Το εσωτερικό κρατητήριο

Για ένα μικρό, χρονικό, διάστημα, πίστεψα, πως τελικά οι άνθρωποι, δεν είναι κακοί. Πως όλα αυτά που λένε: «όταν οι άνθρωπος που βρίσκεται μακριά απ’ τον Θεό, αποκτά άσχημο χαρακτήρα», πως ήταν μόνο μια φράση. Μια άποψη. Επιχείρημα των παπάδων, για να μη χάσουν περαιτέρω, πελάτες. Ώστε οι όποιοι “πιστοί” έχουν απομείνει, να έρχονται έστω και τυπικά, έστω για ένα κερί. Μια καλή πράξη, όπως να παραδώσεις π.χ. σε μια εκκλησία, πράγματα και ρούχα που δε χρειάζεσαι.
Τα γεγονότα, όμως, της εβδομάδας που μας πέρασε: Η βιντεοσκόπηση ενός fight club, στο εξωτερικό, αληθινή αναπαράσταση, όπως στην ομώνυμη ταινία. Συν όσα συνέβησαν στη λεωφόρο λαυρίου, που έδωσαν “ραντεβού”, οπαδοί διαφορετικών ομάδων, για να χτυπήσουν και να σφαχτούν, μεταξύ τους –με αποτέλεσμα έναν νεκρό- όλα ετούτα με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Πως ναι, όποιος βρίσκεται μακριά απ’ τον Θεό, αποκτά επιθετική συμπεριφορά.
Όπως είπε κάπου, ο Θεός: για να εισέλθετε στον Παράδεισο, δεν θα εξαρτηθεί από πόσες καλές πράξεις, κάνατε, άνθρωποι. Παρά μόνο, συμπληρώνω με το μικρό μου μυαλό, αν ένας άνθρωπος, αρσενικό ή θηλυκό, ακολουθεί τις εντολές του Θεού. Όχι τυπικά. Απλά αναγνωρίζοντας, πως υπάρχει Θεός, και όχι όλα εκείνα τα μπαρμπούτσαλα, που αναφέρανε στον τηλεοπτικό δέκτη, αμφισβητώντας το θαύμα στον τάφο του Ιησού, που ανάβουν τα κεριά, μέσα, δίχως ανθρώπινη παρέμβαση. Εκείνα τα γνωστά, προφανώς, επιχειρήματα: βλέπεις ότι θέλεις να δεις. Αγνοώντας π.χ. πως τα πάντα στο σύμπαν και το ηλιακό σύστημα, παραμένουν σε αρμονία. Η πολυπλοκότητα του ανθρώπινου οργανισμού κλπ.
Το παρόν όμως, άρθρο, δεν θα αναφερθεί σε αυτά ή σε όσους απαξιώνουν τον Θεό, ή σε όσους ακούνε θεία λειτουργία, μόνο το Πάσχα. Μια αντίστοιχή αίσθηση, που σε εθνικές επετείους και άλλες γιορτές, χαχανίζουν και κάνουν χαβαλέ, με τα αγωνιστικά τραγούδια της Σοφία Βέμπο, και τα παραδοσιακά τραγούδια της χώρας μας.
Τούτο το άρθρο επικεντρώνεται στη φύση των ατόμων, που είναι υποχείρια των ονείρων που βλέπουν τη νύχτα, και σαφώς, πιστέψτε το, είναι κακά και κατευθυνόμενα απ’ τον πονηρό, για περαιτέρω παράνοια και επιθετική συμπεριφορά. Επειδή έτσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί, πως ένας άνθρωπος που δουλεύει οχτώ και δέκα ώρες ή έχει οικογένεια, και μπορεί να είναι εντάξει σ’ αυτά, έχει έναν άλλο εαυτό. Ορίζοντας την περιπέτεια, με το να ρίχνει ξύλο σε άγνωστους, μέχρι θανάτου; Ρωτώ. Ένα μίσος που είναι εσωτερικά κατευθυνόμενο. Μες την ίδια τους τη ψυχή.
Την οποία ψυχή, προσπαθούν να σμιλέψουν, κοινώς σουλουπώσουν, ορισμένοι χριστιανικοί σύλλογοι, οι οποίοι επισκέπτονται, φυλακές, ανά την Ελληνική επικράτεια. Προσπαθώντας προφανώς, με όποιες ομιλίες επιχειρούν στα κτίρια – φυλακές, αυτά –και όχι σωφρονιστικά ιδρύματα- να τους δώσουν ένα χέρι επιστροφής στην Κοινωνία. Έχοντας φυσικά οι φυλακισμένοι, μετανιώσει για τις όποιες τους πράξεις. Πταίσματα ή παραστρατήματα, πιο σοβαρά, ποινικά.
Ο πατέρας μου, που συμμετείχε σε μια επίσκεψη, σε μια από αυτές τις φυλακές –η μοναδική του φορά, δηλαδή- μου είπα, μιας και μιλάμε για φυλακές με ενηλίκους, πως τους διέκρινε κάποια ανησυχία για το μέλλον τους. Ρωτούσαν δε, τους ομιλητές, πως μπορούσαν να διορθώσουν τα λάθη τους, ζώντας χωρίς βία, με ανθρωπιά προς τον πλησίον.
Δεν ξέρω αν ένας αποφυλακισμένος θα έβρισκε δουλειά. Εδώ δεν βρίσκουν όλοι οι υπόλοιποι, ιδίως όταν δηλώνουν σε συνέντευξη, πως δείχνουν φιλότιμο στη δουλειά. Ουτοπίες θα μου πεις, και θα ‘χεις δίκιο.

