Να σε πω τον πόνο σου

Κάτι που θεωρώ ως αδιακρισία, και κακή τους διαπαιδαγώγηση, είναι να με υποχρεώνουν να ακούω, τηλεφωνικές συνομιλίες, μέσω κινητού, στο λεωφορείο. Ή να ακούω ορισμένους να τσακώνονται στο δρόμο, ή να συζητάνε τα οικογενειακά τους, σε ανοιχτή ακρόαση, με όλη την υπόλοιπη Κοινωνία, εμπρός από τις κάμερες, σε τηλεοπτικά στούντιο. Που καταντάει, αλήθεια, ο άνθρωπος που δεν έχει συναίσθηση των ευθυνών του, ο ίδιος, για το τομάρι του, ώστε να καταλήγει στην “ποδιά” του καθενός αγύρτη παρουσιαστή. Το οποίο κανάλι, πιθανόν, και να πληρώνει για να τους κάνει ρεζίλι, στην T.V.
Από το παλιό καλό, σκηνικό, της Ελληνικής κουλτούρας, όπου αν μάθαιναν κάτι, οι συγγενείς, για σένα, γινόταν ρεζίλι, ολόκληρη η οικογένεια σου. Άλλο βέβαια, να το κάνουν επίτηδες, δικοί σου άνθρωποι, για να σ’ εκδικηθούν, ώστε να μην έχεις απαιτήσεις, περί της όποιας περιουσίας, του πατρός. Συνήθως, δυνάστης είναι ο πατέρας, ο οποίος προκαλεί τα χειρότερα, στη διάπλαση του νεαρού χαρακτήρα, των τέκνων. Θέλοντας και μη. Επεμβαίνοντας ως το σημείο, να σε αποκαταστήσει εκείνος, με το δικό του σύστημα. Ασώψονται, τα Χριστιανικά ιδεώδη, ή ο κολλημένος εγκέφαλος του πατέρα, που μια ζωή, του έκαναν κουμάντο, οι γνώμες τρίτων. Τι θα πει ο κόσμος, δηλαδή.
Η γνώμη –εν προκειμένω- εκείνων των τρίτων, που πάει να συναντήσει ο δύσμοιρος τάδε, σε τηλεοπτικά πλατώ. Μη βρίσκοντας δίκιο, όμως, τελικά, αφού ούτε το κανάλι –με την εξουσία του τύπου, που κατέχει- βοηθά, ούτε τα τσιράκια που παρακολουθούν τις συχνότητες, και βάζουν πρόστιμα, ενεργοποιούνται προς τις ανάλογες υπηρεσίες. Υποτίθεται, Κρατικής πρόνοιας.
Άλλα λόγια, δηλαδή, να κοροϊδευόμαστε.

Όταν λοιπόν, ο Έλληνας, δεν μπορεί να υπερηφανευτεί, κατά το γνωστό, «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», επειδή έχει, ή παριστάνει πως στηρίζεται, σε πλάτες, τι κάνει, τότε; Βγαίνει στο γυαλί και κλαίγεται, ώστε να προβάλλει, πως αυτό το ίδιο το άτομο, είναι το μόνο σωστό, στα του βίου του. Αφού ότι μας συμβαίνει, φταίμε κι εμείς.
Φυσικά, παρακολουθούμε ένα μονόλο. Παρομοίως όπως, μας αναγκάζουν οι νεοΈλληνες με τα κινητά, να ακούμε τα παραληρήματα τους, που αποκαλώ ως μονότερμα. Μιας και με υποχρεώνουν να τους ακούω, “απαιτώ” και τη γνώμη όσων θίγονται, καλώς ή κακώς. Αλήθεια ή ψέματα. Δεν λέω ότι θα καθίσω να δω τέτοιου είδους ριάλιτυ, που με κουράζουν αφάνταστα. Απλά γιατί ο βίος των άλλων δεν με αφορά, ούτε και με ενδιαφέρει. Όπως δεν ενδιαφέρθηκαν και εκείνοι, για μένα. Όλα είναι αλληλένδετα. Μη ξεγελιέσαι.
Θα λυπηθώ για τη γιαγιά που ζήτησε κι από μένα, χρήματα, να πάρει ψωμάκι –βρήκε τον απένταρο.
Αυτή φαίνεται, είναι η Ελλάδα.
Κανείς σεβασμός προς τους γονείς.
Ανέφερα όλα τα προηγούμενα για να μην βαυκαλίζονται ορισμένοι, ότι τα έχουν όλα λυμένα, στη ζωή τους.

Γεράσιμος Μηνάς 2007