Το παραμύθι: κράτος

Μην προσπερνώντας φυσικά, τη παραλλαγή της βρισιάς, λαϊκισμός (χωριάταρος κοινώς), με: συζήτηση στα καφενεία: βάζοντας τα ανοιχτά, πλέον, μετά τα παιδιά (η κυβέρνηση), με τους γέροντες: έρχεται η μέρα που συμβαίνουν δύο ισχυρά ευτράπελα: πρώτον, ο πρωθυπουργός καταχειροκροτείται από τους υπόλοιπους …τίμιους, της κοινοβουλευτικής του ομάδας, γιατί βγήκε να πάρει το φταίξιμο για το Βατοπέδι!! Δεύτερον, στον τηλεμαραθώνιο της κρατικής τηλεόρασης, για να ενισχυθεί η UNICEF: εταιρείες που χτίζουν σπίτια ή πουλάνε βενζίνη ή φαγητό, άρα κονομάνε απίστευτα ποσά! δίνουν για τα παιδιά του κόσμου, από δύο έως 10 χιλιάδες, ευρώ. Κι άλλοι, απλοί πολίτες, που μεγαλώνουν παιδιά, έως και το ένα πέμπτο ή ένα έκτο, του πενιχρού τους εισοδήματος: αυτοί δηλαδή που για να καταλάβουν Χριστούγεννα, θέλουν να κατέβουν στη πλατεία Συντάγματος, για να δουν, άραγε, τι ? Ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο μες τα σκουπίδια, κάτι ακαλαίσθητα γιγάντια, κουτιά, δώρα. Ή μήπως το λογότυπο της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, που παρακολουθούσε τον πρωθυπουργό ?
Αφού ο Έλληνας ξεχνά εύκολα, μιας και δεν αγαπά, πια, τη φύση του d.n.a. του.
Προτού λοιπόν, κουφαθώ! από σαχλές γενναιοδωρίες, μεγάλων επιχειρήσεων: παρακολουθώντας φουσκωμένες κοιλιές, παιδιών της Αφρικής: να φαίνονται τα κόκαλα στον θώρακα τους, άνοιξε τα μάτια μου η ψυχή: ερμηνεύοντας αυτές τις τραγικές εικόνες, όπως τις αντιμετωπίζει το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Λυπάμαι που θα το πω: ως λούτρινα αρκουδάκια, σχεδόν μηχανικά παιχνίδια! Κρέας που περιμένει (να πάει στην κατάψυξη… πεθαίνοντας).
Παρόλη τη …σοφία… σου, απλά μεγαλώνεις παιδιά, εξακολουθείς να πιστεύεις, πως τις περισσότερες φορές, που δεν, τους αφιερώνεις χρόνο, αυτά έτσι κι αλλιώς, είναι γενικά τόσο.. αδαή, ώστε να το εννοήσουν. Πιθανόν να χαίρεσαι που δεν αντιδράνε στην αδιαφορία σου: αυτό έλειπε! Κουβαλητή μου εσύ. Πέτα κι ένα: θα σε δείρω, να ξεμπερδεύεις.
Δεν εννοείς, πως, μη δίνοντας του σημασία, εκείνη τη στιγμή, το προδίδεις.
Όποια άλλα, μη εσύ, φιλάνθρωπος.
Μάλλον θα θυμάσαι εκείνα τα χρήματα που ‘χαν μαζευτεί σ’ έναν τραπεζικό λογαριασμό, από την καλή καρδιά συνανθρώπων πολιτών, για να πάει ένα παιδί να εγχειριστεί στο εξωτερικό. ΟΜΩΣ, η γραφειοκρατία του τίμιου… κράτους, εμπόδισε να φτάσουν τα λεφτά στην οικογένεια. ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ, το παιδί. Αυτοί οι ίδιοι οι πολιτικοί, που αλληλοχειροκροτούνται, γιατί πέτυχαν να πουν στους πολίτες: Σας διαλύσαμε. Φωναχτά αυτό.
Τις μέρες αυτές, εβδομάδα πριν εκείνη των Χριστουγέννων, η νεολαία έχει μπει στο στόχαστρο, φωναχτά, των συμμάχων της ξύλινης γλώσσας, στα κανάλια, που έτσι κι αλλιώς υποτιμάνε (όσους δεν ψηφίζουν ή δεν θέλουν να ψηφίζουν) (άτομα θα πω εγώ, που δεν, μας κάνει καρδιά, ούτε φίλους, να πούμε!!).
Αυτοί οι νέοι που θέλουν να έχουν ταλέντα, ψάχνουν να τα βρουν, έστω μέσω εντέλει, φίλων τους που έχουν χ ψ οικονομική επιφάνεια. Εκεί φτάσαμε. Αυτή η γενιά που βρίζουν, ως γενιά του πρόχειρου φαγητού, της απαξίωσης, της τεχνολογικής μανίας, του MTV, της καφετέριας (η νέα βρισιά από το στόμα, στρατηγών αστυνόμων: μπούληδες με μαλλιά). Συνεχίζει το παρακράτος…. Με την ίδια καυστική επίθεση, που παλαιότερα καταδίκαζε κάθε τέχνη, γραφής και λόγου, τους ηθοποιούς, του χορευτές, όσους δίνανε έννοια στην τέχνη: συνεχίζοντας τις παραδόσεις. Με τίμημα: αδιαφορία εκ μέρους του κράτους. Έως να φτάσουν τα παιδιά, να διδάσκονται ψεύτικη, αλλοιωμένη, Ελληνική, ιστορία.
Οπότε.. ενόσω η τέχνη δεν επιδοτείται, ρίχνοντας τους γνήσιους καλλιτέχνες στη σύνταξη της ζητιανιάς, στην παραγωγή μουσικής με σήμα εταιρείας, ή στην …παραγωγή πολιτισμού, ανακαλύπτοντας τι τραβά το αυτί και …τις ορμόνες: βαπτίζουμε όλα αυτά, ενδιαφέροντα. Κακές, νέες, Ελληνικές, ταινίες. Κάκιστες, προχειρογραμμένες, Ελληνικές σειρές. Κοιτώντας εντέλει, οι πρωτευουσιάνοι, τους επαρχιώτες ως αξιοθέατο, ως χωριάτες χωρίς καλλιέργεια νου.
Οι περήφανοι πρωτευουσιάνοι, στα νύχια εισπρακτικών εταιρειών, γιατί η ευτυχία είναι παράγωγο των αγορών. Ιδίως αυτές τις ..γιορτινές.. ημέρες, να φυλάσσεται το δέντρο, γιατί πρέπει να ξανα-εκλεγεί ο δήμαρχος.
Είναι αυτή η θεατρικότητα της κοινωνικής ειρήνης, της ευμάρειας του δυτικού πολιτισμού. Άλλο αν κάθεται στα αυγά του ο Ελληνικός χρυσός. Γιατί εσύ, εγώ, ο χι και ο δείνα, είμαστε, ως άνεργοι, και μη κοματοποιημένοι: κρέας, λούτρινο αρκουδάκι. Στις σελίδες του παραμυθιού: κράτος.

Γεράσιμος Μηνάς 2008