Η τρέλα του πολέμου

Ήταν ένα πρόσωπο στον καθρέφτη. Την πνοή δεν ήταν δυνατόν να δείξει η γυάλινη επιφάνεια που αντανακλούσε μια ανθρώπινη φιγούρα. Ο καθρέφτης, ήταν απλά, πολυκαιρισμένος.
Εκείνο το άτομο, ήταν μόνο ένα πρόσωπο, που μετακινούνταν, συνεχώς, εμπρός από μια νοητή κάμερα που ακολουθούσε τα σύνηθες χαρακτηριστικά. Στόμα, μια μύτη, φρύδια. Μάτια που άλλοτε τα συναντούσες στους περαστικούς, μέσα στην πόλη, εν καιρώ ειρήνης.
Εκείνο το άτομο, έδειχνε ακόμη νέο, αν και με λερωμένα τα ρούχα, μες στο φυσικό τοπίο που δεν σέβονταν τα κανόνια, ούτε οι χειροβομβίδες. Νέο πρόσωπο σε πεζοπορία με τους συντρόφους στρατιώτες, στην προσπάθεια που εξακολουθούσε: της απελευθέρωσης της Ευρώπης από τους Ναζί. Εκείνο το πρόσωπο, που είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με τον καθένα από εμάς. Ώσπου ένα ξαφνικός πόνος, σε διαχώριζε από τους ζωντανούς.
Μια φιγούρα στο χώμα, στην πλαγιά, δυόμισι μόλις δεκαετίες, με τα ίδια γνωρίσματα στο πρόσωπο, ικανά εκείνα, έστω και του εχθρού, κάποτε, όπως όλοι, να τον προτιμούσε μια γυναίκα για σύζυγο.
Ένα απενεργοποιημένο κουφάρι, αφημένο ανάμεσα στα χαλάσματα όπου είχε καταφύγει, για να στρέψει σιδερένιες σφαίρες, καταπάνω άλλων προσώπων. Που κι εκείνα ήθελαν να ζήσουν, με το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, δυνατό στον καθένα –όσο αντέχει δηλαδή, ανά περιόδους της ζωής του.
Κοιτούσε το πρόσωπο του στον καθρέφτη, με τις μνήμες του πολέμου, τόσο νωπές, που κανένα ντοκιμαντέρ στην T.V. δεν έπιανε καν, τον μη σεβασμό, που είχε τόσο εναρμονιστεί, με διαταγές και σχέδια διάφορα. Αδιάφορα απ’ τον καθρέφτη, που απλά επέστρεφε το είδωλο, πίσω στον δικαιούχο του, δίχως να απαιτεί. Απλά εξυπηρετούσε το σκοπό, για τον οποίο είχε κατασκευαστεί.
«Τι μας χαρακτήριζε ζωντανούς;» συλλογίστηκε, εκείνο το άτομο. Πως συνηθίζαμε σε σκηνές ολοκληρωτικής βίας; Πλέον, με αληθοφανή χαρακτήρα –σα να σου μιλούσε- η T.V. που δεν σ’ άφηνε πια, ν’ ασχοληθείς, με τον εαυτό σου.
Να δουν οι νέοι τους νέους, ζεστούς μέσα τους –όχι απενεργοποιημένους. Όχι ως ανταποκριτές από μια εμπόλεμη περιοχή, όπου ξεχνιέται το δικαίωμα στις όποιες γκριμάτσες, στο ίδιο γέλιο, τη λύπη ή την απλότητα σε ένα ήρεμο πρόσωπο. Εκείνο το πρόσωπο, που χρησιμοποιούσε τα χέρια του, με κόπο, προς αυτοεξυπηρέτηση, προς δικαίωμα στρωτής διαβίωσης. Εκείνο το πρόσωπο που το είχε ξεχάσει κάποιος καθρέφτης. Θλίψη. Μαυροφορεμένοι. Άδειο δωμάτιο. Ψυχρό.

Γεράσιμος Μηνάς 2007