«Ζητείται άτομο με πείρα
από σχέσεις»

Λόγω ξαφνικής ανάγκης, αλλαγής γυαλιών μου μυωπίας, έπρεπε φυσικά να επισκεφτώ κάποιον οφθαλμίατρο. Παρόλο που άργησε ο γιατρός, εμείς οι τέσσερις που περιμέναμε στο σαλόνι, είχαμε τουλάχιστον μια δεκατεσσάρων ιντσών, τηλεόραση, για να περνά η ώρα. Μια ακόμα κατινίστικη, ψυχολογοαδιάκριτη εκπομπή, όπου συζητούσαν, γιατί δεν θέλουν οι γυναίκες, σύζυγοι, να πλησιάσουν, κρεβατικά, τους άντρες τους. Εκεί λοιπόν –και ευτυχώς ήταν χαμηλά η ένταση της φωνής- που πήρε κάποια τηλεθεάτρια, τηλέφωνο, και κοκορεύτηκε, πως απατά, σύζυγο και εραστή! χωρίς να νιώθει καθόλου ενοχές, μια κυρία στο σαλόνι είπε: ξύλο που χρειάζονται οι σημερινές γυναίκες. Μετά από λίγο, μίλησε ξανά: δεν ντρέπονται να βγαίνουν και να τα λένε αυτά; Εκεί είπα να πετάξω τη φραστική μου μπόμπα: η κατάντια του ΝέοΈλληνα, όπως τη λέω, εγώ. Κάτι άλλο δίκαιο ανέφερε η κυρία στο σαλόνι, κι αμέσως άνοιξα το στόμα μου, και είπα: όταν ο άνθρωπος δεν έχει ενδιαφέροντα, ο νους του πάει συνεχώς εκεί -στο κρεβάτι. Δυστυχώς, υπάρχουν και γυναίκες που είναι μανιακές, με το κρεβάτι, γενετήσιο χάρισμα, που θα ‘πρεπε, γενικά για τις γυναίκες, να μας εξηγήσει ο Δημιουργός, το γιατί. Εγώ θα το αποκαλέσω για τη συμπεριφορά τους: κουταμάρα. Γιατί φαντάσου π.χ. να ξεκίναγε μια καινούρια μόδα, επιλογής θηλυκών, από τον αντρικό πληθυσμό: να διαλέγουμε μόνο όσες έχουν οργασμό, ή μόνο όσες εργάζονται. Όσο για τσαχπινιά οι σημερινές γυναίκες, λόγω του ότι δεν ξέρεις με πόσους έχουν πάει και γιατί, κυριαρχεί αρκετή. Άλλο αν κανείς δεν συζητά θέματα που για πρώτη φορά έχετε διαβάσει σε αυτό το blog, για τις σχέσεις των δύο φύλων, και εν συνεχεία, στις ανθρώπινες σχέσεις. Σήμερα, θεωρείται ώριμο, να μη συζητάς τα προσωπικά σου, ούτε καν τι ψάχνεις να βρεις, με το άτομο που ξεκινάς μια σχέση. Όσο για την ιδιαίτερη σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό, την αφήνουμε μόνο ως κάτι αόριστο, που καταναλώνει, εκεί έξω, ότι υπάρχει, στα δέκα μέτρα, από κάθε επόμενο βήμα.
Σε αντίθεση με οτιδήποτε αόριστο, κείνοι που τελούν, σε αληθινές, ανθρώπινες, σχέσεις, είναι οι γιατροί που νοιάζονται πραγματικά, στα επείγοντα των νοσοκομείων. Αν συλλογιζόμαστε, πως επειδή είμαστε φιλήσυχοι άνθρωποι, πέφτουμε σε ώρα ανάγκης, σε άξιους γιατρούς. Άτομα που η κούραση του επαγγέλματος τους, δεν εξοντώνει, καν, τα συναισθήματα ανθρωπιάς. Είναι ένα πράγμα, όλη την ώρα. Αξιοπρεπείς. Όχι κοινωνικοί θρασείς, με δηλητηριασμένο θάρρος.
Ποιοι είναι αυτοί που στέκονται ένα πράγμα, στις σχέσεις τους με τους άλλους. Διατηρώντας ανάστημα. Αφοσιωμένοι καθένας σε αυτό που η μοίρα επέλεξε να είναι, με όποιες στερήσεις, γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα σκορπίζονται όταν δεν αντιλαμβάνεσαι το δώρο της ζωής που δόθηκε παρομοίως σ’ εσένα.
Κυρίως, αν μπορούμε να επιμένουμε σε κάτι, είναι πως έχουμε δικαίωμα να βρίσκονται πλάι μας, μόνο όσοι δεν είναι υποκριτές, ή επειδή απλά, πρέπει, να υπάρχεις. Αόριστα.
Αλήθεια τι έχεις να συζητήσεις με ανθρώπους που μια ζωή τίποτα δεν σας έφερε κοντά.

Γεράσιμος Μηνάς 2007