Τα παιδιά ντρέπονται
για τους μεγάλους;

Σκέφτηκα να ασχοληθώ με την επιστολή που είχε στείλει πέρυσι, σε μια εφημερίδα, ο 13χρονος μαθητής Α’ τάξης Γυμνασίου, Αλέξανδρος Ανδρικόπουλος. Όπου αναλύει τη γνώμη του για τον κόσμο των μεγάλων, και πόσο –όντως- χάλια, έχει οργανωθεί. Ώστε να μην μπορεί το παρόν σύστημα, να φροντίσει, όχι μόνο τα παιδιά, μα και τους ηλικιωμένους, θα προσθέσω εγώ. Με όλα αυτά τα κρούσματα βίας, εναντίον μικρών και μεγαλυτέρων σε ηλικία. Απαγωγές. Δολοφονίες. Ξυλοδαρμοί. Ληστείες. Ατελείωτος ο κατάλογος της ανθρώπινης παράνοιας.
Ο μικρός μαθητής, Αλέξανδρος, στην επιστολή του, λέει τα πράγματα όπως είναι. στέκεται στις ειδήσεις και τις αξιολογεί. Καθαρίζοντας την θαμπάδα στον καθρέφτη κάθε σπιτιού, που “βγάζει” ένα άτακτο παιδί, ως θύτες-δημιουργούς τους, τους ίδιους τους γονείς. Οι οποίοι δεν αποκλείεται και στην Ελλάδα, κάποια στιγμή να δούμε, μερίδα αυτών, να δίνουν στα παιδιά τους, από πολύ νεαρή ηλικία, χάπια, για να είναι ήσυχα. Καταστρέφοντας όμως, την νοημοσύνη νεαρών εγκεφάλων. Με στόχο οι γονείς, εύκολα να νουθετούν τα τέκνα, κατά τα δικά τους πρότυπα, του εύκολου πλουτισμού, χρησιμοποιώντας πιστωτικές κάρτες.
Ορίζοντας ως πρότυπα, ατάλαντους, κάθε σχολής…, μουσικής, άλλων τεχνών, ή ακόμη και ποδοσφαιριστές, που σαν εκτάρια γης, αγοράζονται! μεταφερόμενοι από ομάδα σε ομάδα. Πρότυπα επίσης, όπως: τα ανορεξικά μοντέλα ή ο έκλυτος βίος των ηθοποιών, και των διασήμων του εξωτερικού, οι οποίο δεν έχουν ιδέα, τι σημαίνει, σημαία. Πατρίδα. Παραδόσεις. Άραγε τότε, πως θα μεγαλώσουν τα σημερινά παιδιά, που φυσικά και δεν είναι προσγειωμένα στην πραγματικότητα;
Αφού δεν μαθαίνουν στο σχολείο, την Ελληνική ιστορία. Θεωρώντας σωστό να προσπερνούν τις προτομές και τα αγάλματα, στις πλατείες, αγνοώντας πως και γιατί, δόθηκε τιμή σε κάποιους ανθρώπους.
Κάτι στο οποίο συμφωνεί και ο 13χρονος μαθητής, ο οποίος προφανώς, επιθυμεί, τα Ελληνόπουλα, να τα μεγαλώνουν οι γονείς τους ή και οι δύο οι γονείς, και όχι αλλοδαποί οικιακές βοηθοί. Που εν τέλει δεν ξέρεις από πού κρατάει η σκούφια τους. Όχι ότι δεν υφίστανται εξαιρέσεις.
Όμως, αν ο ίδιος ο γονιός δεν αφιερώσει χρόνο, στο παιδί του, πως θα μπορέσει αργότερα, μπαίνοντας εκείνο, στην εφηβεία, να το κρατήσει κοντά του; Δεν λέμε να του βάλεις “χαλινάρι” του παιδιού σου. Πρέπει όμως να έχεις προνοήσει, να καλλιεργήσεις μια εμπιστοσύνη, μεταξύ σας. Ώστε το παιδί να μην πάει σε κακές παρέες, να του λυθούν οι απορίες.
Μπορώ να πω, πως οι δικοί μου οι γονείς δεν μου έμαθαν τίποτα, για τη ζωή, το σεξ, τι να αποφεύγω. Ότι κάποτε θα ξυπνούσαν οι ορμόνες μου, και τι θα έκανα τότε.
Ευτυχώς ο δικός μου ο πατέρας δεν μιμήθηκε συγγενείς πατεράδες, οι οποίοι οδηγήσανε τα αγόρια τους, σε οίκο ανοχής. Οι δικοί μου οι γονείς, είχαν ήδη ποδοπατήσει σ’ εμένα, κάθε είδους πρωτοβουλία. Δημιουργώντας έναν άνθρωπο, ήρεμο μεν, ζώντας ο ίδιος, όμως, ακόμη και τότε που τελείωνα το λύκειο, σε μια “νιρβάνα” άγνοιας.
Μουσική δεν ακούγαμε στο σπίτι, ούτε και πηγαίναμε πουθενά. Ούτε βέβαια συζητούσαμε όλοι μαζί. Πόσο δε να καθίσει, ο πατέρας μου, να μου διηγηθεί ιστορίες από το Ναυτικό –ως το βαθμό που έφτασε, όσο έμεινε. Ούτε αργότερα ως επιθεωρητής εργασίας. Τι αντιμετώπισε. Μήπως προσγειώσει κι εμένα, ενημερώνοντας με για τα εργοδοτικά τερτίπια, περί αντιμετώπισης των εργατών. Μια και εκεί θα κατέληγα. Αφού όπως μου το κοπάναγε: δεν έδωσες εξετάσεις να πας πανεπιστήμιο. Τον εαυτό του τον ρωτούσε, αν είχε λεφτά να σπουδάσω στην επαρχία; Αλλά αυτά είναι λόγια από εκείνα που ξεστομίζονται χωρίς δεύτερη σκέψη.

