Προς το παιδί,
απειλή: θα σε δείρω.

Είναι πολύ χρήσιμες οι γνώσεις που ψάχνεις στα βιβλία, ώστε να δεις τι σημαίνει δική σου οικογένεια: εκείνα τα 5 πράγματα που συζητούσες, πως ότι κι αν συμβεί, θα είσαι ανυποχώρητη: π.χ. να μην ανεβαίνει το παιδί στα τραπέζια. Μα το να παντρεύεται ένα ζευγάρι, λόγω λογικής, κι όχι λόγω μεγάλου έρωτα…..στα λέω αυτά, γιατί δεν μπορείς να ελέγξεις κανέναν, πέρα του εαυτού σου, κι αυτού του παιδιού που έφερες στον κόσμο. Δεν μπορείς να ελέγξεις αυτόν που μοιράζεσαι εδώ και χρόνια, μια κοινή ζωή, αυτόν που αφήνεις να φωνάζει με νεύρα, στο σπλάχνο σου: θα σε δείρω (ώστε εκείνο να πάψει τις απαιτήσεις του). Σκέψου μόνο, πως ναι, …δεν συμβαίνει, την ώρα που εσύ λείπεις, μα…σίγουρα..θα το χτυπά (ενόσω ο σύζυγος θα γερνά), ενόσω εκείνο θα μεγαλώνει περισσότερο. Εσύ γιατί αφήνεις αυτές τις τρεις, σκληρές, λέξεις, να επιτίθενται στο σπλάχνο σου; Ξέρω, εσένα δεν σε χτυπούσε ο κοινός μας, δικός μας, πατέρας. Πιθανόν τότε, να διάβαζες την προσωπική μου ανησυχία, (με μεγαλύτερη προσοχή). Ενόσω ακούς τον άνθρωπο που συμφωνήσατε –δία βίου, συνέχεια, μόνο με λογική ως πορεία- να προσπαθεί να καλμάρει τη ζωτικότητα του παιδιού: ασκώντας προληπτική καταστολή: θα σε δείρω. Αν είχες λίγο από τον πόνο μου, γιατί το να σε βαράει ο πατέρας, συμβαίνει, ναι, χωρίς λόγο, χρειάζεται να το πιστέψεις. Δεν στο μαθαίνει αυτό, κανένα βιβλίο, όπως σου είπα: δεν μπορείς να ελέγξεις κανέναν ενήλικο. Τέλεια μάνα δεν είναι καμιά, αγία αν θες, να μην νευριάζει, λόγω κούρασης της, όχι ότι εσύ θα χειροδικούσες στο παιδί, όχι εσύ. Απλά δεν θέλω να το ακούω, αυτό το: θα σε δείρω. Τι σόϊ εξουσία δοκιμάζεται εκείνη τη στιγμή; Στα λέω αυτά, εννοείται έξω από το φράχτη, με ανησυχία, γιατί εγώ πρακτικά, χωρίς λόγο, την πέρασα την κακοποίηση. Να θυμάσαι αυτό το: χωρίς λόγο. Αυτά τα μωρουδίστικα μάτια, που τώρα δεν εννοούν την καταστολή που θα εισπράξουν αν δεν πάψουν τη φασαρία… Δεν μπορείς να ελέγξεις πως δεν θα συμβεί.
Και τότε ποιος θα τραυματιστεί;
Εγώ γιατί είμαι υποχρεωμένος να το ακούω, ως θεατής, έξω από το φράχτη του βίου σου;
Τα παιδιά πρέπει να τα αγαπάς με απέραντη υπομονή. Να τα αγαπά ο γονιός, με αγάπη, όχι με λογική που εξαναγκάζει τα μέλη μιας οικογένειας, τελικά να ανέχονται ο ένας τον άλλο (περαιτέρω, οι συγγενείς μεταξύ τους). Διατηρώντας μια πορεία επικοινωνίας, σαν ακροβάτης στο σκοινί. Ναι εντάξει, δεν γνωρίζω καταστάσεις, θα ‘πρεπε πιότερο όμως, να ψάχνεις γνώσεις από πρόσωπα που οι πληγές τους είναι ανοιχτές, όσο και η χαραγμένη εσωτερική αγνότητα. Γιατί εσύ είχες εμπειρίες, που όμως τελικά πέρασαν σαν δυνατός άνεμος στη Σαχάρα, καλύπτοντας την κατανόηση του τι είναι ζωή, δεν πρόσεξες όμως τις φιγούρες στην ομίχλη: για όσους άργησαν στα της κοινωνίας: που ονόμασες στην κουζίνα, στο χωριό: ονειροπολήσεις. Ή εκείνο που είπα, πως δεν είχα αγάπη στη ζωή μου, το..