Καραϊβική

Τυλώνει το μάτι, θάλασσα.
Σα κάποιοι ν’ άδειασαν
κουβάδες χρώμα

Απ’ το ανοιχτογάλαζο, στο πιο βαθύ του.
Ένα πράσινο δίχτυ ζωής
να ελίσσεται στα παράλια

Στο βάθος, το κύμα πετά
Λευκές πινελιές στο αβυσσαλέο μπλε του ωκεανού.
Στ’ ανοιχτά, ένα φάντασμα με κατάρτια

Λησμονεί να παρασύρεται
απ’ το αγεροφύσημα, σαν καρυδότσουφλο
Με μικρά ανθρωπάκια να ουρλιάζουν από χαρά, στο κατάστρωμα.

Σιμά, το ένα με το άλλο, μικρού μεγέθους, στενόμακρα, σαν χέλια, εδάφη
Σ’ αντίθεση, με μεγάλα, καταπράσινα νησάκια
Όπου ανάγεται σε πολύτιμη, η παραγωγή ζαχαροκάλαμου.

Στις στροφές, ξύλινα, σαν ψηφιδωτά, ισόγεια σπιτάκια
Ψαράδες, που αλλάζουν βάρδια μεταξύ τους.
Το ηλιοβασίλεμα, οι φοίνικες ματώνουν

Τη μέρα, αραιά σύννεφα, πλάθουν σχήματα
Κι αφαιρούνται, νωχελικά, στο ταξίδι τους
Εκτός αν τεμπελιάζουν, κρύβοντας τον ήλιο.

Ευκαιρία στους επισκέπτες, που ασχολούνται με την εξερεύνηση
Σε περιπάτους. Απορροφημένοι απ’ τη μέθη
του τοπίου, του χαμόγελου, κάθε μόνιμου κατοίκου.

Από ζήλια, ξένες εφήμερες σκιές
Απαιτούν, το δικαίωμα ν’ ανήκουν σ’ ετούτο
Τον πανέμορφο συνεχόμενο καλοκαιρινά, χρωματικό κυκλώνα.

Γεράσιμος Μηνάς 1999