Έτσι απλά

Έφερα στην παλάμη μου ένα μικρό λιθαράκι
Το στριφογύρισα με τα δάχτυλα, σα παιχνίδι,
κι ύστερα το πέταξα, να ‘βρει αλλού παρέα.
Είπα, ηρεμώ –και δίχως κόπο- κοιτώ στα μάτια
Ότι αγάπησα και κάθε σκέψη μου εξαγνίζεται
Σα να ‘ταν πάντοτε έτσι.
Άνοιξα την πόρτα διάπλατα, πήρε να δροσίζει.
Να ‘μπει ο ήλιος, περίμενα, να ‘τος, λαμπρός και πρόσχαρος.
Χωρίς δεύτερη κουβέντα, κόπιασε στην ψυχή μου.
Είπα, ο καθένας μπαίνει στην πορεία του –ένας δρόμος ήτανε πάντα.
Άλλοι ξεχνιούνται μ’ ένα ορισμένο τοπίο, τ’ όνειρο ξαναζεί.
Σκέφτηκα το ταξίδι μας, όλο και κάτι αφήνουμε, κάπου κάπου
Μια νέα ζωή, ζευγάρια φωτεινά μάτια.
Η νεότητα τρίβεται με την αναπνοή. Άπειρα σκαλοπάτια.
Πότε οδηγείσαι από το ένστικτο, πάνω σε κυλιόμενες διαδρομές
Σχεδόν πάντα, τα πόδια σου πονούν όσο περπατάς, μα..
Έτσι απλά, έπαψα να συλλογίζομαι τι μας περιμένει.
Γιατί το εμείς γίνεται ένα με τον αέρα, τη γη, το άγνωστο.
Είπα, όλοι δικαιούνται, όχι μόνο την ευκαιρία, εξίσου και την αγάπη.

Γεράσιμος Μηνάς 1999