Συγγραφέας = Τεμπέλης

Δυστυχώς, επειδή μερικοί άνθρωποι, ζηλεύουν τον όρο δημιουργία, στον οποίο τομέα, δεν έχουν ύφεση, με αναγκάζουν να έρθω να υπερασπιστώ, δυστυχώς, το αυτονόητο που εννοεί η λέξη: δημιουργία. Ως ρήμα: δημιουργώ. Άλλοι μουσική, εννοείται διαχρονική. Άλλοι, επιλέγοντας χρώματα, ανά έμπνευση τελικά, καταλήγοντας εκείνα, στο καβαλέτο. Άλλοι στα ψηφιδωτά, στη γλυπτική. Αγιογραφία. Άλλοι στην ποίηση. Άλλοι στην συγγραφή.
Όλοι εμείς ειδικότερα που κατ’ αυτούς, που μας λοιδορούν, χάνουμε το χρόνο μας, ή παράγουμε εύκολα (τι να σου πω), κάθε τι νέο, εννοείται, φυσικά, θα συμφωνήσω, με στοιχεία, ήδη χρησιμοποιημένα. Αφού αφορούν σκέψεις και πράξεις, ανθρώπων πολλών. Απλά στο χαρτί, βγαίνουν σύμφωνα με τα βιώματα, προσωπικά, του ενός. Ο οποίος ένας, σπατάλησε –από αφοσίωση μόνο- κόπο και χρόνο, πνευματικό κόπο κι αληθινό χρόνο, με διαφόρου τύπου, αναφορές, σε λίγες ή περισσότερες σελίδες. Άλλο αν αυτές οι σελίδες δεν πρόκειται ποτέ… να κρατηθούν, από Ελληνικά χέρια, που διψούν για κάτι ποιοτικό. Μιας και όπως ανέφερα σε μια συζήτηση που είχα μ’ έναν βιβλιοπώλη, ο οποίος συμφώνησε μαζί μου, οι εκδότες έχουν κάνει συντεχνία μεταξύ τους, να μη βοηθάνε. Ήρθε και το σημερινό ανάγνωσμα, μέσω κυριακάτικης εφημερίδας να επιβεβαιώσει τούτη την υποψία μου, που ανέφερε ως συμπέρασμα: Οι συγγραφείς του σχολικού βιβλίου, για το οποίο έχει ξεσπάσει σάλος, δεν έχουν ιδέα από Ελληνικά γράμματα, γι’ αυτό και απέκλεισαν πολύ γνωστούς συγγραφείς και ποιητές, ως δείγματα άξιας πνευματικής εργασίας. Το σύστημα της παγκοσμιοποίησης, να εξαφανίζουν όσους γράφουν, μη δίνοντας τους ευκαιρίες. Αν πρόκειται ν’ αναφερθούν σε Πατρίδα και ατομικά δικαιώματα.
Στη Ρωσία, σκοτώνουν όσους θέλουν να εκφράζουν τη γνώμη τους ελεύθερα (κακομοίρη Πούτιν), στην Ελλάδα, γι’ αρχή, χρεώνουν μη αληθινές μεταμεσονύκτιες ώρες, στο ίντερνετ. Είναι καινούριο σύστημα αυτό, όταν θέλουν να κλείσουν το στόμα, κάποιου.
Αυτός ο κάποιος, που ενώ εσύ, τωρινέ αναγνώστη, ετούτου του άρθρου, ενώ εσύ, διασκεδάζεις έξω, ή μέσα στο σπίτι, με το ταίρι σου, ο συγγραφέας ή ποιητής, δε ζει, παρά στύβει το νου του, για να βρει την επόμενη έκπληξη που θα κρατήσει, κοντά του, το νέο βιβλίο, τον οποιοδήποτε αναγνώστη. Στον οποίο παραδόθηκε ο πνευματικός μόχθος του δημιουργού. Από εκτίμηση, με διάθεση προσφοράς, πάνω απ’ όλα. Ακόμη και στα Ελληνικά γράμματα.
Άρα, με ποιο δικαίωμα, θεωρείς εσύ, φυσιολογικό, να πεις: τι κι αν γράφεις, μιας και σου είναι εύκολο, τι μας λες τώρα, αφού μπορείς να τεμπελιάζεις, γράφοντας, μιας και η ασχολία σου αυτή, δεν σου αφήνει χρήματα. Πραγματικά κραυγαλέος εγωισμός, εκ μέρους σου, να θεωρείς περιττή την τέχνη. Τέτοιος εγωισμός, αποστροφή για τον κόπο του άλλου. επειδή εσύ βαριέσαι τη ζωή σου. Αναφέρομαι σε συγγενείς και γονείς, που ρίχνουν λάσπη, μεταξύ τους, χαρακτηρίζοντας τεμπέλη –θού κύριε- όσους είναι δοσμένοι στην τέχνη, γιατί όχι, δεν τα βάζεις, με όσους αθλούνται, ιδιαίτερα επαγγελματικά;
Μήπως χαρακτηρίζεις τεμπέληδες και άλλα επαγγέλματα, λέμε τώρα: φύλακες δασών, κτιρίων. Σκουπιδιάρηδες. Περιπτεράδες. Θυρωρούς. Όσους φυλάνε σκοπιά στα σύνορα.
Ποιους άλλους θα χαρακτηρίσεις, άραγε, τεμπέληδες.
Μήπως τους ήδη διαχρονικούς, φτασμένους, συνθέτες, καλλιτέχνες, τραγουδιστές;
Όσους στύβουν το νου ή τις φωνητικές τους χορδές, για να περνάνε ευχάριστα, άλλοι φιλότεχνοι. Χτίζοντας οι δημιουργοί, με τη συνεισφορά τους, αναμνήσεις, προς τρίτους: Ένα καλό βιβλίο στην παραλία. Ένα τραγούδι, ενόσω ήρθε μια χαρά. Μια ταινία σ’ ένα ραντεβού. Μια γλάστρα που θα σου δώσει ψυχική χαρά, έχοντας τη στο μπαλκόνι σου. Όλα τα μικροπράγματα που άλλοι έφτιαξαν με μεράκι. Αλήθεια, είσαι τόσο άκαρδος. Δεν θέλω να το πιστέψω, πως δεν εκτιμάς όσους έχουν καρδιά.
Για λίγο πέρασε εκείνος ο κύριος με το ακορντεόν του, απ’ τη γειτονιά. Για άλλη μια φορά, έπαψα κάθε θόρυβο, στο σπίτι, ν’ ακούσω την θεσπέσια μουσική, που μ’ έστελνε στα χρόνια των δικών μου. Στον ρομαντισμό και το αληθινό δόσιμο.

Γεράσιμος Μηνάς 2007