Και λίγα λόγια, για την παιδεία

Δεν ξέρω τι παιδιά έχετε μεγαλώσει ή μεγαλώνετε, ώστε να τσακώνονται με γροθιές και κλωτσιές, για κομματικά, έξω από σχολές, ή ξεκινώντας στο λύκειο, στις περίφημες σχολικές εκλογές. Όπου υποτίθεται ότι περιμένεις να ακούσεις, πως, θα γίνει, ουσιαστικότερη η εκπαίδευση αυτών των παιδιών, λαβαίνοντας το απολυτήριο. Έχοντας σύγχρονους υπολογιστές και ελεύθερη –εντός σχολικών ωρών- πρόσβαση, στο διαδίκτυο. Με πλήρη εργαστήρια. Οι αίθουσες διδασκαλίας, επαρκώς ζεστές, το χειμώνα, και χλιαρές την Άνοιξη. Μια αξιόλογη δανειστική βιβλιοθήκη. Καθηγητές που γνωρίζουν ότι κάνουν μάθημα, κι όχι μεροκάματο. Μιλώντας με ανθρώπινη γλώσσα, κατανοητή. Κι όχι ξύλινα, σαν πολιτικός, όπου το βάζεις στα πόδια, όταν συναντάς κάτι τέτοιο.
Ένα σχολείο που θα ‘πρεπε να παράγει ασφάλεια και ομαδικότητα, και πάνω απ’ όλα, πνεύμα αγωνιστικό και αισιόδοξο. Το οποίο πνεύμα, θα ωθεί τους νέους σε μια αισιόδοξη και ειρηνική ζωή.
Ας ξεχωρίσουμε επομένως, όσους φοιτητές, σήμερα, έχουν συνείδηση και αρχές, και είναι ειρηνιστές, εξίσου και αγωνιστές, έχοντας το λάβει, από άξιους γονείς, που εννόησαν πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος. Ας τοποθετήσουμε αυτούς τους φοιτητές με τα συνθήματα τους, σε απόσταση αναπνοής από τα ΜΑΤ, απλά, διαδηλώνοντας. Αφού βρίσκεται εμπρός τους, το τείχος της αδιαφορίας του Κράτους, για δωρεάν παιδεία. Το τείχος –ΜΑΤ- η κλειστή πόρτα διαλόγου, μεταξύ Κρατούντων και ανέργων φοιτητών, μιας και η σχέση, Κράτους – πολίτη, έχει στοιχεία, από τη σχέση εργοδότη, υπαλλήλου, και ο νοών νοείτω.
Φτάνεις στο εμπόδιο, σταματάς κι εξακολουθείς να διαδηλώνεις, με τα όποια συνθήματα σου (ή και με τραγούδια, που δεν άκουσα, ποτέ, από σας). Η στιγμή, που το εξουσιαστικό όργανο, προστασίας –των Κρατούντων- χτυπά τους διαδηλωτές, εγώ θα χαρακτηρίσω αυτή τη κίνηση – επίθεση, ως παράνομη πράξη, με χημικά και ξύλο. Και όλα αυτά, γιατί άραγε; Μήπως επειδή η υπουργός παιδείας, αντιμετωπίζει τους φοιτητές, που αγωνίζονται στους δρόμους, ως άτομα, με ψυχολογικά προβλήματα; Όντας εκείνη, όπως άκουσα σ’ ένα κανάλι, ψυχολόγος;
Μάλλον θα έπρεπε οι όποιοι γονείς, επιτέλους, να τραβήξουν το αυτί, απ’ τα παιδιά τους, ή να τους κόψουν το εισόδημα, αφού, αντί να σπουδάζουν σε άλλη πόλη, συνεχίζοντας τα μαθήματα, τεμπελιάζουν και διάγουν ζωή, ρέμπελου και ανεύθυνου. Πρώτα εναντίον εκείνης της μάνας ή του πατέρα, που πληρώνει το ενοίκιο, σ’ εσένα, που υποτίθεται σπουδάζεις, για να βρεις αργότερα μια δουλειά, ας πούμε, μόνιμη, που θα σου αποφέρει ένα αξιοπρεπές μηνιαίο εισόδημα. Εσύ όμως, τι κάνεις; Κατάληψη για πάντα. Φαντάζομαι του χρόνου θα ψάχνεις για δουλειά, πίσω στο χωριό ή την πόλη, απ’ όπου ξεκίνησες την ενήλικη ζωή σου, αν έχεις βέβαια αντιληφτεί τι σημαίνει κάτι τέτοιο.
Φαντάζομαι ότι θεωρείς αξιοπρεπή στάση, να επιτίθεσαι στα όργανα της τάξης, χτυπώντας εκείνον που είναι ικανός να σου αφαιρέσει την ελευθερία σου. Στιγματίζοντας το μέλλον σου. Φαντάζομαι ότι για να χτυπάς κι εσύ, θα είσαι έτοιμος να πάρεις την κάτω βόλτα.
Σταμάτα εμπρός στα όπλα, και διαδήλωσε ειρηνικά. Ποιος τα έβαλε με τα θηρία, και επέζησε; Όταν δε, τελειώσουν τα χρήματα, επιστρέφεις με ωτοστόπ, στο παιδικό σου δωμάτιο.
Καλοί οι αγώνες, καλή και η νεανική σπίθα, που δείχνει ελπίδα και αισιοδοξία για το αύριο. Παρομοίως καλή και η ευθύνη, μιας και δεν πρόκειται, φοιτητές, να αλλάξετε κάτι, εφόσον έχει δρομολογηθεί. Σα να λέγαμε: ο προδότης να αλλάξει και να αποκτήσει ξαφνικά, στην γκαρνταρόμπα του, παντελόνια, ενώ τόσο καιρό, φορούσε φουστάνια. Είναι δυνατόν;
Δεν έχω να πω κάτι άλλο για την παιδεία στην Ελλάδα. Απλά θα ήταν επανάληψη, μιας και ότι κινεί τον κόσμο, το χρήμα, παγώνει και τα υποσυνείδητα.

Γεράσιμος Μηνάς 2007