Ο δικός σου ξένος

Τι κάνεις,
Σαν θες να μη θες να μιλήσεις,
Μα πάλι, δεν βρίσκεται κανείς κοντά.

Ένα χαμόγελο, συχνά, δεν φτάνει.
Υποκύπτει στην μοναξιά
Σαν κυλιόμενο ωράριο,

όπου ξεχνάς για ποιο λόγο
Μπερδεύεσαι στο τώρα
Ετούτης της ζωής

Λες και θα υπάρξει επόμενη.
Τι κάνεις, αλήθεια;
Όλοι πλησιάζουν μεταξύ τους

-όταν είναι νέοι.
Σαν συστοιχία γιασεμιών
Φαντάζεσαι είναι αμίλητα.
Μα ότι δεν προσέχετε, ακούγεται, κουρασμένο, εντονότερα.

Σα θες, να μη θες να μιλήσεις, μα πάλι…
Εσύ στέκεις βαμμένη,
να ενστερνίζεσαι.. τον βρώμικο αέρα
που αναπνέουν υψηλές καρδιές.
Σε σκέφτομαι
Με πόνο
Αργοπορημένο
Σα αφαιρετικό μεσημέρι, κατακαλόκαιρο.
Εσύ, που είσαι;
Πάντα ευγενική
ή ευγενική από συνήθεια
Δομημένη.
Ήθελα να ‘ναι κανείς, αυθόρμητος
Να λέει, τώρα, σ’ αγαπά, κάποιος.
Μήπως ο πόνος, είναι η θλίψη
εκείνων που μένουν, απ’ τα τώρα, πίσω;
Τα δάκρυα, που πιέζω εμένα, ν’ αντικρίζω
ξεβάφουν το πρόσωπο
Όχι, την ζεστή σου –πιστεύω- καρδιά.

Γεράσιμος Μηνάς 2000