Μπορούμε να εναρμονιστούμε
με το περιεχόμενο μιας προσευχής;

Από καιρούς, μ’ ένα φόβο Θεού, όποτε το θυμάμαι –αν και προσπαθώ να το πράττω τακτικά, τουλάχιστον το πρωί, που το ξεχνώ- σκέφτομαι και λέω από μέσα μου, το Πάτερ Ημών.
Απευθυνόμενος στο Έλεος Του, περισσότερο, παρά ότι το αξίζω, όντας και ο ίδιος, αμαρτωλός. Προφέροντας τη προσευχή, μηχανικά, τις περισσότερες φορές. Προσπαθώντας να τονίζω, παράλληλα, να με προστατεύει ο Θεός, από τα νύχια, ορατών και αοράτων, κακών δυνάμεων. Προσθέτοντας μετά το Πάτερ Ημών, όποτε και όσο μπορώ, ειλικρινά, να έχει Εκείνος, καλά, τους ανθρώπους, και να μην πάθει κανένας, άλλα δεινά.
Κατόπιν προσθέτω το βράδυ, το Δι ευχών των αγίων κλπ. Συν: Σώσον Κύριε τον λαόν σου κλπ.
Πάντα όμως μπέρδευα στο Πάτερ Ημών, το σημείο με τα οφειλήματα και οφειλέταις. Παρομοίως τα ημών με τα υμών. Τα δικά μας, και τα δικά τους.
Έψαξα επομένως στο ίντερνετ, να βρω όλη την προσευχή, όπως είναι στη σωστή της μορφή. Προσπαθώντας τώρα, σημείο προς σημείο, να δω, αν μπορώ να εναρμονιστώ με το τι θέλει να μου πει η προσευχή. Αν ο ίδιος είμαι ικανός ν’ ανταποκριθώ στο ότι ζητάει εξίσου από μένα, αυτή η προσευχή.
Ξεκινώ να την ξεδιαλύνω, όπως μπορώ:
«Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς»
-παύση-
Αρχικά πρέπει να δεχτώ ότι ο Θεός είναι ένας. Ο Δημιουργός του σύμπαντος και, του ανθρώπινου γένους. Γι’ αυτό και όποτε αναφέρομαι στον Πατέρα μου, σ’ Εκείνον, χρησιμοποιώ κεφαλαίο γράμμα, επειδή θέλω να τον τιμάω. Αποδεχόμενος εγώ, την εξουσία Του.
Και, ο δικός μου Πατέρας, λοιπόν, ο οποίος είναι πανταχού παρών, όμως η κατοικία Του βρίσκεται στον έβδομο ουρανό, όπου ο άνθρωπος, με τη σαρκική του υπόσταση, δεν έχει την τεχνολογία, αλλά ούτε και θα προφτάσει, να φτάσει εκεί.
«Αγιασθήτω το Όνομα σου». Αποδέχομαι ότι ο Θεός είναι Άγιος. Ο Θεός είναι αγάπη, και, Δίκαιος. Ως ο μοναδικός εν τέλει, που νοιάζεται, και, για μένα, ισόποσα. Έχω τη νοημοσύνη να αποδέχομαι την παρουσία Του.
«Ελθέτω η Βασιλεία Σου». Ένα δύσκολο σημείο. Όπου αν μαζευτούν τακτικά, πολλές προσευχές, με ειλικρίνεια, είναι δυνατόν, μάλλον, να επισπευσθεί η Δευτέρα Παρουσία. Πρέπει όμως να δεχτείς, ως άνθρωπος, τότε, το τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού. Ο ίδιος δυσκολεύομαι σ’ αυτό το σημείο της προσευχής, αφού ακόμη αγωνιώ για αναγνώριση. Μεταξύ των ανθρώπων.
«Γεννηθήτω το θέλημα Σου». Σ’ ένα κόσμο εξαρτημένο από την ύλη, όπου έχεις δικαίωμα στη ζωή, μόνο αν σου περισσεύουν, είναι αδύνατο πλέον, να αφήσουμε τον Θεό να οδηγήσει το βίο μας, όπως Εκείνος, μας Ζητά. Αφού από τη στιγμή που θα συλλογιστεί ο καθένας: δέχομαι, Κύριε, το θέλημα Σου, αυτόματα δεχόμαστε όλες τις παραινέσεις στις διδασκαλίες της Καινής Διαθήκης. Ξεκινώντας να έχουμε “υποχρεώσεις” απέναντι Του, από φιλότιμο όμως, σεβόμενοι την θυσία Του, στο Σταυρό. Για να σώσουμε την ψυχή μας. Που ως όνομα: ψυχή, οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τον όρο, με κοροϊδευτικό σύστημα.
«Ως εν ουρανό και επί της γης, τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημιν σήμερον». Παρακαλούμε για τον επιούσιο, τίμια όμως, για να επιβιώνουμε. Σ’ ένα Κράτος, χωρίς νοσοκομεία, όπου άρρωστοι άνθρωποι, δημιουργούν ουρές έξω από τα υπάρχοντα, από πολύ νωρίς τα ξημερώματα. Αυτοί οι άνθρωποι που μπορούσαν να είναι, είτε δικοί μας άνθρωποι, είτε και εμείς οι ίδιοι.
«Και άφες ημιν τα οφειλήματα ημών», και συγχώρεσε τις αμαρτίες μας, και τα λάθη,
«Ως και ημεις αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών», όπως κι εμείς συγχωρούμε όσους μας έβλαψαν, προφανώς. Αναρωτιέμαι πόσοι το καταφέρνουμε αυτό. Σε μια Κοινωνία, όπου κυριαρχεί ο θυμός και η αντίδραση.
«Και μη εισενέγκης ημας εις πειρασμόν». Προφύλαξε μας από πειρασμούς: σε ίντερνετ, τηλεόραση, περιοδικά. Αφίσες στο δρόμο. Όπου πατάμε και όπου βρισκόμαστε. Από στρεβλά και προκλητικά ντυσίματα και βλέμματα, συνανθρώπων. Και από σκέψεις πονηρές, ή απιστίας.
«Αλλά ρύσαι ημάς από του Πονηρού». Και προφύλαξε μας από τον οξαποδώ.
«Ότι Σου εστί η Βασιλεία, η Δύναμις και η Δόξα»
Ότι σ’ Εσένα, Θεέ, ανήκει η σωτηρία της ψυχής μου, μέσω της αιωνίας οδού και Βασιλείας Σου. Σ’ Εσένα ανήκει η Δύναμη –και ευτυχώς που είναι ανώτερη η Αγάπη. Σ’ Εσένα ανήκει η Δόξα –εδώ κολλάω λίγο, αλλά τελικά, κανείς, μπορεί να είναι περήφανος που ακολουθεί το δίκαιο, το αγαθό, και την αγάπη.
«Εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν».
Ν’ ακολουθούμε τον Θεό για να ζήσουμε για πάντα. Και όχι να βασανιζόμαστε για πάντα, όπως όλοι εκείνοι οι είρωνες και οι κάθε είδους, μπαγαπόντηδες.

