Τρόποι προσέγγισης των πιστών

Θυμούμενος εκείνα που λέγανε στις ειδήσεις, λίγο παλαιότερα –για όσους έχουν και εξασκούν τη μνήμη τους- ότι οι παπάδες, “δεν” θα παντρεύουν, ενόσω οι νύφες θα είναι προκλητικά –εγώ θα πω, ..ημίγυμνα..- καθώς και όποιες άλλες από το συγγενολόι, μέσα στην εκκλησία.
Έτσι κι αλλιώς, δείχνουν τι έχουν, όλο το χρόνο. Ήταν δυνατόν να κάνουνε εξαίρεση, την ώρα του μυστηρίου; Εδώ πάνε σε τηλεοπτικά γλέντια, και κουνιούνται, χορεύοντας, λες και ψάχνουν για γαμπρό, πουλώντας ότι έχουν μόνο: το σώμα τους εννοείται, όσο είναι νέο ακόμη.
Φυσικά ο γαμπρός, δεν παίρνει και καμιά παρθένα, καθώς λέει ο παπάς, αλλά ..θού Κύριε. Τέλος πάντων…
Καταρχήν, ο παπάς, για να έχει το δικαίωμα στην άποψη, περί του ποιμνίου του, ώστε να δίνει και καμιά συμβουλή, από ανθρωπιά και όχι σα κατηχητικό, θα πρέπει όλο το χρόνο και από νωρίς, να έχει δημιουργήσει, δεσμούς επαφής. Συζητώντας με τις οικογένειες, μέσω των αντρών, που είναι πιο εύκολο, αν και υπάρχουν πιο ευλαβείς, και από τα δύο φύλα.
Δεν γίνεται, ξαφνικά, ο παπάς της ενορίας, να αρχίσει να κατευθύνει –που να τα ‘λεγε, δηλαδή, αλλά ποιος: οι γυναίκες να εκκλησιάζονται, σεμνές. Όχι βαμμένες προκλητικά, λες και πάνε μπαρότσαρκα. Τα παιδιά να κάθονται ήσυχα, αλλά πως, ενόσω ορισμένοι γονείς, βάζουν τα παιδιά για ύπνο, τα μεσάνυχτα. Επειδή φυσικά, έχουν γραμμένους τους γείτονες, εκεί που ξέρεις.
Οι άντρες, όταν εκκλησιάζονται, να μην συζητούν, ούτε να ξενοκοιτάνε…
Βέβαια, ποιος παπάς, όπως προείπα, τα λέει αυτά, αφού η εκάστοτε εκκλησία, θα χάσει εν προκειμένω, τους πελάτες της: κεριά, τάματα, λεφτά στο δίσκο. Μια εκκλησία που ποτέ δεν ολοκληρώνεται. Ολοένα στα μπετά. Μια εκκλησία που βάζει καρφιά, όπου είναι δυνατόν, για να σκοτώνονται τα περιστέρια, μη τους λερώνουν κιόλας, και πρέπει ο παπάς, να ξαναβγεί στο μεροκάματο! για να καθαρίσει.
Βέβαια –ξανά!- δεν είναι όλοι οι παπάδες, ίδιοι. Δεν ξέρω φυσικά, για τους νέους ιερωμένους, που γκαζώνουν στο δρόμο, καπνίζουν, ή μιλάνε στο κινητό. Σταθερή δουλειά, σου λέει. Αν ήξεραν κι αυτοί, τι επάγγελμα επέλεξαν, και τι σπούδαζαν τόσο καιρό. Με τι όρεξη, Λειτουργούν, με τι όρεξη χαιρετάνε τον κόσμο στην εκκλησία. Με ποια συναίσθηση, παντρεύουν, βαπτίζουν ή στέλνουν τον άλλο, εις την αιώνια κατοικία. Που να ‘ξεραν οι συγγενείς, πως ενόσω εκείνοι κάνουν μνημόσυνο, ο δικός τους άνθρωπος, καίγεται στα καζάνια. Αλλά όπως είναι φυσικό, δεν αρέσει στους πολλούς, η αλήθεια, βαπτίζοντας την ..διαφορετική.. αλήθεια, ως μύθο. Και φυσικά δεν παντρεύεσαι έναν άνθρωπο που σου πετά στα μούτρα, τα δικά σου μειονεκτήματα.
Η λεγόμενη, ειδικότερα, αποστασία της εκκλησίας απ’ τον ρόλο της, να προσεγγίσει με αγάπη και απλά λόγια, τους πιστούς, τα τέκνα του Θεού. Όταν λέω, απλά λόγια, εννοώ μια λειτουργία, χωρίς την καθαρεύουσα, που είναι και ο λόγος, που οι νέοι δεν πατάνε στην εκκλησία. Άλλο, αν ο αρχιερέας του τόπου, “τους πάει”, όπως έλεγε. Αλλά ποιος παπάς θα τολμήσει να βγάλει τους νέους από τις τεχνολογικές τους εξαρτήσεις, που ορίζουν και.. τις πνευματικές τους διεργασίες, αυτοκάθαρσης..
Θα προστατεύσει τη νεολαία, από τη νυχτερινή διασκέδαση, όπου προσφέρονται ποτά σε ανήλικους, ή ακόμη κι ένα μικρό παιδί, μπορεί να πάει σε κάποιο περίπτερο ή ψιλικατζίδικο, και να αγοράσει, μόνο του, τσιγάρα. Υποτίθεται για κάποιον από τους γονείς. Ποιος παπάς θα επηρεάσει, και ποιους, από κινήσεις επιπολαιότητας, όπως να προσπερνάς κάποιον που έχει ανάγκη ή να αδιαφορείς για το τηλεφώνημα του άλλου κλπ. Που δεν ξέρει τελικά, κανείς παπάς, κι ούτε μπορεί, να αλλάξει το άθλιο καθεστώς επικοινωνίας, ανάμεσα στους νέους ενήλικες, που συνδιαλέγονται, με υποκρισία και απιστία.
Είναι αυτό που ανέφερα στην αρχή: ο παπάς πρέπει να καλλιεργεί στενές σχέσεις, φιλίας και ανθρωπιάς, με το ποίμνιο, ώστε να έχει την ανάλογη πρόσβαση στις ψυχές τους, προκειμένου να τους φέρει στο δρόμο του Θεού. Και όχι ο κλήρος, να κάνει υποχωρήσεις, ως προς το τι θέλει ο Θεός, από τους ανθρώπους. Ο παπάς πρέπει να είναι κοντά στους νέους, δημιουργώντας απογεύματα, όπου οι νέοι θα μαζεύονται. Θα συζητούν. Θα δημιουργούν φιλίες, θα ασκούνται, πνευματικά, ωριμάζοντας κατά το θέλημα του Θεού. Κάτι, που δεν πρόκειται να συμβεί, όσο οι γονείς δεν συζητούν με τα παιδιά, ώστε εκείνα να αισθάνονται ελεύθερα. Μη τους κατηγορήσουν αργότερα, ένας Θεός ξέρει για τι. Άλλο αν τα παιδιά, μεταξύ τους, χρησιμοποιούν πολύ άσχημες λέξεις, ή βρίζουν ακόμη και τους ανθρώπους που τα γέννησαν. Ότι πιο αποκρουστικό δηλαδή.

Γεράσιμος Μηνάς 2007