Πρότυπα, μια πρώτη συζήτηση

Αυτό που θα μου άρεσε, ετούτη τη στιγμή, είναι, να έχω μια δουλειά γραφείου –όπως η αδελφή μου και ο σύζυγος της. Ώστε να αφήσω, πίσω, το παλιό μου αντικείμενο εργασίας, σε σούπερ μάρκετ (όχι, δεν σνομπάρω την χειρωνακτική εργασία, που την έφαγα με το κουτάλι. Απλά θέλω να αλλάξω κλίμα και προοπτικές), με καλύτερο μισθό.
Να μπορώ να φορώ τα πουκάμισα μου. Να έχω συγκεκριμένο πρωινό ωράριο. Ελεύθερα τα σαββατοκύριακα. Να έχω χρόνο για μένα, και τις όποιες ασχολίες μου. Να μπορώ να αισθάνομαι ξεκούραστος, γεμάτος ενέργεια και όρεξη, ώστε να αφιερώνω τον περισσότερο, ελεύθερο χρόνο μου, κυρίως, στο μοναδικό θηλυκό, που θα δει ο ένας στον άλλο, το άλλο του μισό. Με αλήθεια και άνοιγμα ψυχής. (Επειδή, ναι, υπάρχουν και άχρηστες γυναίκες εκεί έξω, ύπουλες και διπρόσωπες, που ούτε να τις φτύσεις, δεν αξίζουν –πήγε τσάμπα και η μελανοταινία- Τόση είναι η δυσωδία τους. Ξερνάς και μόνο που τις σκέφτεσαι, ότι είναι ζωντανές στον βούρκο τους, πονηρές, και ένας Θεός ξέρει, τι άλλο, ακόμη).
Τις ξεχνώ.
Δεν πέφτω στο επίπεδο τους.
Έχω το θάρρος και την εσωτερική δύναμη, να βρω, μόνος, την ευτυχία, και την εργασιακή μονιμότητα.
Απλά, το πρότυπο μου, είναι μια δουλειά γραφείου, περίπου, όπως της αδελφής μου, και τούτο, δεν βγαίνει απ’ τον νου.
Προσωπικά, ευτυχώς, δεν ακολουθώ, τα υπόλοιπα πρότυπα: κοροϊδεύω τα συναισθήματα του άλλου, για να μην είμαι μόνος, β) διασκεδάζω… με μπουζουκοτράγουδα, γ) φθείρω τη σωματική μου υγιεινή, αλλάζοντας, ταίρι, σαν τα πουκάμισα, δ) πίνω, καπνίζω, τρώω κέρας κάθε μέρα (εγώ δεν τρώω ποτέ). Thank God, δεν ανήκω σε αυτή την κλίκα των ανθρώπων.
Επειδή πρέπει, πλέον, να αναφέρεται και να κρίνεται, το στρεβλό και η κακοήθεια. Αρκετά ανέχτηκε η Κοινωνία, τον εκσυγχρονισμό, ορισμένων, πολλών, εκεί έξω. Τέτοια κατάντια. Όπως οι άχρηστες σειρές στην τηλεόραση. Η νεολαία που βρίζει τους γονείς. (Thank God, δεν το έπραξα, ποτέ, με τους δικούς μου, ούτε και με κανέναν άλλο).
Καιρός είναι,, να μπουν ορισμένοι, στη θέση τους, στο βούρκο τους, και να μείνουν σταθερά, εκεί μέσα. Χαμένη υπόθεση αυτοί, καύσιμη ύλη, για την κόλαση. Μες την ζωή τους, χωρίς νόημα και σκοπό, (Θεέ μου δίνε μου δύναμη, να τους ανέχομαι, αποφεύγοντας τους).

Τους ανθρώπους, πάντα τους ενοχλούσε η αλήθεια, την οποία αποκαλούν γκρίνια, επειδή οι ίδιοι, φαίνεται, είναι τέλειοι, δηλαδή ανίκανοι, όχι μόνο να συζητήσουν, κυρίως όμως, να διακρίνουν την απάθεια τους και την απαξίωση, για οτιδήποτε άξιο, εκεί έξω: όπως η αξιοπρέπεια, όλα όσα πρέπει να συμβαίνουν με σεβασμό και αγάπη, πίσω όμως, μόνο, από κλειστές πόρτες.

Πρέπει λοιπόν, να πάψω να ανησυχώ, ότι ως τα τώρα, είχα μια ήσυχη ζωή. Τουλάχιστον έχω σεβασμό μέσα μου, προς ότι αξίζει, μόνο, πραγματικά.
Όλα εκείνα που η μνήμη θα συγκρατεί, μετά από πολλά χρόνια, και θα ‘ναι το χαμόγελο τόσο όμορφο, στο ήρεμο πρόσωπο. Σαν μικρού παιδιού, που κατάλαβαν, πως το αγαπούν, κι ετούτο διαρκεί και θα διαρκεί, για πάντα.

Τι ωραίο να εξελίσσεται κανείς, και να ζητά κάτι υγιεινό, ψυχή τε και σώματι.

Γεράσιμος Μηνάς 2006