Υπομονή που μας δείχνουν

Όπως λέει και ο σοφός λαός, σε κανέναν δεν αρέσει ο γκρινιάρης, ή εκείνος που δεν παραδέχεται προσωπικά λάθη. Για τα οποία μετανιώνεις μέσα σου, ενόσω ο άλλος ενσωματώνει ως συμπεριφορά, απέναντι σου, μια ώριμη υπομονή. Με σημάδια κατανόησης. Επειδή βλέπουν ότι προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου. Επειδή όλοι είμαστε άνθρωποι με καλά στοιχεία, ενδεχομένως. Αποδεχόμενοι τα μικρά πράγματα που αξίζουν. Ετούτο είναι το αγκάθι που κάνει δύσκολη τη ζωή των πράων νέων, αντρών και γυναικών, σήμερα. Αφού τα προβλήματα, τους τα δημιουργούν όχι μόνο οι γονείς τους αλλά και ο περίγυρος, επειδή αυτοί οι νέοι άνθρωποι, επέλεξαν το ποιοτικό στη ζωή τους, επιλέγοντας να περιμένουν το κατάλληλο ταίρι, παρά να μπουν στη διαδικασία, να έχουν δύο ή τρεις, παράλληλα, συντρόφους.
Υπομονή φυσικά, δε σημαίνει αποστασιοποίηση: δείχνω μόνο απέναντι σου, υπομονή, ενώ σ’ εμένα, δε δέχομαι μύγα στο σπαθί μου. Δεν μιλώ για τις συζητήσεις που εν τέλει, όλοι είμαστε κάθετοι σε ορισμένες απόψεις, όπως η απόφαση που παίρνουμε να επιλέξουμε σύντροφο ζωής, με κριτήρια ετούτο να είναι πολύχρονο, με σεβασμό, κοινές υποχρεώσεις και δικαιώματα. Εννοούσα –προηγουμένως- να έχω εσωτερικά ξυπνήματα, που να μου επιτρέπουν να δείχνω υπομονή σ’ “εσένα” όμως δεν θέλω να έχω πια, καμία επιρροή, από πρόσωπα που με έχουν κουράσει. Λίγο έλεος βέβαια, δεν θα έβλαπτε, όμως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν από μια ηλικία και μετά. Είναι μάταιο να προβάλλεις τα “σλάιντ” της προσωπικής σου υπόστασης, στον άλλο, ενόσω το απέναντι δικό σου πρόσωπο δεν θέλει να το δει. Ιδίως αν είναι γονιός, και ειδικότερα, ενόσω προσπαθεί να απαγορέψει κάποια πράγματα σ’ εσένα, επειδή ο ίδιος δεν τα έζησε.
Απλά επομένως, κρατάς απόσταση για να μη συμβεί το χειρότερο. Με την πίεση δεν έχει βγει, ποτέ, κάτι καλό. Κι αν ο άλλος δεν θέλει, την ώρα που θες εσύ, να πράξει κάτι, δικαίωμα μας να αρνηθούμε και να χαράξουμε τη ζωή, σύμφωνα με τα προσωπικά μας πιστεύω.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, σε ποιον δείχνει, κανείς, εύκολα, υπομονή.
Στους όμορφους, επειδή θέλεις να τους έχεις συνεχώς, γύρω σου; Σ’ όσους δεν έχουν ζήσει ακόμη, άρα δεν έχουν πείρα να συλλογιστούν το αποτέλεσμα του λάθους τους;
Δείχνεις υπομονή σε κάποιον, αφήνοντας τον να ξεσπάσει, ν’ αναλωθεί, να πάψει ν’ ασχολείται μαζί σου.
Η υπομονή έχει προσωπική κλίμακα, στον καθένα, λειτουργώντας με το τι θεωρεί, κανείς, άμυνα, ή τι ανέχεται: α) επειδή θεωρεί μια συμπεριφορά λογική ή β) Ανέχεσαι επειδή εξαρτάσαι, το συνηθέστερο, οικονομικά: Το παιδί ανέχεται τον αγενή πατέρα. Ο νοικάρης τις επισκέψεις του ιδιοκτήτη. Η άνεργη μάνα, τον τύραννο σύζυγο. Ένα μικρό, το βίαιο μεγαλύτερο, αδελφάκι του. Σχέση δούναι και λαβείν.
Όπου η ισορροπία εξαρτάται, μόνο από τη λογική.
Αν ήταν θέμα παιδείας, μόνο, τότε όλοι οι μορφωμένοι, θα έχτιζαν ένα καλύτερο κόσμο. Μόνο που τούτο δε συμβαίνει. Ούτε και είναι δυνατόν να μετανιώσεις μετά από ένα τραγικό λάθος, όπως του δημιουργού της ατομικής βόμβας. Φαντάζομαι την ανυπομονησία του χειριστή, να τραβήξει το μοχλό που θα απελευθέρωνε ένα τόσο τρομερό όπλο, που θα εξαφάνιζε δίχως οίκτο, Ναγκασάκι και Χιροσίμα. Η ετοιμότητα, η άνευ όρων υποταγή, στον άλλο που σου λέει: πάτα το κουμπί να φύγει ο πύραυλος, να σκοτώσει αμάχους, όπου είναι προτιμητέο…
Η υπομονή είναι ένα πνευματικό όπλο. Κάτι που αναμένεις να συμβεί, κοιτώντας θετικά τη ζωή. αντιδρώντας ενάντια σε κάθε αρνητική παρόρμηση. Σα να μετράς ως το 10 ή το 20, όπου έχεις ανάγκη, προτού μιλήσεις ή ενεργήσεις, βεβιασμένα.
Υπομονή, ίσον ανοχή; Και ως πότε;
Όταν σε αδικούν, φεύγεις;
Κόβεις δεσμούς. Δε ξαναλές καλημέρα.
Φορές απορείς: γιατί να τα εξηγώ όλα; Γιατί πρέπει, το: με σεβασμό, ο άλλος να το παίρνει ως πρόκληση; Που χάθηκε η ευγένεια. Πού πήγε το έλεος ή το ξύπνημα του νου, πως κάπου μοιάζουν οι καλοί άνθρωποι.
Υπομονή: δεν έχουν όλοι οι συγγενείς, τις ίδιες ασχολίες.
Υπομονή: τι έγινε κι αν πάτησες τα άντα;
Υπομονή: υπάρχει και Δικαιοσύνη (που λέει ο λόγος).
Υπομονή: θα βρούμε κάποτε, χρόνο.
Πείτε μου την άποψη σας, πόση υπομονή μπορεί να δείξει ο Μεγαλοδύναμος, όταν οι τάδε, δεν τον αφήνουν να τους τακτοποιήσει τη ζωή.

Γεράσιμος Μηνάς 2007