Κατά τη γνώμη μου, θα συμφωνήσω με τον 13χρονο Αλέξανδρο, ο οποίος θέτει ως βασικό τομέα, στρωτής διαπαιδαγώγησης, την πνευματική καλλιέργεια του παιδιού, μέσω μελέτης, της εγχώριας λογοτεχνίας και ποίησης. Έτσι, για να εκφραζόμαστε καλύτερα. Για να έχουμε, μνήμη, ναι, συμφωνώ μαζί σου, Αλέξανδρε.
Επειδή όποιος θυμάται τους αγώνες του Έθνους, μαθαίνει να αγωνίζεται όχι μόνο στην προσωπική του ζωή, μα και μαζικά, με διαδηλώσεις. Εναντίον των τετελεσμένων της Κρατικής εξουσίας, εις βάρος δικαιωμάτων μας, ως νοήμονες πολίτες.
Δυστυχώς, Αλέξανδρε, ξεχάστηκε η φωνή σου, μιας κι έτσι λειτουργεί η επικαιρότητα. Οποία κατάντια, στις ειδήσεις, ναι, Αλέξανδρε, να αναπαράγεται συνεχώς το σύστημα του χαβαλέ. Μόνο και μόνο για τα ποσοστά τηλεθέασης με στόχο είσοδο πακέτων διαφημίσεων ανά κανάλι.

Αλήθεια, μικρέ μαθητή, όντως, καμία οργάνωση στα τηλεοπτικά προγράμματα. Καμία προσφορά. Καμία Εθνική μνήμη. Αλλά τι ζητάω κι εγώ, που τα άρθρα μου αυτά, ξεκίνησαν να τυπώνονται σε εφημερίδα των ΑΜΕΑ, και κάποια ανθέλληνες, θέλησαν να το σταματήσουν αυτό. Οργανώνοντας ολόκληρο σχέδιο, στέλνοντας οι ίδιοι, σπίτι μου, δύο τεύχη της εφημερίδας που δεν είχα ζητήσει, γεμάτα όμως με υβριστικά σχέδια. Το κατάφεραν να σταματήσουν τα άρθρα μου, όχι όμως και στο ίντερνετ, μιας και βλέπω πως ακόμη και εδώ, στο blogspot.com, έχουν αρχίσει να βάζουν το δάχτυλο τους. (Φαίνεται με διαβάζει στο ίντερνετ, και το παρακράτος. Γι’ αυτό και σας ενημερώνω, τεμπέληδες του δημοσίου, πως δεν τις έχω πετάξει τις εφημερίδες. Έχουν ακόμη τα αποτυπώματα σας).
Έτσι, στα λέω, μικρέ Αλέξανδρε, να μαθαίνεις για το Κράτος δικαίου που βιώνουμε!! Στα λέω από τώρα για να μη ζεις στην άγνοια. Αφού όλοι θυμούνται τους άξιους λογοτέχνες, ποιητές και καλλιτέχνες –εγώ θα πω και γλύπτες και μουσικούς μας- μόνο μετά θάνατον. Όσο για το θεσμό της Βουλής των εφήβων, προσωπικά, μου φαίνεται πολύ γελοίος θεσμός. Περισσότερο θυμίζει φυτώριο πολιτικών βολεψιάκηδων. Παρά τα ίδια τα παιδιά, εκεί πάνω, στο βήμα, να έχουν ακόμη και μεταξύ τους, διάλογο. Εγώ πάντως δεν τα άκουσα ποτέ, να συζητούν.
Εδώ η πολιτεία δεν τους μαθαίνει στα σχολεία, τις νέες τεχνολογίες. Δεν χτίζει δικά της κτίρια για τους φοιτητές. Δωρεάν παιδεία, σου λένε. Αφού όλα οδηγούν στην δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Να απογοητεύονται περισσότερο οι νέοι, σήμερα. Να εντρυφούν στο νόημα, πως μόνο τα χρήματα φέρνουν την ευτυχία. Όχι οι ουσιαστικές φιλίες. Το μυαλό.
Ναι, μικρέ Αλέξανδρε. Η πόλη έχει γίνει ένα τσιμεντένιο κουτί, δίχως πράσινο. Δίχως το δικαίωμα σε κάτι καθαρό, ακόμη κι αν είναι μόνο ο αέρας. Μα που να βρεθούν δάση, κοντά, μήπως και οι νέοι αγαπήσουν τη φύση. Αποκτήσουν οικολογική συνείδηση. Αγαπήσουν τη ζωή και το δικαίωμα του καθενός να υπάρχει. Στην πόλη του. Στη χώρα του. Μη ακολουθώντας το δρόμο της βίας.
Ο καθένας πρέπει να είναι αυτεξούσιος και ικανοποιημένος στα λίγα και απαραίτητα.
Ναι, μικρέ μαθητή. Κάπου λίγο πριν την δικτατορία στην Ελλάδα, οι άνθρωποι έπαψαν να έχουν όνειρα. Να γράφουν ποιήματα, όπως λες. Να διανθίζουν τις ώρες της δουλειάς, παράλληλα, με σκέψεις μακρινές. Σκέψεις που θα γίνουν πράξεις στοργής. Με ανθρωπιά και νοιάξιμο αληθινό.
Διψώντας για διάλογο και φιλία.
Τόση απάθεια θα πω εγώ, αυτό που βαπτίζεις εσύ, εγωισμό, στους μεγάλους.

