Πείσματα, μες την οικογένεια

Όταν βάζουμε το “δικηγόρο”, να λύσει διαφορές ή παρεξηγήσεις, εννοείται, όταν καταφανώς, αδικούμαστε.
Δεν θα αναφερθώ, μιας και δεν γνωρίζω τα τρυκ, που χρησιμοποιούν οι γυναίκες που απατούν, το σύντροφο τους, με όπλο ακόμη και τη συνεύρεση, ως μέσο εκβιασμού. Απλά, περαστικά σας.
Ένα δύσκο, όντως, θέμα, τα πείσματα μες την οικογένεια. Που δε σηκώνει επιπόλαιη σκέψη ή μια γρήγορη αναφορά. Αφού δεν “έχω” σκοπό, να ξύσω πληγές. Απλά να μάθω κι ο ίδιος, πόσο δύσκολα φτιάχνουμε το περιβάλλον, καταστρέφοντας χωρίς λόγο, επικοινωνιακές διόδους. Τουλάχιστον να είμαστε ευτυχείς, στο σπίτι μας. Το μεγαλύτερο αγαθό.
Δεν μιλώ για τη μέρα, που θα δούμε, πως ο καθένας μας, θα βάλει φραγμούς στις μικρές ή μεγαλύτερες μπηχτές, που ρίχνουμε αναμεταξύ μας. Ο λόγος για να ωριμάσει, κανείς, μαθαίνοντας να συμβιβάζεται. Αλλά ως πότε θα μου πεις, και πώς να κρατήσεις έναν δικό σου άνθρωπο, σε απόσταση, που αν δεν απαντάς στις μπηχτές του, θα σου γυρίσει ότι, τον περιφρονείς. Άλλες εποχές, άλλη κατάσταση. Υπό την έλλειψη της ιδιωτικής τηλεόρασης, ο καθένας κοιτούσε, μόνο τι συνέβαινε μες το σπίτι του.
Πλέον, είναι εξαιρετικά σπάνιες οι περιπτώσεις, δικών μας ανθρώπων, που ξεχνούν τα λάθη μας, αν και δεν τους το αναγνωρίσαμε, ποτέ. Μια συμφωνία, που πρέπει να κρατήσουμε, αντί να επιστρέψουμε σε παιδιάστικες, εξάλλου, συμπεριφορές.
Που μόνο, μας μειώνουν, εν τέλει. Το πιο τραγικό, είναι, όταν αντιλαμβάνεσαι κι ο ίδιος, τι κάνεις. Πόσα στερείς απ’ τον εαυτό σου. Από τον όρο, ελευθερία, και όπως αναφέρω στην σελίδα 126, του μυθιστορήματος, που πλέον συνεχίζω: «Φορές, βρίσκεσαι κοντά με έναν άνθρωπο, χωρίς όμως να καταφέρνεις ν’ αποδεχτείς την ελευθερία του άλλου. ότι κι αν σημαίνει».
Η ελευθερία του καθενός, που μόνο σε αρμονία, ισορροπεί η Κοινωνία. Όχι να ζητάς να σου πληρώνει ο άλλος, τις διασκεδάσεις σου, αντί να πας να δουλέψεις. Τούτο ισχύει και για τα δύο φύλα.
Σαφώς επειδή πρέπει να ευημερούμε, με πρακτικό πνεύμα. Όχι θα κάνω ειρήνη, ή απλώς θα δω, ότι μπορώ να μάθω να έχω λογική. Και ενώ βιώνω τούτη την αίσθηση, “ξαφνικά” πισωπατώ, συνεχίζοντας έναν πόλεμο νεύρων.
Θα μου πεις: πως αλλιώς θα καταλάβει ο άλλος, ότι είσαι ελεύθερο άτομο; Δεν θα σου απαντήσω τώρα.
Αλήθεια, είναι τυχερές, όσες σύζυγοι έχουν ένα ανεκτικό, σύντροφο ζωής. Διαφορετικά θα είχαμε δράματα.
Αλλά λες, άστο παροδικά να περάσει. Σαφώς επειδή δεν μπορείς να αλλάξεις τον άλλο με τα όποια του πείσματα. Ιδίως όταν έχει περάσει τα πενήντα, απτά, έτη, ζωής. Ιδίως αν αυτό το άτομο, αφέθηκε στην φοβία για το σέξ, ή διέκοψε νωρίς, αφότου γεννήθηκε το πρώτο παιδί. Ή αφότου ήρθε στον κόσμο το δεύτερο τέκνο. Αλήθεια είναι πολύ σοβαρό, να φέρνεις ο ίδιος ως άτομο, το γήρας, πρόωρα, σ’ εσένα, μένοντας μακριά από την σωματική επαφή, έστω και ως αγκαλιά.
Πιθανόν για παρεμφερείς λόγους να χτίζονται τα πείσματα. Από θυμό για τα χαμένα νιάτα ή επειδή δεν σ’ αφήνουν ήσυχο να είσαι ότι είσαι. Η ελευθερία που ανέφερα πιο πριν.
Γαντζωμένοι οι άνθρωποι στα μικρά ή μεγάλα πάθη, με τις συνέπειες τους. Που αλήθεια, το πιο κοντινό πρόσωπο, που επηρεάζεται άμεσα, προσπαθεί “ματαίως” να σε φέρει στον ίσιο δρόμο. Το λογικό δρόμο. Χρησιμοποιώντας κι εκείνος, όμως, πείσματα. Που όλοι, λίγο ή περισσότερο, έχουμε χρησιμοποιήσει. Δεν θα πως ως μέσο εκβιασμού. Π.χ. δεν μιλάς στον άλλο, ωσότου εννοήσει –άραγε πως- τα αυτονόητα σ’ εσένα. Όπως η ελευθερία σου, ας πούμε.
Δεν το βλέπει. Δεν θα το δει, ποτέ.
Έδινε στο ένα του παιδί, πάντοτε, γη και ύδωρ, χωρίς κριτική ή καταπίεση. Σα κάποια θηλυκά που τα χαρακτηρίζεις, εσύ, ή οι γονείς τους, ως ηθικά, ενώ διακρίνεις το σχήμα του στήθους τους. Κατά τα άλλα, ανοχή. Και χαστούκι εις διπλούν, στο δεύτερο παιδί. Να δείξει κάπου έστω, ο γονιός, ποιος είναι ο αφέντης του σπιτιού. Η μεγαλύτερη ανοησία παρουσιάζεται, όταν το ενήλικο παιδί καθοδηγείται κατά πάντα, (χωρίς περαιτέρω σχόλια).
Όμως αυτά δεν τα συζητάτε, ούτε μεταξύ σας. Ασώψεται η “ζαχαρένια”. Η όποια ψευδαίσθηση, πως μερικά θέματα δεν πρέπει να αναφέρονται. Ή να δημιουργούν διάλογο. Ή αναστάτωση. ΌΧΙ ο παρών κονδυλοφόρος. (Απλά αφοσίωση δείχνω στο γράψιμο. Δεν πουλάω τίποτα. δεν πουλάω λογική. Ή να δείχνω ισορροπημένη συμπεριφορά, για να θέλουν να επικοινωνούν, μαζί μου. Έστω και εγκεφαλικά). Απλά λειτουργώ, βάση όποιας εξελιχτικής μου πορείας.
Ευτυχώς είμαι άνθρωπος κι όχι αποξενωμένος Θεός, που παίζει με τις μαγικές του δυνάμεις, διαλέγοντας αν θα πεθάνουμε βίαια ή όχι, και πότε. Αιώνια συνήθως.
Εκείνο που πράττω τα τελευταία χρόνια, και μέσα από πείσματα, -παρά να βρίσω τους γονείς μου- είναι: η κατάκτηση της ατομικής μου ελευθερίας, σε ένα σπίτι που μόνο, διοικείται, και ο διάλογος δεν λειτουργούσε, ισόποσα, ποτέ.
Θα μου πεις: Μην περιμένεις να αλλάξει ο κόσμος, για “σένα”. Όχι, δεν είμαι παράλογος.
Απλά κυνηγάω το όνειρο ή το όραμα μου. Καλύτερα το όνειρο. Το πιο ωραίο, απ’ το να μη ξέρεις τι θα γράψεις, αύριο.
Θα μου πεις: ο χρόνος είναι πολύτιμος.
Ναι. Συμφωνώ.
Αυτά όμως, πές τα, σ’ όσους έχουν χρήματα. Όχι σ’ εμένα.
Εσείς οι γυναίκες θέλετε να σας κυνηγά, ένας άντρας. Μην το επιχειρείτε όμως, αυτό, εδώ, στο ίντερνετ. Δεν είμαστε όλοι, κορόιδα, να σας επιβεβαιώνουμε τις ώρες που κάθεστε, μόνες, στο σπίτι.

