Προσόν

Τ’ αδέλφια που δεν μιλιούνται,
Ομοιάζουν με φθαρμένο μηχανισμό.
Στις συνδέσεις, ο ένας καίγεται,
Και ως κάρβουνο πια, κολλά στη θύμηση
Του δεύτερου,
Ο οποίος ως κλαδάκι ελιάς,
στέκει, προσωρινά έστω, τέλειος.

Όταν ήμασταν παιδιά,
Τα χέρια μας κρατούσαμε.
Εμπρός στην κάμερα,
Με βλέμμα στην άγνοια, καθηλωμένο.
Η άγνοια, τότε, ήταν προσόν.

Γεράσιμος Μηνάς 2003