Μοναξιά;
Τρέχουμε τώρα

Από πρόσφατο, χτες, έχω σταματήσει πλέον, να γράφω σε άλλα Blog, απλά γιατί καλύπτουμε μόνο, ένα μέρος της ανθρωπιάς μας. Συμπληρώνοντας το περιβάλλον γνωριμιών, μέσα στο οποίο, κινούμαστε. Δεν είμαστε όμως, ή δεν μπορούμε, να είμαστε όλοι, κοινωνικοί. Έτσι είναι και δεν αλλάζει, ότι κι αν πει, κανείς.
Προτιμότερο να πάρει κανείς την παρέα του και να πάνε να παίξουν μπάσκετ ή βόλεϊ. Ή να περπατήσουν σε κάποιο πάρκο ή άλσος. Απ’ το να κάνεις επαφές με πρόσωπα που δεν ξέρεις, καν, τι είναι. Τι πρεσβεύουν. Στον χώρο του ίντερνετ εννοώ.
Θα μου πεις: δεν έχεις ανάγκη από φιλίες; Σίγουρα δεν έχω ανάγκη από κάτι άψυχο, όπως ο κυβερνοχώρος, αφού ήρθε η ώρα να εννοήσω και ο ίδιος, δικαιολογώντας παράλληλα, την αποστασιοποίηση που έχω συναντήσει, από κουβέντες, έστω και με έναν απλό χαιρετισμό.
Στην οποία, ιδέα, θα προσκολληθώ, επειδή η πραγματική ζωή, δεν είναι όλη αυτή η διακύμανση της διαχυτικότητας, των ανθρώπων, που κινούνται στο διαδίκτυο. Οι οποίοι μένουν, αιωρούμενοι, κι ούτε σκέφτονται να συναντηθούν, εκτός ιστοσελίδων. Έξω, θα έπαυαν να είναι τόσο διαχυτικοί. Έξω, θα έπαιζαν, άλλα, ρόλο. Όπως η ματιά, το ντύσιμο, η γλώσσα του σώματος.
Άλλοι έχουν το Blogging, ως κυριακάτικη εφημερίδα, πιθανόν και δική τους. Πιστεύοντας ότι κάνεις διάλογο, μόνο που για να κάνεις διάλογο, πρέπει να βρίσκονται, δύο ή περισσότερα άτομα, γύρω από ένα τραπέζι, την ίδια στιγμή που ξεκινάει η επικοινωνία. Τελικά, απλά δίνουμε ένα στίγμα, και τίποτα περισσότερο. Προσωπικά, προτιμώ να ακούω μουσική, να οργανώνομαι στη συνέχεια κάποιου βιβλίου, ανεβάζοντας πότε πότε, σαν εφημερίδα, κάποιο post, ή άρθρο, στην εφημερίδα μου, στον κυβερνοχώρο.
Πιστεύω ότι δεν θα το βρίσκετε κι εσείς, λογικό, να διαβάζετε κάποιο κείμενο σ’ ένα περιοδικό, περιμένοντας ο συγγραφέας, απάντηση στη γνώμη του. Όσο υπερβολικό κι αν σας ακούγεται. Όσο κι αν το διαδίκτυο είναι η σύγχρονη οδός, για να επικοινωνήσει πιο άμεσα, σήμερα, ένα ανθρώπινο ον, με κάποιο άλλο, από διαφορετική πιθανόν, ήπειρο. Ετούτη όμως η επιλογή, επικοινωνίας –επιλογή, ναι- δεν έχει κάτι από ανθρώπινη επαφή, πρόσωπο προς πρόσωπο. Μόνο μια λάμψη και μια ψευδαίσθηση ότι επικοινωνείς. Άραγε, πως;
Αναρωτιέμαι, αν μου έγραφε μια συνομήλικη κοπέλα, της ηλικίας μου, τακτικά, όπως κι ο ίδιος, στο δικό της blog, αν αυτή η τάδε συγκεκριμένη κοπέλα θα ήταν το ίδιο θαρραλέα, έξω, απέναντι μου. Πιθανόν και το αντίθετο, ποιος ξέρει καμιά φορά, αν δεν υπάρχει χημεία. Μια και η εγκράτεια έχει μπει, πλέον, και στο μυαλό μου, βλέποντας τις γυναίκες ως ανθρώπινα πλάσματα, που αξίζουν μόνο το σεβασμό, και πώς να τις κοιτάξεις ερωτικά, ενώ δεν έχεις πείρα περί του θέματος. Όπως λένε μερικοί, όσο κι αν άργησα να συμφωνήσω μαζί τους, ο έρωτας είναι ψυχική υγεία, άλλο αν δεν διαδίδεται η άποψη ετούτη. Για προφανούς Χριστιανικούς, λόγους, ή απλά για να παρερμηνεύουν οι άνθρωποι, την ελευθεριότητα στις προσεγγίσεις, ως ολοκλήρωση της έννοιας άνθρωπος. Στρεβλά όμως, επειδή δε συνδυάζουν την συνεύρεση με την ποιότητα, αφού κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά σπάνιο, αν όχι δυσεύρετο, σαν καλοκαιρινή θύμηση ή σαν όνειρο που δεν είσαι σε θέση να πεις, αν ήταν πραγματικότητα ή όχι.
Εκτός βέβαια από τον οικογενειακό φασισμό, όπου κρατάτε τα ενήλικα παιδιά σας, με αλυσίδες, και μετά αναρωτιέστε, γιατί. Δεν τα αφήσατε ελεύθερα, να σεβαστούν τα ίδια, τη ζωή. Τη πραγματικότητα. Να αισθανθούν πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος. Αλλά πρέπει να το έχεις ζήσει αυτό, έστω και στη φαντασία σου, για να καταλάβεις, τι εννοώ.
Γι’ αυτό κι εγώ, σταματάω να γράφω σε άλλα blog, όπως κι αν ακούγεται αυτό. Πες ότι στέρεψα να δίνω. Συνεχίζοντας για μένα και μόνο, μιας και πρέπει να συνεχίσω να αφοσιώνομαι στο μόνο πράγμα που με γεμίζει, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Που είναι φυσικά, το γράψιμο.
Άλλο αν κάνεις ένα δώρο, βιβλίο ή βιβλία, και οι άλλοι δεν σε παίρνουν ούτε ένα τηλέφωνο, να σου πουν, ευχαριστώ. Φαίνεται πως στέρεψαν κι εκείνοι. Εκείνοι, από ανθρωπιά. Ή ότι άλλο τους έκανε τόσο κακό, ώστε να μη πουν ούτε ένα ευχαριστώ.
Όπως τραγουδά και ο Σιδηρόπουλος, γράφω από ανάγκη –καλά, το παρερμήνευσα λίγο. Τελικά, απλά γράφουμε μια άποψη, ανεξάρτητα αν τη βιώνουμε ως στάση ζωής, ή όχι.
Το σωστό, πρέπει να λέγεται.
Δε θα σας πω την ιστορία της ζωής μου, μιας και το μη πονηρό βλέμμα, σήμερα, θεωρείται μειονέκτημα, ή απλά ισοπέδωση της δικαιωματικής ολοκλήρωσης, της μιας πλευράς του ανθρώπου. Και κλείνει εδώ το θέμα, μιας και οτιδήποτε άλλο, το θεωρώ, πολύ προσωπικό για να το συζητώ με αγνώστους.

Γεράσιμος Μηνάς 2007