Οδηγίες χρήσεως

Μπορεί ένας τυφλός, να δει το φιλικό μου χαμόγελο; Να πει στο σκοτάδι, πάψε. Να φέρει τη χαρά της άγνοιας, τι η επόμενη μέρα, θα φέρει, ως δημιουργία. Θα ανιχνεύσει τις λέξεις στο χαρτί, με πραγματική σημασία. Θα ξεχωρίσει, τις ρωγμές στο χώρο, και ευθύς, θα τις επουλώσει.
Θα ακούσεις να χαράσσει στις φέτες του αέρα, τις σκέψεις που γεννούν τα μάτια, εκεί που τα άφησε. Παρατηρώντας το βλέμμα των γύρω, τι εννοεί, συγκρίνοντας ο χρόνος, το χώρο, ο χώρος το χρόνο. Τι ‘ναι πιο σημαντικό.
Το σχήμα που πιστεύουμε πως έχει, κάτι, ή η σκέψη που του δίνει το τελικό σχήμα; Η χρήση των πραγμάτων, που τους δίνει αξία, ή εμείς, ανάμεσα τους; Μες το φλας, χάθηκε, ή δεν τον είδες που έφυγε. Σαν ταχυδακτυλουργικό, ομοίωμα του υπερφυσικού στη φύση. Ίσως, πρέσβης της. Ίσως πομπός της. Τρέχοντας στα νήματα τα αόρατα του περιβάλλοντος, που αποκαλούμε: γη.
Μόνο τα πλάσματα της γης, βοηθούν τον πρέσβη τους.
- Μη με πατάς, είπε το χώμα, στον ανίδεο, μα κείνος χοροπήδησε επίτηδες. Έως όταν συνάντησε πεζοδρόμιο, αισθανόμενος ανώτερος, που δεν βάδιζε στις λωρίδες των τυφλών.
- Εκεί έξω, όλα είναι ένα, μίλησε ο τελευταίος.
- Το γνωρίζουν οι άνθρωποι; Πρόσθεσε.
Μικρές πυγολαμπίδες, μες το σκοτάδι του.
- Μου μοιάζουν. Ούτε αυτοί βλέπουν.
- Ότι είναι άνθρωποι.
- Τις αύρες τους αισθάνομαι. Ψυχρούς. Ζεστούς. Χλιαροί. Ημίθερμοι. Εξασθενημένοι. Πώς να τους χειριστώ. Σχίζουν τον χώρο, αεροδυναμικοί, αναστατώνοντας το σύμπαν. Ηλεκτρικές εκκενώσεις στον ιστό, σα να φωνάζουν: ακούτε, κοιτώντας νέα μάτια, μηχανικά, πάνω από σφαλιστά βλέφαρα. Κουρασμένων βίων.
Είναι δυνατόν να μην γνωρίζεις, το όνομα της αίσθησης, βλέπω;
Πόσοι θα σταθούν να απαντήσουν. Αν τους είναι ευκολότερο να είναι φιλικοί, μόνο με κάποιον που παρατηρεί στα μάτια τους, τι περνάνε, άρα δεν τους κρίνει. Γιατί ο άνθρωπος πρέπει ν’ απασχολείται με κάτι …χαρούμενο.
Αυτό που ονομάζουν δημιουργικά, διαφήμιση. Καθετί που κάνουν ή είναι. Δώστε μου ένα manual, να δω, να μάθω τις νέες εξελίξεις, τα κουμπιά, τις συνδέσεις. Τι ταιριάζει με τι. Τι, θεωρείται, ζεύγος. Τι απαιτεί ενέργεια. Τι, αρκείται απλά σ’ ότι λαβαίνει από τον ήλιο. Πως καταλαβαίνεις, κάτι που έληξε. Πως θυμάσαι την ονομασία των πάντων. Η σημασία να τα γνωρίζεις όλα αυτά. Να μην αφήνεις άδεια ράφια. Επιφάνειες δίχως χρήση.
Ας κλείσει κάποιος, το παράθυρο.
Μπορεί ένας τυφλός, να μου μάθει κάτι; Να με οδηγήσει εκείνος. Στα καφενεία και τις παρέες. Στην αληθινή θέα, από μπαλκόνια και ταράτσες.
Η θέα της Ελλάδας που θυμάται να είναι Ελλάδα. Στους δρόμους, που συναντούσες, Ελλάδα. κει, ο αέρας της Ελλάδας, δε στέγνωσε ακόμα. Κει η πέτρα, είναι ή τοίχος ή θεμέλιο-φέρσιμο. Κει δεν υφίσταται μυωπία. Κει αυτιά και μάτια, είναι ανοιχτά. Κει ο πόνος είναι παρέα, είναι τα παράσιτα, που λειτουργούν ως φερέφωνο ως φερέφωνο, ξένων.
Μπορείς να φέρεις τη γέφυρα, στη σωστή της, θέση;
- Ποια γέφυρα;
- Το χάσμα των γενεών.
- Ά νόμιζα, το χάσμα της υποκρισίας.
- Όχι σήμερα.
- Καλά.
Οι λάσπες μένουν σε όλους τους τύπους των παπουτσιών;
- Για σήκωσε το παπούτσι.
- Βλέπεις τίποτα;
- Όχι σήμερα.

Γεράσιμος Μηνάς 2008