Κυριακή,
Μέρα για όνειρα

Όσοι αγαπάμε τις ταινίες, τα ταξίδια, τη μουσική και την εγκράτεια, φανταζόμαστε ότι η ζωή μπορεί να πάρει τη θαμπάδα ενός οράματος, μέσα στο οποίο θα βιώσουμε το όνειρο. Όχι πλέον μόνο, ως εντύπωση στους γύρω μας. Πως το μοναδικό μας ενδιαφέρον, μας ζει, κιόλας.
Κινούμενοι στη δική μας περιοχή, όπου συνήθως, ότι συναντούμε ή αφουγκραζόμαστε, αποτελεί έμπνευση και μόνο. Ένας άνετος βίος, που όμως δεν παρακολουθεί τελικά, την ελαττωματική κοινωνία, με σκοπό να δεις και ο ίδιος, πως κάνεις λάθη.
Μακάρι ο καθένας μας να ακολουθούσε το όνειρο του, μα τότε δεν θα υπήρχαν επαγγέλματα, ούτε ανάγκη προστασίας, θεσμών και φυσικού περιβάλλοντος. Ένα απόλυτο χάος, μη καταφέρνοντας τελικά να εκτιμήσουμε το: κόποις κτώνται. Που ούτε καν, “μυρίζουν”όσοι και όσες έχουν τα χρήματα, για ταξίδια, ψώνια. Μια άνετη διαβίωση από τον ένα τόπο στον άλλο. Μια ουτοπία δηλαδή. Έχοντας μεν χρόνο για ενασχόληση με κάποια μορφή τέχνης, έξω όμως απ’ οτιδήποτε ρεαλιστικό.
Η καθημερινότητα είναι πιο επίπεδη. Σε καλεί να γίνεις μέρος της.
Όχι ώστε να μη σε δείχνει ο άλλος με το δάκτυλο, επειδή απέχεις. Απλά γιατί το έχεις ανάγκη να ανήκεις στις κινήσεις του μόχθου των άλλων. Στην ουσιαστική συνειδητοποίηση. Εκτιμώντας πλέον, την ημέρα Κυριακή. Ημέρα ανάπαυσης, στο σπίτι. Ημέρα για επισκέψεις. Βόλτες. Μερίδια χρόνου, μοιρασμένα.
Ημέρα νοικοκυριού.
Ημέρα για όνειρα. Ημέρα ανάπαυσης. Ημέρα, γεμάτη μνήμες.
Μνήμες σε σελίδες βιβλίων. Μνήμες ως μυρουδιές αγαπημένων φαγητών. Άκουσμα πουλιών στα δέντρα. Απόλυτη χαλάρωση. Ποτίζοντας, γιατί όχι. Χαλαρώνοντας. Δίχως εικόνες που καταστρέφουν την ηθική, την αξιοπρέπεια, και την αισθητική μας.
Κυριακή πρωί. Μια χλιαρή ημέρα, από πλευράς θερμοκρασίας. Ακούς ήχους πουλιών. Σα να κινούνται μόνο εκείνα, έξω. Σα να υπάρχει, φύση μόνο. Να ‘χει δικαίωμα η φύση να υφίσταται, όπως κάθε τι στην πόλη, που σε προσανατολίζει, που βρίσκεσαι. Παρομοίως τα απονήρευτα πρόσωπα, αποπνέουν την ουσία της ζωής, ως δικαίωμα του καθενός.
Κυριακή γλυκιά. Ήρεμη.
Δίχως γκρίνιες, περιττούς ήχους.
Την κυριακή καλείς στο τηλέφωνο, όσους σε νοιάζονται. Κι είναι μόνο, μια ψυχή; Άντε τρεις, μαζί με τους γονείς σου. Πρέπει όμως, και ευτυχώς, να μένεις μόνος. Ενηλικιώθηκες, πια. Ξεκινάς στα 18. τι είναι η ζωή; αναρωτιέσαι. Τι μου φέρνει η μοίρα. Για τι πρέπει ν’ αγωνιστώ;
Να φροντίζω πάντα, το σώμα μου. Να το κρατώ αμόλυντο. Να τρέφομαι υγιεινά. Ν’ αγαπώ τον όρο ζωή. Ότι κατέχω να ‘ναι παρών, από δικό μου κόπο.
Αλήθεια, έχω όλη τη ζωή εμπρός μου.
Πριν, ήταν όλα, Κυριακή. Αφού οι άλλοι μ’ εξυπηρετούσαν.
Τώρα ο κόσμος δεν φαίνεται τόσο δίκαιος.
Τώρα η αγάπη είναι δυσεύρετη. Ο σεβασμός. Οι αξίες στην πράξη. Οι παραδόσεις. Η ανάγκη να σταθείς. Ν’ αγαπήσεις την Κυριακή. Χαμογελώ. Σα ν’ αγαπάς μια γυναίκα, μόνο.
Πόσοι αλήθεια, το πράττουν αυτό;
Ευτυχώς είμαι ένας από αυτούς.
Κυριακή και κάθε κυριακή.
Σα νεότητα.
Μια ημέρα βαπτισμένη Κυριακή.
Μια ακόμη περιστροφή της γης.

Γεράσιμος Μηνάς 2007