Τι γίνεται με την συγχώρεση;
Εγώ θα πω: μεγάλη κουταμάρα, πως ο καθένας μας λαβαίνει το σταυρό που μπορεί να αντέξει.
Αυτό τόλμησε να το πεις, στη ογδοντάχρονη γιαγιά, που έφαγε ξύλο απ’ τον ληστή της τσάντας της. Από εκείνον, σε άλλη περίπτωση, που την βίασε. Πες το λοιπόν, τόλησε, στους φτωχούς και τους άπορους. Που μένουν ακόμη σε κοντέϊνερ, μετά το σεισμό του 1999, στην Αττική. Πες το, σε όσους κολλάνε AIDS, από λάθος του νοσοκόμου. Πες το σε όσους εγχειρίζονται λάθος, ή όταν τους αφαιρούνε ζωτικά όργανα, όπως εκείνης της δύσμοιρης, που της αφαιρέσανε τον ένα της πνεύμονα. Πες στον τυφλό, ότι του άξιζε να γίνει ή να γεννηθεί, τυφλός. Να μην μπορεί να χαρεί τα χρώματα στη φύση ή να μπορεί να αναγνωρίσει το πρόσωπο της μάνας του. Η προσπάθεια, φορές, είναι διακοσμητική, σ’ ετούτη τη ζωή.
Τι γίνεται με το σεβασμό; Ρωτάς.
Να βρω ησυχία, και θα σου πω.
Είναι πολύ ωραία η αγάπη. Κι ο σεβασμός. Κι η συμπαράσταση.
Είναι δύσκολο να περιμένεις απ’ τον άλλο, να είναι τέλειος, διαρκώς. Η ευτυχία ως γνωστό, κρατά, ελάχιστα.
17 χρόνια από τα 34.

Γεράσιμος Μηνάς 2007