Ζωολογικοί κήποι. Γιατί;

Πέρα από την ανάγκη, να ικανοποιηθεί, η ανθρώπινη περιέργεια. Να δούμε από κοντά –παίρνω ως παράδειγμα το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο- μια ζέμπρα. Έναν πιγκουΐνο, ένα λιοντάρι, κροκόδειλο, πιθηκοειδή. Είδη του ζωικού βασιλείου, που δεν υπάρχει, διαφορετικά, προϋπόθεση, να συναντήσεις, όχι μόνο στην πόλη, ούτε ακόμα και στην ύπαιθρο. Εκτός από εκείνα τα παλαιά, πια, –θα ήθελα να πιστεύω- κρούσματα, που περιφέρανε μια αρκούδα, δεμένη από το ένα της πόδι, αναγκάζοντας την, να χορεύει.
Αλήθεια, πως, ενώ εσύ, ως άνθρωπος, θες να αισθάνεσαι και να είσαι, ελεύθερος, σε αυτό που αποκαλείς, φυσικό σου περιβάλλον –η πόλη πια- απαγορεύεις από συγκεκριμένα είδη, ζώων, να μεγαλώσουν σύμφωνα με τους νόμους της φύσης; Που γνωρίζουμε καλά, πως είναι αρκετά σκληρή, όπως τα συστήματα των σαρκοφάγων ζώων. Δεν μας αρέσει, μερικές φορές, όπως π.χ. να σκοτώνονται μερικές νεογέννητες χελώνες, ενώ προσπαθούν να πάνε στη θάλασσα. Ολοκληρώνοντας κι εκείνες, τον φυσιολογικό τους κύκλο, ζωής.
Ποιος είσαι εσύ, άνθρωπε, που θα βάλεις σε όρους, ορισμένα είδη ζώων, θέτοντας τους όρους, πότε να μπαίνουν σε αναπαραγωγικές διαδικασίες, αφαιρώντας τους την δικαίωση, του ρόλου που τους έχει δοθεί, από τη φύση. Κυνηγώντας με συγκεκριμένο τρόπο, βρίσκοντας μόνοι τους, ταίρι. Αναλαμβάνοντας την ηγεσία μιας ομάδας, αφού ετούτο, συμβαίνει και στα ζώα.
Ποιος είσαι εσύ, άνθρωπε, που θα πρέπει να υπακούσει σ’ εσένα, ένα ζώο; Έτσι κι αλλιώς, δεν καταλαβαίνει τι του λες, ούτε ενδιαφέρεται.
Όσο για εκείνο το επιχείρημα, να σώσουμε κάποια είδη, που τελούν υπό εξαφάνιση, υπάρχουν οι προστατευόμενες περιοχές, ή και τα πάρκα, όπου μπορεί, τούτο, να συντελεστεί. Όχι να πηγαίνουμε να βλέπουμε, σκλαβωμένα ζώα, ακόμη και στο τσίρκο, λες και δεν ξέρουμε, πως τα βασανίζουν, για να πραγματοποιούν όλα τα περίτεχνα κόλπα, που μικροί και μεγάλοι, θαυμάζουν.
Παλαιότερα, τελειώνοντας το δημοτικό, στην Κέρκυρα, ήταν να πάμε όλοι μαζί, σε ένα τσίρκο που είχε έρθει στην πόλη, όμως δεν έφταναν τα χρήματα, και για τους τέσσερις μας, οπότε κάναμε μόνο, μια βόλτα. (θα ήθελα να θυμάμαι, πως κάναμε πολλές βόλτες, αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις τον χαρακτήρα, κανενός. Ούτε εσύ του άλλου, ούτε ο άλλος, εσένα. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Μπορείς όμως να διαλέγεις με ποιους συνδιαλέγεσαι. Δεν είναι τα πάντα στη ζωή, στρωτά ή φυσιολογικά. Και όπως είπε ένας δημοσιογράφος, σήμερα, το φυσιολογικό θεωρείται ανώμαλο, και το ανώμαλο φυσιολογικό. Τα πάντα δηλαδή, στο βωμό του εκσυγχρονισμού. Να’ ναι καλά η τηλεόραση. Να μαθαίνουμε, την κατάντια ορισμένων ειδών, ανθρώπων, ώστε έξω, να τους αποφεύγουμε). Κάτι, που δεν πράττουν, οι σημερινοί νέοι, που στηρίζονται, μόνο, στην εξωτερική τους εμφάνιση.
Ορισμένες.. φορές, έχω την εντύπωση, πως μερικοί άνθρωποι, είναι μόνο αυτό που προβάλλουν. Το σώμα τους. Τίποτα περισσότερο. Ούτε μυαλό. Ούτε κρίση. Καμία αίσθηση της πραγματικότητας. Το θνητό, του ανθρώπου. Ότι γερνάμε, ώρα με την ώρα.
Δεν είμαστε ζώα, να διαφημίζουμε το φυσικό μας μόνο, παρουσιαστικό: ε, είμαι νέος, θαυμάστε το σώμα, τι ωραία που ντύνομαι. Πόσο εκμεταλλεύομαι τα νιάτα μου.
Κανείς, με στρωτή λογική, που σέβεται τον εαυτό του, δεν πρόκειται να κολλήσει, σε άτομο που είναι παραδομένο, στα ..ένστικτα… του.
Δεν χάνουμε όλοι, τον χρόνο μας, σε εφήμερα πράγματα, που μια ζωή, θα πληρώνεις εισιτήριο, για να χρησιμοποιούνται.
Έχουμε κάθε δικαίωμα να κάνουμε κριτική, όπως κι εκείνοι έχουν δικαίωμα, να διαφημίζουν τις αποτρόπαιες, από πλευρά αυτοσεβασμού, τακτικές τους.
Εκείνοι κοροϊδεύουν ότι βαθύτερα έχουν ανάγκη. Προσωπικά, δεν θα κοροϊδέψω ποτέ, ότι με γεμίζει πραγματικά. Ότι με συγκινεί. Με γεμίζει αγάπη.

Γεράσιμος Μηνάς 2006