Τι παραδίδει ο πατέρας, στο γιο

Αρχικά, πως ο γιος, καθετί που θα πράττει ή θα σκέφτεται, με την πρώτη ευκαιρία –ελεύθερος από υποχρεώσεις: στρατός, σπουδές- θα πρέπει να διέπεται από τη θέση «έχω ευθύνη. Ότι είμαι από εδώ και στο εξής, η ίδια μου η επιβίωση, εξαρτάται από μένα».
Όχι επειδή δεν ξέρεις αν αύριο θα ζουν όσοι σε βοηθούν τώρα.
Απλά αποκτάς επίγνωση της ατομικής ευθύνης και του χρόνου που πρέπει να περνάει κάθε ημέρα, με μια γλυκιά αγωνία, για το αύριο και κάθε αύριο. Το οποίο εξαρτάται και μόνο, αν το ίδιο το παιδί θα δουλεύει. Σα να είσαι ήδη, μόνος. Μη στηρίζεις το αύριο σου, στους δικούς σου ανθρώπους, επειδή ακόμη κι αυτοί, θα σε προδώσουν.
Ίσως όμως ετούτο σ’ ενεργοποιήσει αμεσότερα, ως προς το στόχο σου, να μην έχεις ανάγκη, κανέναν. Να μην σκέφτονται εν τέλει, άλλοι για σένα, όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Επειδή, ότι μικρό κι αν έχει ως περιουσία ο πατέρας σου, δεν σου ανήκει, υιέ. Κατάλαβε το. Πες, δεν υπήρξε, δεν υφίσταται. Σκέψου ότι είσαι μόνος, κι έτσι βάδισε, επειδή θα σε προδώσουν ακόμη, περισσότεροι. Οι φίλοι, οι συνάδελφοι. Μια κοπέλα που επένδυσες, συναισθηματικά. Πιθανόν από εσωτερική πίεση, να της αποδείξεις πως είσαι αυτάρκης, μα εκείνης δεν της άρεσε η σιγουριά στον χαρακτήρα σου. Σου είπε: κανείς δεν είναι τόσο δυνατός. Και που κρυβόσουν τόσο καιρό, αφού η Ελληνική κοινωνία στηρίζεται σε σχέσεις εξάρτησης, από τα άτομα που μας έφεραν στη ζωή;
Είναι τόσο λίγοι, εκείνοι που αγωνίζονται να έχουν μυαλό, “πόδια με αντοχή”, όχι πήλινη συνείδηση.
Πόσοι υιοί, άραγε, έχουν τους γονείς, που θα σταθούν άξιοι στην δημιουργία μας σταθερής ταυτότητας, στο παιδί. Το οποίο θα μάθει από νωρίς, πως όλα κατακτώνται με κόπο, σα να μην υπάρχει αύριο, ακόμη και για την πατρίδα. Έτοιμος να φεύγει, κανείς, έχοντας τα κατάλληλα εφόδια στην “τσάντα”, όπως μια ξένη γλώσσα, έστω και για επικοινωνία –τη μαθαίνεις μ’ ένα cd-rom, μ’ ένα βιβλίο και πολύ όρεξη.
Ας μη γελιόμαστε. Οι γονείς ευθύνονται για το τι άνθρωπο παραδίδουν στην Κοινωνία. Κι ας μην υπάρχουν χρήματα. Σπουδαστές, εργάζονται παράλληλα. Επειδή αν θέλεις να δουλέψεις, θα πας οπουδήποτε, όσο μακριά απ’ το σπίτι σου, κι αν είναι.
Ο πατέρας οφείλει, ο υιός του να γνωρίζει, αρχικά, πως μπαίνουν τα χρήματα, στο σπίτι. Πως πρέπει να ξοδεύονται. Να μην ακούς τις σειρήνες. Τρώγοντας υγιεινά, όσο είναι εφικτό σήμερα. Την παιδεία δεν την χτίζει μόνο, το σχολείο.
Ο πατέρας οφείλει να μάθει στον γιο, να σέβεται τις γυναίκες και όλους τους ανθρώπους. Οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα.
Αν τώρα δεν έχεις να σπουδάσεις, βρες δουλειά. Κράτησε μέσα σου, τα μικρά όνειρα και όποιες κλίσεις. Υπάρχουν οι εξαιρέσεις των συνειδητά καλών, ατόμων, οι οποίοι δεν είναι μόνο λόγια, περί ειλικρίνειας και ανοιχτής συζήτησης. Επιλέγοντας όμως, τελικά, να έχουν τηλεφωνική συνομιλία, μόνο με ιδίου φύλου. Δεν δίνουν ευκαιρία σε αξιόλογα άτομα του αντιθέτου φύλου.
Τελικά θάρρος, μόνο στα λόγια;

(Εσείς οι γυναίκες, είστε οι αρμόδιες να γράψετε κάτι ανάλογο, για το τι πρέπει να παραδίδει μια μάνα, στην κόρη).

Γεράσιμος Μηνάς 2007