Η ζωή των πλουσίων

Πρέπει να έχεις βιώσει με κάποιο τρόπο, τη φτώχεια, για να αποκτήσεις ανθρωπιά. Θα τολμήσω να πω, δικαίωμα άποψης, για την Ελληνική πραγματικότητα. Να σου ‘ρχεται ζαλάδα, την τρίτη ή τέταρτη ημέρα, αφότου έχεις διανύσει μισή εβδομάδα, μόνο με τσάι. Χάνοντας το λογαριασμό, πόσες ημέρες έχεις να φας, ψωμί, ή να καθαρίσεις κάποιο πορτοκάλι. Με το ψυγείο άδειο. Και όπως ανέφερε μια οικογένεια, στην εκπομπή της Δρούζα, κάνοντας μπάνιο με ζεσταμένο νερό, πάνω σε γκάζι.
Λαβαίνοντας μερίδες φαγητών, που μοιράζουν ορισμένες ενορίες. Να βλέπεις, νέους ανθρώπους, που θα ‘πρεπε να είναι λαμπεροί και χαρούμενοι, να πηγαίνουν κι οι ίδιοι, να ζητιανεύουν ένα πιάτο φαγητό, για τους ίδιους και τις οικογένειες τους. Με δυο φέτες ψωμί για τον καθένα. Να κρατήσουν. Να έχουν δυνάμεις. ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ.
Αν έχεις ευαισθησία, σε επηρεάζουν τέτοιες ιστορίες –δεν θα πω, εικόνες, επειδή η ανθρώπινη μορφή είναι ένα πράγμα. Άλλο αν ορισμένοι καυχώνται ότι είναι σπάταλοι.
Σήμερα, όποιος παίρνει μισθό πάνω από 1200 Ευρώ, με δικό του σπίτι, θεωρείται πλούσιος. Αφού τον οικογενειακό, συνήθως, προυπολογισμό, συμπληρώνει με κάποιο άλλο ποσό και η σύζυγος. Οπότε μιλάμε για άνετη ζωή, που καμία σχέση δεν έχει με τα 400 και τα 200 Ευρώ, στην χειρότερη περίπτωση, που λαβαίνει ένας συνταξιούχος, ή ακόμη κι ένας αλλοδαπός εργάτης, που του αρπάζει το σούπερ μάρκετ, 70 ή 90 Ευρώ, με το έτσι θέλω, από το μισθό του. Επειδή η καταστολή έχει πολλά πρόσωπα. Κυρίως ενεργοποιείται, όταν θίγεται το κτίριο της Βουλής.
Μέσα στο οποίο περπατούν και ξεμπερδεύουν, με όποια αντιλαϊκά μέτρα, κουστουμαρισμένα ανδρείκελα, του μεγάλου αφεντικού. Αδιαφορώντας και οι 300, όταν η απολυμένη πολύτεκνη, πετυχαίνει κάποιον από αυτούς, στον δρόμο, παρακαλώντας για πρακτική λύση, στο πρόβλημα της. Το οποίο βέβαια, το ανδρείκελο, θα προσπεράσει, για να μην υπάρξει κακό προηγούμενο. Να βοηθηθεί ένας πολίτης, από Βουλευτή. Κι άντε μετά να ησυχάσει το παχύδερμο από τις χιλιάδες πολιτών που θα πέσουν πάνω του, οι περισσότεροι άνεργοι. Κάτοικοι μίας ακόμα, πόλης, ανισοτήτων. Όπου θεωρούνται φυσιολογικοί, μισθοί, 2 και 3, και 4000 Ευρώ. Μηνιαίως!
Άλλοι ζούνε στην αθλιότητα κι άλλοι ψωνίζουν στο σούπερ μάρκετ, Σάββατο, απόγευμα μάλιστα, λίγο πριν το κλείσιμο, 600 Ευρώ, είδη. Τίγκα το καρότσι.
Αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε οι πλούσιοι να ζούνε όλοι μαζί, σα σε γκέτο, σ’ ένα μέρος της πόλης, και εμείς οι υπόλοιποι, κι όσοι θα συναντήσεις κι αύριο, να ζητιανεύουν, ελεύθεροι όπου θέλουμε. Επειδή μόνο όταν είσαι χαμηλόμισθος ή εγκρατής στις ανάγκες σου σε ψώνια, αποκτάς κατανόηση.
Άρα καλύτερα είμαστε όπως είμαστε. Είναι κι αυτό μια δοκιμασία.

Όπως και να ‘χει, ακόμη και οι μικρές διαφορές μεταξύ μισθών, είναι ικανές να δημιουργήσουν, μικρά ή μεγάλα προβλήματα, στις ανθρώπινες σχέσεις.
Μη μου πείτε, πως δεν έχετε, ούτε καν, σκεφτεί, να υποτιμήσετε συνάνθρωπο σας, για το λόγο αυτό. Πέρα από όποιες άλλες φορές, που υποτιμούμε κάποιον (σκεφτείτε μόνοι σας, τι ακριβώς).

Γεράσιμος Μηνάς 2007