Τι θα γινόταν, αν

Συνεχίζω λοιπόν, να γράφω, για μένα, επειδή τούτο, μου δίνει μια κάποια ενεργητικότητα, κι όχι όπως του τύπου: «όσοι καλοί, ορίσατε», και κατά τα άλλα, απαξίωση.
Στο θέμα μας:
Οι ξεροκέφαλοι φιλόζωοι, κρύβονται στο σπίτι τους, όταν στις ειδήσεις, ακούμε ξανά, για κάποιο σκύλο, που όρμησε (κατασπάραξε θα πω, εγώ), εναντίον κάποιου παιδιού ή ακόμα και στον ενήλικα, που έτρεξε να σώσει, το συγκεκριμένο παιδί.
Οι ξεροκέφαλοι φιλόζωοι, που προτιμούν να αγκαλιάζουν ένα σκύλο, από ένα ανθρώπινο ον. Οι ξεροκέφαλοι φιλόζωοι, που πιστεύουν, πως τα πάντα στο ζωικό βασίλειο είναι φιλικά προς τον άνθρωπο. Πρέπει.. δηλαδή, να περιμένουμε, αγαπούλες, από κάθε ζώο ή πετούμενο, στη φύση. Αυτή η συγκεκριμένη ομάδα ατόμων, που ζουν στη δική τους Κιβωτό, όπου ετούτη τη φορά, κάθε πλάσμα, είναι αγαπημένο με το άλλο. Η λεγόμενη ουτοπία, δηλαδή, δείχνοντας αποστροφή προς την πραγματικότητα, η οποία είναι σκληρή και αδυσώπητη. Άρα, σήμερα, όταν ένα πρόσωπο σε βοηθάει, ή σου χαρίζει κάτι, το αναμενόμενο –η στυγνή πραγματικότητα- να παρεξηγήσεις την κίνηση. Χαρακτηρίζοντας αφελή –το λιγότερο- το άτομο με τις αγνές, με ανθρωπιά, προθέσεις. Εξίσου κι ετούτο, ουτοπία, αφού καταλήγεις να πιστεύεις, πως αφού εσύ έχεις ευγένεια και απλοχεριά, πως, άλλο πρόσωπο, θα “προσγειωθεί” στα δικά σου μέτρα και σταθμά.
Απλά, ο αχάριστος ζει στον κόσμο του, κυνηγώντας το χρήμα ή τη δόξα ή απλά, την εγκαθίδρυση, όποιας εκμετάλλευσης.
Φορές, και μόνος, αναρωτιέσαι τι θα συνέβαινε, αν λειτουργούσε λίγη ενεργή δράση προς το καλό, σ’ ετούτη την εκάστοτε πόλη. Ξεκινώντας από την καθαριότητα στους δρόμους, με βλέψεις προς την ανακύκλωση. Προχωρώντας ένα ακόμη στάδιο, ευγνωμοσύνης στην έννοια ζωή και βιοποικιλότητα, αναπτύσσοντας,, έστω, σχέσεις κατανόησης –με ησυχία- γειτονικά με τους άλλους. Εννοώντας φυσικά, για μέσα στις πολυκατοικίες, οι ένοικοι του ενός διαμερίσματος, με τα άλλα. Που θα ‘πρεπε, κανονικά, να επικρατεί αλληλουποστήριξη, ως παρέα, ως στάση ζωής.
Να θες να είσαι ή να γίνεις, κοινωνικός, για να μη σε απορροφά, κάποιο τεχνολογικό μέσο. Πιστεύοντας, πως αν αποκτήσεις BMW αυτοκίνητο, plasma τηλεόραση ή προσωρινή χρηματική δύναμη, τούτο μαγνητίζει άλλους ανθρώπους. Μεγάλο σφάλμα.
Ετούτη η πόλη έχει ανάγκη -σ’ όποια μυαλά επιβιώνει η λιτότητα στις απαιτήσεις- να συνεχίσει τη καλή διάθεση: λίγη οικονομία στα σταθερά έξοδα –αν και δεν γλιτώνεις απ’ το φασισμό του σταθερού λογαριασμού, της ΕΡΤ. Δραστική μείωση σε “πολυτέλειες”, όπως περιοδικά, τσιγάρα, αναψυκτικά. Σκεφτείτε, με τι ευκολία χαλάτε το δεκάρικο, σε Ευρώ, που παλιότερα, θα το σκεφτόσασταν να χαλάσετε 3500 δραχμές, για χαζομαρούλες. Του τύπου, επίσης, καθημερινή καλοποίηση –κοινώς βάψιμο- στα γυναικεία πρόσωπα, και καταστροφή της όρασης και του δέρματος τους, όταν ξεπλένουν το σοβάτισμα. Συνεχίζοντας την οικονομία, σε μετακινήσεις με αυτοκίνητο στην πόλη, χρησιμοποιώντας τα δημόσια μέσα μεταφοράς –όσο είναι φτηνά ακόμη. Θεωρώντας άσκοπο έξοδο, τις νυχτερινές διασκεδάσεις, οπωσδήποτε, κάθε παρασκευο-Σαββατοκύριακο, βράδυ. Έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού, έτοιμο το συναγερμό, για ξαφνικές απώλειες όλων όσων αγοράζεις, για να ‘σαι «δυνατός». Σεισμός, κλοπή κλπ.
Όπως λένε και στο ΤΗΛΕΦΩΣ, ότι παραπάνω έχουμε, είναι κλοπή απ’ όσους το στερούνται. Π.χ. 3,4 τηλεοράσεις στο σπίτι. Νέα ρούχα, κάθε χρονιά. Νέα παπούτσια. Με τα παλιά, απλά να στοιβάζονται κάπου. Και ορισμένοι άνθρωποι, να μην έχουν παπούτσια, να περπατήσουν. Αλήθεια, ποια είσαι εσύ –γυναίκες το πράττουν συχνότερα- που έχεις 15 ζευγάρια, παπούτσια, που δε φοράς, έχοντας τα κλείσει σε κάποια ντουλάπα;
Φυσική συνέπεια μιας προσωπικότητας, που δεν είχε την αγάπη που άξιζε. Το παν είναι να μην προβάλλετε τις δικές σας, λανθασμένες ουτοπίες, στους δικούς σας ανθρώπους, ζώντας μέσω εκείνων. Ή πιέζοντας τους να γίνουν αυτό που εσείς δεν καταφέρατε να ολοκληρώσετε πιθανόν, στα του βίου σας.
Συλλογιστείτε, από ποια μορφή Κοινωνίας, ξεκινά η πραγματικότητα.

Γεράσιμος Μηνάς 2007