοντώνουν με σφαίρες, συμπολίτες τους, π.χ. σεκιούριτι. Οι κλώνοι της βλακείας, να είναι διαφορετικά βαμμένη η λέξη: εντάξει. Σε κάθε είδος, πολέμου. Αντιγραφές παλαιότερων, εντάξει: και τι έγινε; Είπανε χαρούμενοι οι άνθρωποι, ανά την υφήλιο, όταν πέσανε ατομικές βόμβες σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Και τι έγινε; Που ο δείνα και ο ψ, είναι άστεγοι; Ηθελέστα και παθέστα, θα λέγανε όλοι οι βολεμένοι, από κείνο το είδος, που δεν σέβονται τις ώρες κοινής ησυχίας.
Το είδος του σύγχρονου θα πω, ανθρώπου (παρά νεοΈλληνα), που περιμένει το λαχείο για να ζήσει όπως οι φίρμες. Ούτε που νοιάζεται για το κακό που κάνει στον οργανισμό, με τσιγάρα, ποτά, ξενύχτια κλπ. Σαν ανώδυνο, καθημερινό, βιτριόλι, η καθημερινότητα τους.
Να λες εντάξει, κάποτε θα φτιάξουν τα πράγματα: το περίμενε που δέχεσαι, που δέχεται, που δεχόμαστε. Κάπου ανάμεσα στις διαφημίσεις, όταν δεν, μας ενοχλεί, κανένας.
Μες την άγνοια, τι μαγειρεύουν οι προδότες, που μας κυβερνάνε. Οι τακτικές, να συνεργάζονται αυτοί που μαγειρεύουν, όποιες δημοσκοπήσεις, να ‘ναι ο λαός, κοιμισμένος. Χορτασμένος.. Εντέλει, άθεος, θα προσθέσω, πλέον.
Αυτή η περίεργη σιωπή, στη χώρα: αυτοί που εγκλώβιζαν τη νεολαίοι, όσοι κερδίζανε από τα καμμένα, αυτοί που λειτουργούν, από πάντα, ως περιοριστές ταχύτητας. Οι ξένοι πράκτοτες που ανεβάζουν και κατεβάζουν, κυβερνήσεις. Λες και εδώ, είναι Παναμάς, κάποια χώρα της πλάκας. Η δήθεν τακτική: το βουλώνουμε για να θεωρούμαστε ήσυχοι. Νομοταγείς! Όλοι οι ανθέλληνες βλάκες, πάνω στην εξουσία, που πολεμήσανε τον εγχώριο πολιτισμό, οι αγαπημένοι ορατής ή αόρατης εξουσίας.
Να λες, πολίτη, εντάξει, να μουτζουρώνουν τα εγχώρια σύμβολα, στο μάθημα της ιστορίας ή ως γκράφιτι. Εντάξει να υφίστανται τσιράκια που καίνε βιβλιοπωλεία, για ένα μισθό.
Ότι δεν προβάλλεται στη T.V. να μην θεωρείται αληθινό. Κι ας κόβονται δέντρα, αποκεφαλίζοντας μια ολόκληρη πλατεία. Να ‘ναι τα πεσμένα δέντρα, πεσμένοι άνθρωποι: παξιμάδια στη μηχανή. Οι σούζα άνθρωποι: κάτι σαν τον όρο αξιοπρέπεια, όπου απευθύνεται σε όσους παριστάνουν τα θηράματα σε περίοδο κυνηγιού.
Σκόνη, αναπνέουμε, μόνο.
Αυτός που παρέχει χώρο, εκβιάζοντας με το όριο: πόσο διαρκεί η αναβάθμιση της αλήθειας. Το βόλεμα, όποιας εξουσίας. Τα κρυογάτσουλα που μέρα νύχτα ανάβουν το καλοριφέρ, μέρα νύχτα, ακόμη ακόμη, τα υπηρετούν οι γονείς: να μη λείψει τίποτα από τα ζωντανά. Τα καλομαθημένα. Που ποτέ τους, δεν ανήκαν μες την ίδια την αύρα, της φαντασίας. Άραγε τι είναι τα νύχια και ποιοι τα τρώνε.
Τόσοι μόνοι τους, που ούτε καν παραδέχονται, το πώς και το γιατί.
Η σκόνη μαζεύεται πιο γρήγορα, η μυρουδιά της αλλαγής, στο περίμενε. Όλες οι χαμένες απόψεις, διαλέκτων άγνωστων, σαν ανοργάνωτη παρουσία, ευωδιών στη φύση. Θα ‘ρθει η Άνοιξη; Το πάνω χέρι, το κάτω χέρι. Ο μισθός της νεότητας. Όσοι τρώνε από τα έτοιμα. Όσοι περιμένουν πρόωρα, τη ζέστη.
Η σερβιρισμένη φαντασία.
Να βλέπεις το ένα ως αριθμό, τον τόπο ως νεκρό πηγάδι, Σφυράει η χύτρα περί ευ-άϊ-αρ, όλα πωλούνται. Οι εθισμένοι που δεν έχουν ζωή, με μόνο όνειρο, να γίνουν πράκτορες. Να δείχνουν την παρουσία τους, οι ρουφιάνοι: η αξιοπρέπεια, λόγω κατοχής όπλου. Αφού δεν έγιναν τίποτα, στη ζωή.
Η μανία των ανθρώπων να θέλουν να ελέγχουν, τους άλλους. Ο ξεφτιλισμός τους υπουργείου εξωτερικών, στα χέρια μιας γυναίκας, ρεζιλεύοντας την διαφημιζόμενη δύναμη του φύλου της. Να κάθεσαι ήσυχα, σημαίνει να μην έχεις ενδιαφέροντα. Αυτά, να μην σε κοινωνικοποιούν, πολίτη. Δεν κατάλαβες ακόμη, πως αυτό δεν θέλουν; Την εσωτερική σου γαλήνη.
Να χάβεις ότι σου λέει η T.V. κάτι τύποι που επιθυμούν το τέλος του κόσμου, για να επαληθευτούν, έχοντας ήδη προδώσει για χρόνια, τη πατρίδας τους, υπηρετώντας στο ΝΑΤΟ.
Οι απατεώνες που φωνάζουν, είμαι απατεώνας αλλά ξεφεύγω χάρη στην ασυλία μου και στο σύστημα: κουκούλωσε ειδήσεις, να ξεχνάνε τα πρόβατα οι ψηφοφόροι. Οι απατεώνες που αποφεύγουν τις προανακριτικές, δείχνοντας στον κόσμο, την ενοχή τους.
Μετά, ας ψεκάζεται, αρχηγός κόμματος, από δακρυγόνα. Δηλαδή αέρια που χρησιμοποιούνται σε χημικό πόλεμο!!

Γεράσιμος Μηνάς 2009