Δεχόμαστε τη ζωή του άλλου;

Αυτό είναι, αλήθεια, ένα θέμα, που δεν σηκώνει επιπολαιότητες ή γρήγορες αναφορές, και με δυσκόλεψε να βρω κάτι, να γράψω.
Το “πρόβλημα” όμως, έσωσε, ξαναδιαβάζοντας το βιβλίο μου: «η εσωτερική πλευρά της παλάμης», που απόλαυσα το σημερινό απόγευμα, αφού είχε καιρό να πέσει στα χέρια μου, ένα πεζογράφημα. Τελειώνει κάπως γκρινιάρικα, μα η αλήθεια πρέπει να λέγεται, όσο και αν δεν μου αρέσει κι εμένα, φορές.
Αντιγράφω λοιπόν, εδώ, μιάμιση σελίδα, από το βιβλίο μου αυτό, που απαντά στο αν δεχόμαστε τη ζωή του άλλου.
Σελ. 90-91
<< Θυμάμαι. Εκείνο που δεν μπορούν να δεχτούν οι άνθρωποι, είναι ο εσωτερικός κόσμος του άλλου. Περπατώ στον δρόμο. Έχω δει ανθρώπους, παχείς, λεπτούς, ατσούμπαλους. Ζευγάρια με παραπανίσια κιλά. Ζευγάρια με ασύμμετρα χαρακτηριστικά. Παιδιά σοβαρά, σπάνια, συναντώ. Πάνω τους όμως, χτίζω, μια αξιοπρεπή εικόνα: έναν χαρακτήρα που αξίζει. Κάποια κρυφά ταλέντα. Ένα σημείο στον χώρο, με διαχρονική αξία. Παρόμοια με τις αλλαγές των εποχών. Με τα χρώματα στα δέντρα, που ορισμένοι τυχεροί κάτοικοι του πλανήτη, θαυμάζουν. Χαρούμενοι για την παρουσία της φύσης, που ολοκληρώνεται, όπως ένας υγιής γάμος, στο ξεκίνημα του. Ενόσω σέβεσαι τον άλλο, παρομοίως τους γείτονες. Τα περιστέρια στο δρόμο, περιμένοντας υπομονετικά, να διαλέξουν πρώτα, τη διαδρομή που τα βολεύει –όταν δεν πετούν. Ψάχνοντας για ψίχουλα. Είμαι στο φούρνο. Έξω, σ’ ένα από εκείνα τα παλιά ποδοσφαιράκια, με κολλημένους παίχτες-φιγούρες, σε περιστρεφόμενα “ξύλα”. Πώς να περιγράψω καλύτερα, κάτι παλιό. Ένας μικρός αριθμός εφήβων, αγοριών, ανταγωνίζονται: Στην διεκδίκηση του τίτλου, νωρίτερα, της δύναμης του αντρισμού, φαύλα, μιμούμενοι αισχρολογίες, παρατυπίες της θέλησης των ορμονών που καθορίζουν, κάθε, συμπεριφορά. Εκείνο που ενοχλεί τους ανθρώπους, δεν είναι το εξωτερικό καλούπι, που αν θες, διορθώνεται (ή μαθαίνεις να το δέχεσαι, αν έχεις λίγη επίγνωση, μέσα σου). Εκείνο που ενοχλεί, είναι τ’ αγροτεμάχια του εσωτερικού σου κόσμου, που δεν είναι ικανοί να αγγίξουν. Ούτε να χτίσουν εκεί, κάποια χωματερή. Είναι ο εσωτερικός σου εαυτός, που πολεμούν. Θέλοντας να ζήσεις ή απλά, να μην επιθυμήσεις όσα εκείνοι δεν κατάφεραν ποτέ, να τολμήσουν. Την αξιοπρέπεια. Το απλό χάδι, σαν αιωρούμενο τρένο, σε μαγνητική γραμμή. Το απλό χάδι, σ’ ένα γυμνό κορμί. Τα νειάτα και η χαρά, ενός ενήλικου, λείου, δέρματος. Η χαρά της καθαρής αναπνοής, δίχως μόνιμη βρωμιά, από τσιγάρα. Η χαρά να ξεχνάς την δύναμη της κινούμενης άμμου, που ρουφά το άτυχο θύμα, βαθιά και μόνιμα. Ο εσωτερικός σου εαυτός, είναι, που μάχονται. Ως δικαίωμα, ικανό να διαχωρίζει, πλατιά και απόμακρα, μια στάση βίου, από μια κοινά αποδεχτή, συνέχεια των πραγμάτων. Δικαίωμα να λες: είναι το όνειρο μου, είμαι, ο αφρός που σέρνει πίσω του ένα πλεούμενο, με μηχανές στο φουλ, για ταχεία έξοδο. Απομάκρυνση>>

Γεράσιμος Μηνάς 2006