Η τελευταία μέρα της αποκριάς

Ξύπνησε. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια απαίσια παρουσία, της καθημερινότητας. Τον προηγούμενο μήνα είχε κλείσει ξαφνικά, η επιχείρηση στην οποία εκείνος, εργαζόταν. Του τελείωνε πλέον, δύο εβδομάδες μετά, το απορρυπαντικό των ρούχων. Τα τρόφιμα. Είχαν έρθει ήδη, οι σταθεροί λογαριασμοί, μαζί και της πιστωτικής. Εκείνος δεν τα πήγαινε καλά με τους γονείς του, επειδή ήθελαν να τον ελέγχουν, μέχρι εσχάτων.
Σκεφτόταν τις προηγούμενες ημέρες, να πάει να καθίσει στη στάση του λεωφορείου, στο παγκάκι, που βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο σούπερ μάρκετ. Με μια ταμπέλα να κρέμεται απ’ το λαιμό: «καλύτερα ζητιάνος, παρά κλέφτης». Πλάι του να ‘χει ένα πλαστικό τάπερ, να ρίχνουν οι περαστικοί, χρήματα. Ναι, ήταν απελπισμένος. Θα το έπραττε, επειδή προτιμούσε να ρίξει τα μούτρα του και να ζητιανέψει, παρά να κάνει κάτι κακό.
Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα της αποκριάς. Όλα τελείωναν στο σπίτι. Κυριακή. Άνοιξε την τηλεόραση να παρηγορηθεί. Στο κέντρο της πόλης, σ’ έναν πεζόδρομο, μερικά νέα παιδιά που είχαν δικό τους συγκρότημα –όχι ντυμένοι, αποκριάτικα- αποφάσισαν να πρωτοτυπήσουν, παίζοντας παραδοσιακά νησιώτικα, τραγούδια. Με σύγχρονα όργανα. Κάτι που ως φαίνεται, τράβηξε το ενδιαφέρον των καναλιών.
Η εικόνα έφτανε ως το σπίτι του νέου άντρα, που πλέον το είχε αποφασίσει. Σηκώθηκε. Ντύθηκε προσεκτικά, γιατί έκανε και κρύο. Πήρε ένα κοφτερό μαχαίρι απ’ την κουζίνα, και τοποθετώντας το στο σακίδιο, βγήκε.
Φορούσε γυαλιά ηλίου. Ήλιος με δόντια. Όλα του φαίνονταν τόσο μάταια. Η ζωή. Η καθημερινότητα. Τα θέλω των άλλων. Να περνάει ο καιρός, με ανεκμετάλλευτα ταλέντα, επειδή τελικά έχουν δοθεί, για να βλέπουν οι πιστοί του Θεού, πως είναι μάταια κι αυτά. Πως θα ‘πρεπε οι άνθρωποι να παραμένουν πτωχί τω πνεύματι. Να τους νοιάζει μόνο η σωτηρία της ψυχής, μέσα από ένα μονότονο πρόγραμμα, από Δευτέρα έως Κυριακή. Δουλειά, φαγητό, καθαριότητα του σπιτιού. Προσευχή. Περιμένοντας δηλαδή, το θάνατο.
Ναι. Σήμερα ήταν μια καλή ημέρα γι’ αυτό. Πλέον τα κανάλια στον πεζόδρομο, ήτανε τρία.
Άλλες φορές, ο νέος άντρας, αν ήταν δυναμικός, θα ‘βγαινε, εκεί, εμπρός στις κάμερες, ξαφνικά, και θα τους τα ‘λεγε χύμα. Για ανεργία. Για τα νέα μυαλά που πάνε χαμένα. Για τα κυκλώματα που διοικούν, θεσμούς και όργανα τάξης, κουκουλώνοντας απαγωγές και δολοφονίες, μικρών και μεγάλων. Σήμερα. Σήμερα ήταν η προσωπική του ώρα.
Να. Ένας καμεραμάν σε ζωντανή λήψη: γυροφέρνει, εστιάζοντας τον φακό, πότε στα πρόσωπα των μελών του συγκροτήματος, πότε στα ντράμς, στις κιθάρες. Στις αντιδράσεις του κόσμου. Κάπου εκεί, πετάχτηκε εμπρός, ο νέος άντρας, κραδαίνοντας το μαχαίρι, έτοιμος να το μπήξει στο λαιμό του. Ήτανε, είπαμε, απελπισμένος.
Όλοι πάγωσαν. Έτρεξαν οι εκπρόσωποι και των άλλων καναλιών, που για λίγο είχαν λουφάξει. Κάποιοι παράτολμοι προσπάθησαν να αφοπλίσουν τον νέο άντρα, μα εκείνος, τους ξέφυγε, με τον κόσμο, έντρομο, χάνοντας εκείνοι, την χαρά, απ’ τα πρόσωπα τους.
- Αυτό είναι για σένα, μίλησε ο νέος άντρας, κοιτώντας το φακό, μπήγοντας το μαχαίρι στο λαιμό του. Αμέσως ξεψύχησε.

Γεράσιμος Μηνάς 2007