Βοήθεια

Απλοί άνθρωποι.
Με μάτια ορθάνοιχτα από πόνο.
Ζητώντας ελεημοσύνη
Ένα πιάτο φαγητό.
Λινά κομμάτια αγάπης. Μία στέγη.
Ένα δεύτερο καθαρό δέρμα –ρούχου.

Αν έχεις, δώσε τους
Μη λησμονείς.
Είναι τόσο απλό,
Όσο κι η ίδια η ζωή…

Σκέψου εκείνα τα παιδιά.
Ζητιανεύουν, κρυώνουν. Μουρμουρίζοντας κάτι.
Ας θες, άκουσε το, δέξου το
-δεν σε πιέζω.

Η καρδιά τους εύκολα ραγίζει,
Όχι όμως κι η ψυχή.
Εκείνη,
Ποτέ κανείς, δεν θα μπορέσει, να τη λυγίσει.
Είναι αδύνατο.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997