ο λαϊκισμός της κλαψούρας

Στην εποχή μας, όπου τα Χριστούγεννα, ανήκουν στην Coca cola, και η διασκέδαση των νέων, επιβάλλεται να είναι η νοοτροπία, της παρουσίας στο περιβάλλον του υποκόσμου των νυχτερινών κέντρων, επανέρχομαι, για να πω δυό τρία, θεματάκια. Τα οποία, κάθε είδος Μ.Μ.Ε. (ως εκπομπή ή δέκτης μηνυμάτων: βλέπε επίσης γειτονιά), θεωρούν δεδομένα, οπότε ή δεν τα αναφέρουν, είτε τα χλευάζουν.
Ο δυτικός πολιτισμός, η γενιά των κλαψούριδων. Οι περισσότεροι θύματα, των προτύπων …αναψυχής, του: ποτό στο χέρι, αμίλητοι, χωρίς θάρρος: αρκεί να θαυμάζουν κάποιον τραγουδιστή ή να δέχονται, ότι, τους λένε οι ψυχολόγοι στην τηλεόραση. Αυτοί λοιπόν, που μες το θώρακα τους, είναι κενοί, ή θα γίνουν αγροίκοι, για να επιβληθούν αρχικά, στο γείτονα (κατά το: μη τα βάζεις με το τρελό), ή θα παραπονιούνται, μόνοι, σπίτι τους. Γιατί έξω, μπορούν άνετα, να παριστάνουν τους κοινωνικούς: ένα διαρκές χαμόγελο, μια δυνατή προσωπικότητα, δήθεν δυνατή: θύματα της κοινωνικής τους διαπαιδαγώγησης να μην ψάχνουν τα ταλέντα τους, καθένας: ότι αυξάνει τα αντανακλαστικά, την οξυδέρκεια, γιατί έτσι, γίνονται πλέον, επικίνδυνοι για το Κράτος: το οποίο, δολοφονεί πολίτες, και πριν από το 1985. Ή, τους εξαφανίζει.
Εκείνο το: να είσαι ο εαυτός σου, που θα ‘πρεπε να εννοεί: αγάπα τον εαυτό σου, καλλιεργώντας τον παράλληλα, έχει απλά γίνει: προϊόν, αρνητικής πλύσης εγκεφάλου, ώστε να παράγονται άβουλα πλάσματα. Η γενιά των 560 ευρώ, κι όχι των 700, που βαυκαλίζονται τα κανάλια: τα οποία δεν κρατάνε ούτε έναν τηλεθεατή, σε πέρασμα ζάπιγκ. Τι να δεις, αφού κανείς δεν ασχολείται με τη τέχνη, σοβαρά, ας πούμε με προβολή βιβλίων (όχι φυσικά το αποκρουστικό θέαμα, συγγραφέα σε πάνελ, έξι με εφτά, ατόμων, που συνομιλεί κοιτώντας τη κάμερα!).
Η αξιοπρέπεια, πια, έχει μπει σε καλούπι. Εγώ το λέω: δειλία. Π.χ. το φοβισμένο ανθρωπάκι που δεν επισκέπτεται ιστοσελίδες που λένε την αλήθεια, σε τι είδους δημοκρατία, ζούμε. Ή ως σχέση ανάμεσα στα δύο φύλα:
Κανένα αγόρι δεν λέει σε κοπέλα: έχεις ωραία μάτια. Λόγω της πλύσης εγκεφάλου: να διστάζετε, μην εμπιστεύεστε, ας περνά ο χρόνος. Άνθρωποι που δεν παραδέχονται ούτε καν, κατ’ οίκον, πόσο μόνοι είναι. Παρά η επικοινωνία με τους άλλους, είναι απλά: έλεγχος. Γιατί ο κλαψιάρης που δεν γνωρίζει πως είναι κλαψιάρης, αλλά μια φόρμα (για πίττα), τυραννά άλλα άτομα: σαφώς για την ιδέα: μην ξεχωρίσεις, γιατί τώρα ασχολείσαι με την επικαιρότητα ? γιατί γράφεις ? ζήσε, φοβισμένα !!
Εκείνο που έχω ξανα-αναφέρει, να μη θεωρείται αθώος, αυτός που λέει την αλήθεια. Να μην παρουσιάζεται το ηθικά σωστό, το ανιδιοτελές. Αντίθετα: να ‘χεις φίλους για να σε λένε κοινωνικό, ή απλά να σκορπίζεις τον μισθό που έβγαλες με ιδρώτα. Μην αποτοξινώνεσαι. Άφησε κατά μέρος, ότι πάει κόντρα στον καταναλωτισμό και στον πόλεμο, που κανείς δεν παραδέχεται, του ανθρώπινου είδους με το περιβάλλον. Κάτι σαν τα αδέσποτα που εξισώνονται με τους άστεγους. Ότι κλωτσάμε, γιατί, μας χαλά τη ζαχαρένια. Της θεατρικότητας χ ψ καλοπέρασης. Εξάλλου η φίμωση μπορεί να έχει τη μορφή λέξεων Ελληνικών, που δεν αναγνωρίζει ο κειμενογράφος. Απλών εννοιών, σύγχρονων, που θα μπορούσαν να σημαίνουν αντίσταση, οργανώνοντας μόνοι τους, οι πολίτες. Επειδή, αρκετά, μας υποτίμησαν.
