Άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά

Στο ναυτικό, ήξερα

Τον Τζενάν, και δύο ακόμη παιδιά –φίλοι μου-

Απ’ την Θράκη.

Οι οποίοι πέθαναν σε αυτοκινητιστικό.

Νέοι άνθρωποι. Στο ξεκίνημα, μόλις,

της τρίτης δεκαετίας της ζωής τους.

Μα το σοκ του θανάτου τους

Δεν ήταν τόσο ισχυρό,

ώστε να το εννοήσω.

Συνέβη.

Κοντά μου. Μα δεν έδωσα

την απαιτούμενη προσοχή.

Ο βίος μου, ήταν σπουδαιότερος.

Υπήρχα. Συνέχιζα. Με όποιο κόστος.

Ακριβώς κι εμείς. Τώρα.

Στον πάγο η συνείδηση.

Σκόπιμα. Εξακολουθούμε.

Τους νεκρούς δεν τους συναντήσαμε.

Στο Ιράκ. Στη διαδρομή μιας κρύας

-δίχως συναισθήματα- βόμβας ναπάλμ.

Στη θέρμη ενός στιγμιαίου ολοκαυτώματος.

Δεν χρειάστηκε στις εφημερίδες

να το αναζητήσω.

Γεράσιμος Μηνάς 2003