Το Πάτερ Ημών, είναι μια δύσκολη προσευχή. Δεν ξέρω το: Πιστεύω, παρά μόνο πολύ στην αρχή. Πιθανόν να ασχοληθώ και με αυτό, κάποια στιγμή. Όμως το Πάτερ Ημών, είναι μια προσευχή που πρέπει να πάρουμε πολύ σοβαρά, παρομοίως όπως θα πάμε να κοινωνήσουμε, Κυριακή, δυστυχώς αμετανόητοι. Μη γνωρίζοντας τι λέει για μια τέτοια κίνηση, το Άγιο Βιβλίο.
Εξακολουθώ όμως να απορώ, τι θεωρεί ο Θεός, ως μάταιο στη ζωή μου. Τη δική μου τη ζωή. Άλλο αν γύρω μου, οι άνθρωποι αγωνίζονται να διακριθούν όπου μπορεί ο καθένας. Τη δική μου ζωή πρέπει να κοιτάω πρώτα, να δω τι πρέπει να ακολουθήσω. Πάντα με τη σκέψη του Πατέρα μου, να με συνοδεύει. Μιλώ με αγάπη.

Μου πήρε πάρα πολύ καιρό να πιστέψω στον εαυτό μου, με μέσο το γράψιμο. Ώστε να αρνηθώ το δικό μου τάλαντο που είναι το γράψιμο –αν και ζωγράφιζα αρκετά καλά, με κάρβουνο, στη σχολή, νοσταλγώντας αυτή την ενασχόληση, πολύ ζεστά, φορές.
Ότι κι αν σημαίνουν ετούτα για την προσωπικότητα μου, για μένα, ή αν χρησιμοποιούμαι από Εκείνον, για κάποιο λόγο, με όσα κάνω ή λέω. Δεν ξέρω όμως, αν έχει και σημασία.

Γεράσιμος Μηνάς 2007