άκουσες με πνεύμα θαρρώ αδιαφορίας, έτσι το αντιμετώπισες. Αν θεωρείς λογική ζωή, να ανέχεται απλά ο ένας τον άλλο. Ή να μεγαλώνει ο γονιός μες το συμπέρασμα πως εφόσον το παιδί του ανεβαίνει ηλικίες, μπορεί πλέον να αδιαφορεί για το τέκνο. Επειδή αρκετά έτη πέρασαν, αρκετή κούραση βάρυνε τους ώμους. Με ένα τέτοιο σκεπτικό, ορισμένοι γονείς, επειδή δεν, τους αφήνουν ήσυχους τα παιδιά τους, τα μαθαίνουν να δέχονται την κακοποίηση, το ξύλο εις βάρος τους, ως κάτι φυσικό. Αφού από τώρα αφήνεις το σπλάχνο σου να δέχεται, κι όχι ακούει, την απειλή: θα σε δείρω.
Το να ‘ναι ενήλικος κάποιος, είναι επί μέρους, πληγή, απ’ την οποία όμως, προσωπικά, ρέει αγάπη, που περισσεύοντας ως προσφορά, πια, καταλήγει ακόμη και στου δήμου την αποχέτευση…
Π.χ. να διώχνει κάποιος γονιός την τύψη από το μυαλό του, πως ενόσω το παιδί, τον καλούσε να παίξουνε κι άλλο, αυτός, ο ενήλικος, αυτοδικαιολογούταν: δεν καταλαβαίνει το παιδί. Μήπως ούτε τη απειλή; Πόσο δε όσα ανήλικα ξεκινούν το σχολείο ή αλλάζουν τάξη, απλά βγάζοντας την υποχρέωση να είναι καλοί μαθητές. Αν αυτού, του είδους η υποκρισία ως στάση ζωής, να ανεχόμαστε, τι σημαίνει, εγώ ο αδαής δεν γνωρίζω.
Αν λογική είναι η ωριμότητα. Αν συμφωνούμε να συμβιβαζόμαστε να είμαστε γονείς, παραδείγματος χάριν, γιατί υπάρχει η λαιμητόμος των επικριτών. Όσων αντιμετωπίζουν τους γνωστούς τους, ως προσόψεις, που λαβαίνουν επιβεβαίωση ως ενήλικοι, μόνο αν κάνουν παιδιά.
Η πόλη όπως και η σημερινή κοινωνία, είναι κακή.
..Εσύ.. αν είχες τη δύναμη το παιδί σου να μην το πολεμάνε εφιάλτες στον ύπνο, τουλάχιστον, άρα ως θνητός άνθρωπος πλέον, γιατί αφήνεις να περιφέρονται πάνω από το κεφάλι του, απειλές;
Αλήθεια πιστεύεις πως αυτό το παιδί, μεγαλώνοντας, το χαμόγελο του με τον καιρό, δεν θα ‘ναι υποκριτικό. Επειδή μπήκε στο τριπάκι του ανέχομαι τον άλλο, μόνο; Τι σόϊ διαβίωση είναι αυτή;
Η δωρεάν ευτυχία: ερμηνεύεται αυτόματα, π.χ. κοιτώντας έναν πίνακα, όπου ο σύζυγος χαμογελά με τρυφερό ενδιαφέρον, με τη σύζυγο πλάι: το γλυκό της πρόσωπο, αγνό, έχει επίσης υπόψιν της μια ψυχή απέναντι: ένα απλό πλάσμα στο οποίο αποκλείουν τη γνώση-εμπειρία, κακών συμπεριφορών: όχι μόνο από τα κινούμενα σχέδια.

(Στα λέω αυτά με αγάπη, όπως το ζεστό συναίσθημα που λαμβάνω, κοιτώντας τις φωτογραφίες του γιου σου και ανιψιού μου: ένα αέναο στήριγμα, σε αυτή τη ζωή, όπου πρέπει να αγαπάς τον άλλο, όπως είναι).

Αυτά προς το παρόν, περί του θέματος.

Γεράσιμος Μηνάς 2008