Η ζωή των πλουσίων,
Μέρος δεύτερο

Παρακολουθώντας την εκπομπή της OPRAH (Όπρα), η οποία ασχολήθηκε με τις ταξικές διαφορές, και τον όποιο ρατσισμό, εξωτερικεύει, ένας πιθανόν, ατημέλητος, άνθρωπος, ευαισθητοποιήθηκα να συμπληρώσω, σκέψεις, που μου είχαν διαφύγει από το προηγούμενο άρθρο. Με τον ίδιο τίτλο.
Δεν θα ασχοληθώ αυτή τη φορά, με αχάριστους, που επιδιώκουν συμμαχία, με άτομα που βγάζουν ίντερνετ περιοδικά, για να εκδικηθούν. Μια και εκείνοι οι συντάκτες, όταν πετάνε μια μπηχτή, δεν έχουν τον αντρισμό, να “υπογράψουν” με το αληθινό τους ονοματεπώνυμο, στο πυροτέχνημα τους. Το οποίο εν συνεχεία, αποκαλούν περιοδικό. Πετάνε και μια ημίγυμνη, σε κάποιες σελίδες, να έχουν πελάτες. Όπως πράττουν οι κατεξοχήν εκδότες, της έντυπης δημοσιογραφίας, σήμερα.
Οι οποίοι αναλώνονται σε ειδήσεις άνευ σημασίας ή ουσίας. Σαφώς επειδή, ο τύπος πρέπει να λειτουργεί σα σχολείο. Ως αίθουσα διδασκαλίας, όπου τηρούνται οι κανόνες (σκεφτείτε μόνοι σας, τι εννοώ).
Δεν θα υπεισέλθω, ως αναφορά, στα πυροτεχνήματα – περιοδικά, που εξάλλου η ύλη τους ομοιάζει, μεταξύ τους, κατά 80%, θα τολμήσω να πω. Παρομοίως τα πρότυπα που δίνει η τηλεόραση, του εύκολου πλουτισμού. Και χωρίς μόρφωση. Διαφορετικά δεν θα επικρατούσε κοινωνική αναταραχή και συχνά κρούσματα, ληστειών, στην πόλη.
Αυτό το συνοθύλευμα κατοικιών, που αρχιτεκτονικά μόνο, είναι οργανωμένο. Αν δε, βγάζαμε εκτός, την ανάγκη για πράσινο –ο άκαρδος και αχάριστος, δεν το χρειάζεται- θα υποστηρίζαμε τότε, πως έστω ένας, δύο, ή περισσότεροι από τους πλούσιους, θα έπρεπε να νοιαστεί για τους υπόλοιπους. Όχι απαραίτητα φιλάνθρωπος, για προσωπική του προβολή, αν παίρναμε ως τρανταχτό παράδειγμα: τη σημερινή κατάσταση, οικονομικά, των Αμερικανών στις ΗΠΑ, και της φτώχειας εκεί, όπου έχει διογκωθεί απίστευτα. Πως το είχε πει εκείνος ο δημοσιογράφος στην T.V. για πόσα εκατομμύρια αστέγων ζούνε κάτω από τις γέφυρες. Και τις εναέριες οδούς.
Αναρωτιέμαι, ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, ο Bill Gates, σε ποιες αγορές προσβλέπει, για τα WINDOWS VISTA (όποιοι άμυαλοι τρέξουν να τα προμηθευτούν). Με τιμή, αυτό το software, 600 Ευρώ (στο δικό μας νόμισμα).
Ποιος του δίνει το δικαίωμα να έχει πάνω από 50 δισεκατομμύρια δολάρια, περιουσία. Το σπασικλάκι, πιθανόν, που όλοι απέφευγαν, μικρό, πλέον με αμύθητο θησαυρό. Κάνει όπως εκείνο το ξωτικό που έκρυβε στην άκρη του ουράνιου τόξου, ένα τσουκάλι με χρυσά νομίσματα. Αχάριστο ώστε να τα μοιραστεί με όσους είχαν ανάγκη, από δικαίωμα να εξακολουθήσουν να αναπνέουν. Δεν μας ξεγελάτε, με τα ψίχουλα που πετάτε, για φιλανθρωπίες, κύριε βαθύπλουτε. Λες και θα τα πάρετε μαζί σας. Χαμογελώ. Αναρωτιέμαι βέβαια, ως πότε θα εξαρτιόμαστε από το λειτουργικό σας.
Δεν λέμε, τόση ώρα, ένας, δύο, ή περισσότεροι πλούσιοι, να αντικαταστήσουν τις υποχρεώσεις ενός Κράτους, που ειδικότερα στη χώρα μας, υπάρχει μόνο δημοκρατία… στα λόγια, κι όχι στην πράξη. (Αρχίσανε και τα σκάνδαλα με τα ομόλογα. Βέβαια. Πως θα φεύγανε από την εξουσία, χωρίς να καβατζωθούν, για δεκαετίες).
Μα τι περιμένω τώρα, από άκαρδους και ψυχωτικούς, πολιτικούς ή πλούσιους, που είναι και το παρόν θέμα μας. Ιδιαίτερα οι πλούσιοι που έχουν κάνει περιουσίες, με παράνομο τρόπο. Με την ευρεία χρήση των sms, ή με τρία ή τέσσερα τηλεοπτικά κανάλια, στην κατοχή ενός προσώπου. Πόσο δε άμα είναι και ποδοσφαιρόφιλοι… Εκβιάζοντας παίχτες για τη νίκη. Παίρνοντας πρωταθλήματα, λαδώνοντας διαιτητές.
Αυτοί οι πλούσιοι, είναι απλά, αποβράσματα, στην ίδια κατηγορία με τους πολιτικούς που κατέχουν, ότι κατέχουν, σήμερα, από μίζες, απατεωνιές και προδοτικό χρηματισμό (υφίσταται και αυτό).
Πιστεύω στις ταξικές διαφορές, επίσης στο δικαίωμα των απλών και ευαίσθητων ανθρώπων, να είναι αυστηροί απέναντι στα πλούσια και αχάριστα άτομα, τούτου του τόπου.
Αντιμέτωποι οι ευαίσθητοι χαρακτήρες που έχουνε καρδιά, με όσους, μας κάνουν τη ζωή, δύσκολη. Είτε παρκάροντας στο πεζοδρόμιο. Είτε όταν δεν μας δίνουν εργασία. Δωρεάν παιδεία. Αξιοπρεπείς για την ηλικία μας, μισθούς.
Αντιμέτωπους θα μας βρουν, όσοι και όσες, είναι πλούσια κατακάθια. Αναιδείς από κούνια. Κακή φάρα. Και όπως γράφω σ’ ένα φετινό μου ποίημα: Άπλυτοι, ψυχή τε και σώματι.

Γεράσιμος Μηνάς 2007