Τι Λες;

Απειροελάχιστα λεπτά, διαρκεί η ένταση του οργασμού της φύσης
της μυρωδιάς των λουλουδιών, το καλοκαίρι
Σαν, ορισμένα βράδια, μόνος, δυνατός κατά τ’ άλλα

Σαν καρφί, που επίμονα, επιθυμεί την επαφή –το στήριγμα-
Φλερτάρεις, με παρόμοια ικανότητα, με την άγνωστη συνομήλικη, απέναντι
Στου προβολέα το άγγιγμα, που μαρτυρεί, υπολογίσιμες σκιές.

Εκείνη ξανθιά, λεπτή, ατομικά, στο φωτεινό της δωμάτιο
Προετοιμασμένη να τον καδρώνεις στον υπόλοιπο, μουντό, ανέκφραστο τοίχο.
Η απόσταση, είναι απλουστευμένα, αδύναμη έννοια. Ασήμαντη.

Ως να την καλέσεις, βαδίζοντας δεξιά αριστερά.
Προτίθεσαι να της κινήσεις την προσοχή –να σε προσέξει καλύτερα
Προτού η ένταση της φύσης, κατευνάσει και τα ένστικτα σου.

Παίζεις μαζί της. Στέκεσαι και την καρφώνεις κατάφατσα
Αν της φώναζες, γεια σου, αν τη χαιρετούσες από ..μακριά.
Είναι όμορφη, τον Ιούλη, στις 15. όμορφοι και μόνοι στην πόλη

Είσαι δειλός. Τα τζιτζίκια, τρελαίνονται κάθε τόσο.
Και τη νύχτα –αφηρημένα κι εκείνα- προβάρουν την καθημερινή τους συναυλία.
Την επισκέπτεσαι. Ξανά. Μιλά στο τηλέφωνο, στραμμένη, σ’ εσένα

Έχει καθίσει αναπαυτικά και θωρεί το έναστρο στερέωμα.
Σε αντιλαμβάνεται, αλλάζει στάση, μάλλον, σα να ντρέπεται,
Κατεβάζει τις γάμπες. Ακίνητος, ένα λεπτό, κάπως πλάγια

δήθεν, πως παρατηρείς το αχανές του διαστήματος.
Της υπόσχεσαι –με την παρουσία σου, αποκλειστικά- κρατώντας την σε αγωνία
Ότι, κι αύριο.. βράδυ, θα βρίσκεσαι εκεί, στην ταράτσα.

Γεράσιμος Μηνάς 1999