Πιστεύω πως η αλλαγή στον χαρακτήρα, κατά την αποφυλάκιση, για πολύ μικρές παρανομίες έως βαρύτερες ενέργειες, κλοπής ή βιαιοπραγίας, έως το σημείο όμως, να μην έχεις αφαιρέσεις, μια ζωή, η αλλαγή θα προέλθει μόνο από την εσωτερική αρμονία και ηρεμία, αρκούμενος σε πολύ λίγα. Κάτι που προσφέρει στον άνθρωπο, ο ένας και αληθινός Θεός, ο Ιησούς Χριστός.
Οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, των συλλόγων, είναι απλά καλοπροαίρετοι.
Δεν πιστεύω πως στην πράξη, είναι ικανοί να βοηθήσουν, λόγω φόβου, για τον αποφυλακισθέντα, και το προηγούμενο ποιόν του. Η ομορφιά των λόγων και της θεωρίας, δηλαδή, που απλά μεταδίδουν γνώση. Χριστιανική, για τη μία και μόνο Αλήθεια. Μόνο ο ίδιος ο Θεός, αλλάζει τον άνθρωπο, ατομικά κάθε φορά.
Όσοι έζησαν μακριά Του, όπως αναφέρουν ορισμένοι φυλακισμένοι, εξαιτίας της φυγής ή της άγνοιας τους, απέναντι στον Θεό, έπραξαν ότι έπραξαν. Παρανομώντας. Δέσμιοι του εσωτερικού τους κρατητηρίου. Διαφορετικά πως γίνεται βίαιος, κάποιος, φτάνοντας στο έντονο σημείο να μην υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή ή την κακιά ώρα, βιαιοπραγώντας σε “ραντεβού” για ξύλο. διευκολύνοντας απλά, το σχέδιο του πονηρού, για αιώνια απώλεια, κάθε παραστρατημένης ψυχής.
Ο πατέρας μου, μου είπε, πως κανείς από τους παρευρισκόμενους, στην αίθουσα, φυλακισμένος, εν ώρα ομιλίας, δεν έδειξε κακές διαθέσεις. Εγώ πάλι αμφιβάλλω, πως όλοι τους οι τρόφιμοι, δεν έδειχναν άσχημη συμπεριφορά. Φοβούμενοι πιθανόν, τιμωρία, ορισμένοι, από τους φύλακες. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες, ευαίσθητοι ή μη, που κατέληξαν στην φυλακή, επειδή είχαν την “τύχη”, να ευνοηθούν απ’ το δικαστικό σύστημα, αποδεικνύοντας πόσο δίκαιο είναι, όταν θέλει. Όταν λειτουργεί. Όχι όπως τώρα, που αποφυλακίζει εμπόρους ναρκωτικών, την επομένη από τη σύλληψη.
Στην περίπτωση πατροκτονίας, κανείς δεν ξέρει τι συνέβη στ’ αλήθεια. Αν το παιδί, ξέσπασε, λόγω συνέχειας από προηγούμενη, ελάχιστη, παραβατική διάθεση. Κανείς δεν ξέρει στ’ αλήθεια. Οι πράξεις εν βρασμώ ψυχής, θα ‘πρεπε να ‘χουν χωρίσματα, κρίσεως τους. Κανείς δεν γνωρίζει τι συμβαίνει, πίσω από μια κλειστή πόρτα. Εν τέλει, ο καθένας θα έπρεπε να ασχολείται με τον εαυτό του μόνο, με το ταίρι του ή την οικογένεια του. Αν και τότε, θα παύαμε να σπεύδαμε να βοηθούμε κάποιον που δεν γνωρίζουμε, σε κίνδυνο. Κόντρα στην «κοινωνία της απομόνωσης», όπως αναφέρει σε φυλλάδιο του, ο σύλλογος συμπαράστασης φυλακισμένων, Ο ΟΝΗΣΙΜΟΣ.
Ζούμε τελικά, σε μια απολίτιστη κοινωνία, όπου κανένας δε βοηθά κανένα, για εργασία. Στα όνειρα του. Αποδέκτης συναισθημάτων. Φιλικά, ως γείτονες. Συγγενείς ή συνάδελφοι. Να μη δημιουργούμε προβλήματα, χωρίς λόγο. Πλην ορισμένων σπάνιων περιπτώσεων, ανθρώπινων χαρακτήρων, που ακόμη κι εκεί, όμως, πρέπει να έχουν αγάπη Θεού, μέσα τους, για να ‘ναι αλήθεια.

Γεράσιμος Μηνάς 2007