Τι θα κάνατε, αν βρίσκατε

Έναν χαρτοφύλακα, μα χρήματα;

Ειλικρινά, μιλάμε, τώρα;

Θα πω εγώ τι θα κάνω: εξαρτάται από το ποσό που θα βρω στον χαρτοφύλακα, όπως ανέφερε –για κάτι παρεμφερές- ένας δημοσιογράφος, σε πρωινή εκπομπή.

Αν το περιεχόμενο είναι, έως 15 ή 20 χιλιάδες, Ευρώ, τα κρατάω :) και νοικιάζω σπίτι, που δεν έχει μούχλα στους τοίχους. Ένα εντελώς νέο περιβάλλον, το οποίο δε θα έχει το βάρος, άσχημων αναμνήσεων. Ένα διαμέρισμα το οποίο θα εξοπλίσω με έπιπλα που έχω δει κάπου, και μου αρέσουν.

Βέβαια, μπορώ να το ξανασκεφτώ, αναλόγως σε ποιον ανήκει ο χαρτοφύλακας με το παραδάκι. Μιας και αντιπαθώ τους πλούσιους, και δει, τους ψηλομύτες, θα πάρω πίσω σε χρήμα, όλα τα χαμένα χρόνια, ανεργίας.

Θα μου πεις: πρόσεχε τι λες.

Μου φαίνεται ότι δεν παίρνεις από χιούμορ. Ή αίσθηση της ανέχειας, σήμερα. Άκουσες στις ειδήσεις, τι πόλεμος έχει ξεσπάσει στην Ελληνική επαρχία, με την έλλειψη νερού, ώστε οι αγρότες να μην μπορούν να ποτίσουν τα εδάφη τους. Ο καθένας πιάνεται απ’ όπου μπορεί, και με ότι βρίσκει, όπως εκείνοι οι φτωχοί χωρικοί στο εξωτερικό, που όταν έπεσε ένα αεροπλάνο, χρηματαποστολής, έτρεξαν αμέσως να πάρουν “μερίδιο”. Τελικά, πολύ ελάχιστα χρήματα μαζεύτηκαν από αυτή τη χρηματαποστολή.

Αλήθεια σ’ ενοχλεί τόσο πολύ τούτη η συζήτηση.

Εδώ παρακολούθησες στον ΑΝΤ1, για δυο αδέλφια –το ένα από αυτά είχε δοθεί για υιοθεσία- που παντρεύτηκαν μεταξύ τους, κάνοντας και παιδιά, μάλιστα. Τι σ’ ενοχλεί περισσότερο; Το δικαίωμα της άποψης; Οι μεγάλοι φοροφυγάδες, καθόλου; Οι παπάδες που κλέβουν χρήματα ή άλλοι που πάνε με τις γκόμενες τους, να κάνουν λειτουργία, τίποτα; Ή για την κατάσταση –που έχω υπόψιν- μιας φίρμας σούπερ μάρκετ, που ξανά, δεν δίνει, ρεπό στους υπαλλήλους; Δεν ιδρώνει το αυτί σου, ούτε εκεί.

Άλλοι ασχολούνται με Ούφο, εγώ φαντάζομαι διάφορα, και όπως σκεφτόμουν και σήμερα, καλύτερα να κάθεσαι να τα γράφεις, παρά να κάνεις κάτι που είναι αντίθετο στην προσωπικότητα σου. Καλύτερα να φαντάζεσαι, πως εκδικήθηκες κάποιον, παρά ότι το έπραξες στ’ αλήθεια. Με τα πως και τα τι, οξύνω όποιες αντιλήψεις μου για πράγματα και θάματα. Εκπαιδεύοντας τη μνήμη μου και το σύστημα που γράφω, εξελίσσοντας το ένα ακόμη σκαλοπάτι. Η υποκριτική Κοινωνία, που άλλα δείχνει έξω, σε συναναστροφές με γνωστούς και συγγενείς, άλλο όμως πράττεται στο σπίτι. Αυτή η συνήθης κατάσταση, όπου η λογική και η συναίνεση ότι ζεις μ’ έναν άλλον άνθρωπο, δεν έχει καρπούς. Απλά μια έλλειψη. Κάτι σαφώς εγκατεστημένο μέσα στον καθένα που θέλοντας και μη, του καθοδηγεί όποιο συναίσθημα, «από πάνω», κάτι ιδιαίτερα άσχημο, όταν υποστηρίζεις ότι είσαι αντικειμενικός. Μα αδιαφορείς για τα πονήματα του άλλου. Ο οποίος θα αρπάξει το λαχείο.

Όταν η ζωή για κάποιον δεν είναι λαχείο.