Η εποχή μας, όπου σε τηλεμάρκετιγκ πωλούνται φανταστικές ιδέες, ως αληθινά γεγονότα: τούτο βολεύει τους μιζαδόρους: να διατηρούν φοβισμένο το λαό. Να μην ελπίζει ο ψηφοφόρος, πια, να μην διεκδικεί: Υπό καθεστώς κουκουλοφόρων της ΕΛ.ΑΣ. που καίνε και ρημάζουν τις πόλεις. Υπό καθεστώς πληρωμένων δολοφόνων, για να μην διαδηλώνουν τα νιάτα. Αυτά τα συγκεκριμένα νιάτα, που έχουν ήδη, γονείς, κλαψιάρηδες, πνευματικά δηλαδή, ανικανοποίητους. Λυπάμαι που θα παραδεχτώ, η δική μου γενιά, συν πλην, 30, που γεννά ή θα φέρει στον κόσμο, μωρά (με όλη τη σημασία, της λέξης, ως τα δικά τους γεράματα).
Ειλικρινά θλίβομαι με εκπροσώπους του φύλου μου, που καταφέρνουν, με την αρρωστημένη τους περηφάνια, να abuse συναισθηματικά (sorry, στα Ελληνικά, έχω problem), συναισθηματικά ρομαντικές, γυναίκες. Που αξίζουν.
Στο αντίθετο, μη με ρωτάτε, θηλυκό εξώλης και …. Προς άνθρωπο, άντρα. Εμένα, δεν μου έμαθε ο πατέρας μου, το πρέπει: περί δημιουργίας σχέσεως. Η αθωότητα, μάτια μου, είναι προτέρημα. Να χαρίζεις σε άλλο πρόσωπο, ανιδιοτελώς, μες από τη καρδιά σου, μετά από ώρες προσωπικού κόπου, κάτι. Που σημαίνει, εκτιμώ ότι είσαι άνθρωπος. Άκου τη μουσική που σου ‘γραψα ή δες την. Συγκινήσου, γιατί πρώτη φορά σε εκτίμησαν.
Όχι ως φουσκωμένο κενό μες το θώρακα. Ή ως μάζα καλίγραμμου κρέατος (…να ‘ναι καλά… το ALPHA, που στο πρωϊνάδικο του, παρουσιάζει γαλατένια μοντέλα, με μαγιό. Οποία ξεφτίλα, δηλαδή, για εσάς, τις γυναίκες. Μετά από τέτοια προβολή, ψάχνετε και πρίγκηπα!!).
Επαναλαμβάνω, αφού κανείς δεν το λέει: το αρρωστημένο πρότυπο του δυνατού, κατά πάντα. Βλέπεις, τα 560 ευρώ, σου δίνουν αυτό το δικαίωμα, ως εσωτερική δύναμη, ψάχνοντας δεύτερη δουλειά!! Γι’ αυτό διαφημίζεται ο εύκολος πλουτισμός, το πρότυπο της διαδημότητας. Ή τελικά, η συνήθεια να μαδάει ο ζιγκολό ή η αδειομυαλό, τα κορόϊδα. Μη σε πειράζει η γκρίνια μου. δημοκρατία….. έχουμε, επικοινωνίας, μπέϊ μπί ντόλ. Να ‘ναι καλά, το Viagra, η πώληση του ανθρώπινου σώματος, ως κομμάτια κιμάς, σε έντερα ζώων: έτσι δεν φτιάχνονται τα λουκάνικα ?
Η γενιά των κλαψιάρηδων που διστάζουν να πουν ένα καλό λόγο, γιατί θα φανεί ως παρενόχληση. Μετά, απλά φοράς τα καλά σου, για να μπορείς να περπατάς με το κεφάλι ψηλά: κάπως έτσι υποτιμάς το αίμα σου, που δεν έχει εμπειρίες από το ειδικό μέρος της ζωής, να χρησιμοποιείς μόνο, το σώμα σου, παντρεύοντας το με κάτι όμοιας αντίληψης. Ή αλλάζοντας το με νεότερα άντερα. Να ‘ναι καλά τα διαζύγια.
Το να τιμάς το σώμα σου, είναι χάρισμα, κάτι σπάνιο. Αλήθειες που σου κρύβουν. Ο χαρακτήρας και το δέρμα, ένα
Αληθινά, ψυχικά, αξιοπρεπείς. Αποκομμένοι από διαφημίσεις.
Αλήθεια, πως είναι δυνατόν, ενόσω ο χ ψ ποδοσφαιριστής, κοστίζει εκατομμύρια ευρώ. Ένα νέο, όμως, παιδί, που πρέπει να πάρει το λεωφορείο για να μετακινηθεί, στοχοποιείται ως μη δικαίωμα λόγου ή παρουσίας.