Τα δικά μου παιδιά –όπως και όταν, και αν συμβεί αυτό- θα τα κρατήσω μακριά από τους δικούς μου γονείς. Αν ζούνε εκείνοι ως τότε. Μήπως και αισθανθούν, τα παιδιά μου, ότι στη ζωή υπάρχουν και άνθρωποι που τα σέβονται.
Βλέπεις μικρέ Αλέξανδρε, μόνο στα περιοδικά, μαθαίνει κανείς, την αλήθεια……
Χάθηκαν και οι μελωδίες από το πεντάγραμμο.
Αν ο Ελληνικός πολιτισμός, είναι ο πολιτισμός της κατίνας, τότε ο Έθνος αξίζει τα χειρότερα…

Γεράσιμος Μηνάς 2007


Παραθέτω την επιστολή του 13χρονου Αλέξανδρου, όπως δημοσιεύθηκε, στην «Ε»

«Αναμφισβήτητα σε ό,τι αφορά την πιο συγκλονιστική είδηση από τον Τύπο και την τηλεόραση μέσα στο 2006 πρέπει να είναι η εξαφάνιση του συνομήλικού μου και συνονόματού μου Αλέξανδρου από τη Βέροια και η ιστορία με τον βιασμό μιας μαθήτριας της Αμαρύνθου.Τα μαντάτα δυσάρεστα. Οι εμπλεκόμενοι, παιδιά της δικής μου ηλικίας, και τα σενάρια εφιαλτικά.Οι συναισθηματικές διαταραχές μέσα στην ελληνική οικογένεια μεγάλες, και μια μανία να ανακαλύψουν συμπτώματα παραβατικά στα παιδιά τους.Η νέα λέξη που πιπιλίζουν σαν καραμέλα οι μεγάλοι είναι η παραβατικότητα.Η νέα μόδα που κατασκευάζουν οι επιστήμονες για να φωτογραφίσουν ένα παιδί άτακτο, κακό, είναι η λεξοπαραβατική.Ξαφνικά, κρίνονται - απορρίπτονται παιδιά που μέχρι σήμερα ήταν λίγο πιο ζωηρά ή παιδιά από ξένες χώρες με άλλη κουλτούρα.Ολα αυτά συμπληρώνονται με εκφράσεις υποτιμητικές και με πολύ πολύ μυστήριο. Σε ερώτηση που θα θέσουμε εμείς οι μικρότεροι: Γιατί τόση υστερία έτσι ξαφνικά; Τόση ευαισθησία; Σπεύδουν να μας απαντήσουν ότι το κάνουν από ενδιαφέρον ουσιαστικό και αγάπη.Ας μην τρελαθούμε, αγαπητοί μου γονείς, ανεκπαίδευτοι κατά τα άλλα. Από εσάς ξεκινά το πρόβλημα.Ναι, σε σας μιλάω. Δεν γεννιέται κανείς έτσι ξαφνικά παραβάτης, ούτε μας χτύπησε ίωση παραβατικότητας από τη μια στιγμή στην άλλη.Εσείς μας την εισάγετε μαζί με τα επώνυμα ρούχα - τα ακριβά αυτοκίνητα - τα σπίτια με τις πισίνες. Μέσα από την τηλεόραση - τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που μας επιβραβεύουν με μπόνους, με έναν όρο, να σκοτώσουμε όλο και πιο πολλούς. Τέλος, μέσα από την αλλοδαπή ανεκπαίδευτη προβληματική baby sitter.Θα σας θέσω κάποιες ερωτήσεις και αν έχετε θάρρος απαντήστε μας.