Όχι γιατί δεν την ανέχεσαι, αλλά γιατί έτσι σε έφτιαξαν. Ή μια ορισμένη δύναμη, όρισε σ’ εσένα, αυτό το πεπρωμένο. Να αδυνατείς για κάτι. Αγαπώντας πράγματα και πρόσωπα, απλά ως παρατηρητής. Αναρωτιέσαι πως θα αναπληρώσεις μια τέτοια αδικία.

Όπως εκείνη η γυναίκα στο εξωτερικό, που είχε συνεχείς οργασμούς, με ότι μηχανικό συναντούσε, γύρω της. Τέλος, αναγκάστηκε να πάει να ζήσει, σε κάποιο χωριό νομίζω, σχεδόν απομονωμένη, μακριά από τεχνολογικά επιτεύγματα.

Είναι κάτι παράπλευρο με τη ζωή των παιδιών, με δυσμορφία στο πρόσωπο ή σε άλλο μέρος του σώματος τους. Δεν έχουν ζωή, αυτοί οι άνθρωποι. Πόσο δε, χρήματα για εγχείριση. Εδώ σου χαμογελά ο άλλος, κι επειδή τα δόντια του δεν είναι τόσο τέλεια, όσο τα δικά σου… βρίσκεις ακόμη ένα πάτημα για να γίνεις ρατσιστής. Οι ανακατωμένες έννοιες του λαχείου, με του δώρου της ζωής, με όποιες ικανότητες ή θάρρος, ανακατωμένες στη συνέχεια οι έννοιες με την ολοκλήρωση, με όποια αυτογνωσία, με όποια θέληση να ξεχάσεις. Κι όταν συμβαίνει αυτό, να χάσεις τις άσχημες αναμνήσεις, πρέπει να μάθεις πλέον, να ξεχωρίζεις τη σημασία των προηγούμενων εννοιών που ανέφερα. Έχοντας φυσικά χρήματα για να φέρεις ισορροπία, και εν συνεχεία, ευτυχία ως κάτι μόνιμο. Παρά εικασίες στο νου, τι, πως, αν και γιατί, που μόνο όσοι δεν έχουν ανοιχτό μυαλό, ενοχλούνται. Κατά το γνωστό, όταν δεν έχω τι να κάνω, μ’ ενοχλούν όλα. Παρομοίως σκέφτονται οι ανθέλληνες και τα τσιράκια τους.

Τα πάντα, τα συναισθήματα και οι πράξεις, εξαρτιόνται από τη στιγμή.

Οι υποθέσεις που μετουσιώνονται σε πράξεις, είναι χάρισμα άλλων: Παράδειγμα Α) Τι θα συμβεί αν βγάλουμε ένα βιβλίο ιστορίας, φιλοτουρκικό τελικά; Θα ξεχαστεί κι αυτό μες τη νεφέλη μιας ακαθόριστης προεκλογικής περιόδου; Παράδειγμα Β) Τι συμβαίνει όταν πετάμε τη μπόμπα, να υπηρετούν και οι γυναίκες στις ένοπλες δυνάμεις. Κάτι όπως στο Ισραήλ, μάλλον, Στο πιο ειρηνικό του βέβαια. Παράδειγμα Γ) Θα επιστραφούν κάποτε, τα μάρμαρα του Παρθενώνα, κοινώς, Ακρόπολης. Αυτή κι αν είναι ωραία υπόθεση ή ελπίδα, που ποτέ δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί, επειδή όπως το σκέφτομαι τώρα, έχω την εντύπωση, πως είναι ψεύτικα εκείνα, στο μουσείο στην Αγγλία. Κάποιος συλλέκτης έχει τα πρωτότυπα, σε κάποια τρύπα, στο πολυτελές του συγκρότημα κατοικιών. Παράδειγμα Δ) Τα φακελάκια των γιατρών, ή διαφορετικά, μίζα για να μείνεις ζωντανός. Ανεξάρτητα αν σου αφαιρούν το σωστό όργανο που πάσχει ή ξεχνάνε μέσα σου, χειρουργικά όργανα. Παράδειγμα Ε) διάφορες υποθέσεις και σενάρια που σου περνάνε απ’ τα μυαλό, για ποιο λόγο ξεφεύγουν όλοι οι υπεύθυνοι, από σκάνδαλα και προδοσίες. Αλλά αυτό το κρατάω για μένα, προσωρινά…

Όλες οι μεγάλες αρπαχτές όπου όσοι έχουν ..άσυλο.. ξεφεύγουν. Μια εντύπωση που περνά στο λαό, ως κάτι νόμιμο. Κατά τ’ άλλα, σεμνά και ταπεινά. Όπως τα προεκλογικά πυροτεχνήματα της Νέας Δημοκρατίας. Είπα κι εγώ μια φορά, να ψηφίσω σοβαρά. Τρομάρα μου.

Γεράσιμος Μηνάς 2007