Ο εργοδότης δεν είναι φιλάνθρωπος

Είναι δύσκολο να θυμηθώ, πως είναι, να είσαι άνεργος, και ούτε με ενδιαφέρει για κάτι τέτοιο, συλλογίστηκε ο εργοδότης, μιας και είχε όλο το χρόνο, να βαριέται και να ξυπνά. Κοιτώντας τον άνθρωπο απέναντι του. Νέος ήταν εκείνος ο άνθρωπος. Με μάτια αγνά –αν και με αγωνία, ζωγραφισμένα. Καρδιά νεανική. Ψυχή, που του παρέδωσαν ένα κόσμο, ελπιδοφόρο. Κόσμο με ισότητα, καμωμένο.
Το φώναζαν οι μάζες των ανθρώπων στα λεωφορεία. Ηλικιωμένοι, στις εξόδους τους, προς το γιατρό. Τη λαϊκή ή για μια βόλτα, στιγμές που οι τέσσερις τοίχοι γίνονται αβάσταχτοι. Με πόνο καμωμένοι, για το μη τακτοποιημένο παιδί, και τα όνειρα του, που έβλεπαν στον άνθρωπο.
Να θυμάσαι πως είναι τούτο.
Ρούχα που φοράς, σαν αιώνια, έπειτα από τόσες μετακινήσεις, ξεχνώντας και να βερνικώσεις τα παπούτσια. Εισιτήρια και εισιτήρια. Κίνηση. Αυτοκίνητα. Άγχος. Πίκρα, μικρή ή μεγάλη. Έγνοια για έναν. Πίκρα, ανεργία. Ειρωνεία των εργοδοτών. Ειρωνεία παντού.
Η ευγένεια που δείχνεις, χωρίς ανταπόδοση.
Η αγκαλιά που δεν έρχεται. Η ανθρωπιά που λείπει. Όσα ζητάνε οι αγγελίες. Να θες, απλά, να δουλέψεις.
Ο νέος άνεργος θυμήθηκε ότι είχε ξεχάσει,, πως χρειαζόταν μέσο, να διαφημίσει κάποιος άλλος, το φιλότιμο του, στον χ ψ εργοδότη. Επειδή ο εργοδότης θέλει ένα άτομο στη δούλεψη της εταιρείας που να μπορεί να το κοροϊδεύει, ποικιλοτρόπως.
Ναι. Δεν είναι φιλάνθρωπος, ο εργοδότης. Δεν μ’ ενδιαφέρει, γιατί. Δεν νοιάζομαι, ούτε τον λυπάμαι. Ούτε κι απασχολώ το νου, με χαμένες υποθέσεις. Ίσως τελευταία να κάνω ειρήνη με τους ανθρώπους. Με τα μικρά ή μεγαλοποιημένα μας, βάσανα. Με τους σταθερούς Κρατικούς εκβιασμούς, όπως φόροι, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ. Όλο να χρωστάς. Όλο να εξαρτιέσαι.
Η Κοινωνία. Η Κρατική Κοινωνία, τίποτα δεν επιστρέφει.
Μήτε δουλειά, μήτε χαρά. Μήτε προστασία.
Εύχεσαι να μην ευχηθούν, άλλο, τα εισιτήρια.
Εύχεσαι να αποκτήσεις αυτοσεβασμό.
Επειδή εμείς οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, έχουμε μόνο, ο ένας τον άλλο. Τον γαλάζιο ή τον γκρίζο ουρανό. Μια πόλη. Μια Πατρίδα κακοποιημένη, έστω. Μεγαλώνοντας. Απλά, μεγαλώνοντας.
Προσπαθούμε για κάτι, που απλά δεν θέλεις να αναφέρεις.
Το χαμόγελο του νέου.
Μια ζωή όπως και να ‘ναι,
Με όποιες σκέψεις, και ελάχιστα άτομα, που απλά αποκαλούσες, πατέρα, μάνα. Το γλυκό τους χαμόγελο κι η αγάπη.

Γεράσιμος Μηνάς 2007