Πείτε μου, αν έχετε Θεό, πότε καθήσαμε στον καναπέ με παρατεταμένη αγκαλιά και χωρίς την πίεση του χρόνου του στρες σαν οικογένεια να μιλήσουμε για τους προβληματισμούς μας;Να μιλήσουμε για ανθρώπους του πνεύματος και για την πρόοδο της επιστήμης;Να τρέξουμε στη φύση;Αφήστε, εγώ θα σας πω, γιατί από τρελό και από παιδί μόνο ακούς την αλήθεια.Ποτέ. Με ακούτε. Ποτέ. Κάποτε όμως γινότανε. Τότε που υπήρχε το απόλυτο μέτρο σύγκρισης. Κάποτε, που συμβιβαζόσαστε με τη φτώχεια, αλλά ήσαστε ευτυχισμένοι γιατί ήσαστε τίμιοι. Αξιοπρεπείς. Δεν απορρίπτατε αξίες καθημερινές και η ζωή σας είχε χρώμα, γράφατε ποιήματα, διηγήματα την ώρα της δουλειάς.Χωρίς να έχετε τίποτα, τα είχατε όλα.Σήμερα παραβιάσατε τη συνείδηση, παύσατε μέσα σας να υποκαθιστάτε το θαυμαστικό με το ερωτηματικό.Σήμερα εγκλωβιστήκατε στην καταλυτική αποχαύνωση.Οι ανάγκες σας είναι άλλες. Τα θέλετε όλα χωρίς να μετράτε την τσέπη σας, αλλά τον εγωισμό σας. Και να τα ακριβά αυτοκίνητα, τα ακριβά ρούχα. Και να τα δάνεια και οι λογαριασμοί. Ψέματα λέω; Αν λέω, να με κάψει ο Θεός.Αλήθεια δεν είναι πως όπου βρεθείτε μιλάτε για μια Λάμπρου, μια Μπεζαντάκου και ένα νινί που σέρνει καράβια; Αλήθεια δεν είναι πως μιλάτε για παρανομίες και για εύκολο χρήμα; - ναρκωτικά - σεξ - αδικία - όπλα - θάνατο - fame story; Αυθάδεια και όλα αυτά μπροστά μας; Αυτό για σας λέγεται παιδεία, κουλτούρα;Αχ άρρωστε κόσμε, που κατοικείς στο ελληνόφωνο κρατίδιο με χαμένη μνήμη. Αχ! γονείς εσείς, ανεκπαίδευτοι και σαλταρισμένοι, ξύλο που σας χρειάζεται. Πέστε μου, για να μην τα πάρω, πότε είχαμε γονική παρουσία εμείς τα παιδιά του 21ου αιώνα; Πότε καθήσαμε ήρεμα στα γόνατά σας, έτσι, για να γνωριστούμε καλύτερα, να ανοίξουμε ένα βιβλίο του Καβάφη, του Ρίτσου, έναν Καζαντζάκη; Σαν εκείνο να δεις που διάβαζε η γιαγιά μας σε σας, «Ενα παιδί μετράει τα άστρα». Ποτέ. Ναι, ποτέ. Μας ακούτε νεοέλληνες και τσιφτετέλληνες γονείς; Ποτέ. Μας εκπαιδεύσατε να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς αισθητική. Σε έναν κόσμο που κερδίζετε με τη δύναμη της υποταγής, του φόβου, του όπλου, τη μαγκιά και την πνευματική μιζέρια.Αλλά όταν έρθει η ώρα να δείτε κατάμουτρα το δημιουργικό σας χάλι, την κατάντια σας, αντί να προσπαθήσετε να επανορθώσετε, λέτε πως δεν μας αναγνωρίζετε.Προς Θεού τόσο εγωισμός, μα τόσο...ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ13 ετών Μαθητής Α'τάξη Γυμνασίου»