Σύντροφος ζωής, σημαίνει μια φυσική συνέχεια: η τιμή, τιμή δεν έχει. Σημαίνει να ζητάς απλά να είστε ευγενικοί, εσείς οι δύο, μεταξύ σας. Εννοείται πιστοί. Όχι να υπάρχει ..γκαβάτσα.

Η κοινωνία μας, λοιπόν (συγχωρείστε μου, τα, γιατί, και, άραγε, ή τα λοιπόν), έφτασε στο σημείο, να κατασκευάζει τεράστια μυστικά καταφύγια, για να προστατεύονται τα άντερα με εξουσία (όπλου συνήθως) : απ’ όσους λαϊκίζουν, κοινώς συζητούν σε καφενεία. Γιατί ο άνθρωπος πρέπει ν’ ακούει τη φωνή του, για να μπορεί παράλληλα, να αυτοελέγχεται.

Ο τύπος του πολιτισμού, που φιλμάρει με κινηματογραφικά φίλτρα, τα γεγονότα. Άραγε αν ο καθένας μας έπαιρνε μια κάμερα, κι άρχιζε να μιλά, για καμιά ώρα, Άραγε βλέποντας το πρόσωπο μας, τόσο ρεαλιστικά, θα μυθοποιούσαμε ποτέ, την ένταξη μας σε κοινωνία πολιτών, μοναδικών (σε συνεργασία). Όχι αντιδρώντας στις μεθόδους του παρακράτους: να είμαστε νευρικοί, εύκολη λεία, για να ποινικοποιούν άνετα απόψεις.
Μη, τους κάνετε τη χάρη.
Ας διαθέτουμε όμορφα, καθαρά μάτια. Τρυφερή καρδιά.
Αυτά, και συνεχίστε να γράφετε, ιστορίες. Έτσι πλουτίζουμε την αυτογνωσία, τα αντανακλαστικά της ανθρωπιάς.

Γεράσιμος Μηνάς 2008