Τρόποι καλής συμπεριφοράς

- Αλήθεια, δεν σου ‘μαθε τίποτα, το φέρσιμο της ξαδέλφης σου, απέναντι σου; Που ακούει, μα ούτε κρίνει, μήτε κατευθύνει. Δεν κατάλαβες ακόμα, πως δεν πρέπει να πιέζεις τους ανθρώπους;

Να πάψουν να είναι ελεύθεροι.

Αλήθεια, μια επίγνωση, πρέπει να γίνεται γνωστή;

Ή δηλώνουμε πως είμαστε ισορροπημένοι, ενώ βγάζουμε την ουρά μας, έχοντας οι ίδιοι ευθύνη, για μια απώλεια;

Επειδή, εύκολα, μπορείς να θέσεις το πνεύμα σου σε μια κατάσταση έκστασης, ώστε, άλλο να πιστεύεις πως συμβαίνει, την τάδε στιγμή –επειδή το επέλεξες, μακριά από την πραγματικότητα- Και άλλο, να κυριαρχεί, δυστυχώς.

Όντως κυριαρχεί η πραγματικότητα. Πως τα έχουμε, όλα, οργανώσει. Μα με ανισότητες.

Άλλος να δουλεύει και να ‘χει την επίγνωση, πως χωρίς αυτό, δεν θα μπορούσε να ζήσει, κι άλλος, να το διακρίνει, ένα πρωί, μα να λέει: παρατάω όλα μου τα τάλαντα, σαφώς γιατί, έτσι κι αλλιώς…

Έπειτα μπαίνεις σ’ ένα γραφείο όπου σου φέρονται ευγενικά –με μια κοπέλα που σου δείχνει, και, την ομορφιά της ψυχής της, με εκείνο το υπέροχο χαμόγελο, σα να σε διάβασε κι εκείνη- κι αυτόματα αναθαρρεύεις.

(Προσπαθώ να είμαι προσεκτικός, όταν μια γυναίκα είναι ευγενική, μαζί μου. Αυτό ήταν που μου άρεσε, κυρίως, πάνω της).

Φορές διακρίνω την ομορφιά της ζωής, κυρίως στη φύση, μα και στα πρόσωπα ορισμένων γυναικών. Η ζωή, με τις ρεαλιστικές της απεικονίσεις, όπου μια ευγενική διάθεση, σε τονώνει. Αλλά το θέμα είναι, πόσο διαρκεί αυτή η ενεργοποίηση.

Αμέσως θυμάμαι την ξαδέλφη μου, που σκέπτομαι με στοργή, σα να ‘ταν η αδελφή που με νοιαζόταν ή ακόμη, και μια μάνα, που ήρθε σ’ αυτό το στάδιο του βίου, νεότερη. Μια μάνα που αποδέχτηκε τα ενδιαφέροντα μου.

Κάτοικοι μιας πόλης, όπου απορείς και ενίστασαι, για τον διπλανό σου, που σε δέκα λεπτά, τον έχουν καλέσει στο κινητό, πέντε άτομα. Και ποιος σου δίνει το δικαίωμα, άνθρωπε, να με ταλαιπωρείς με όλη αυτή την ενεργητικότητα. Ίσως και βόλεμα. Ή διαφήμιση της κοινωνικότητας σου.

Μετά θα θυμηθώ ότι δεν εκμεταλλεύτηκα ορισμένες ήπιες –προς αποδοχή- στιγμές και ημέρες, ενδοοικογενειακά. Ζώντας σ’ ένα σπίτι, που οι τοίχοι είναι μαυρισμένοι από την υγρασία. Παρακολουθώντας τους “νεόνυμφους” δίπλα, να εξοπλίζουν, εκ θεμελίων, το σπίτι τους.

Σα να ‘ναι η ζωή ένα ταξίδι, από εκείνα που βγάζεις εισιτήριο για το εξωτερικό, γνωρίζοντας εξαρχής, να εκτιμάς: το ηλιοβασίλεμα. Καθετί που βρίσκεται στη θέση του. Την κίνηση στους δρόμους. Τους περαστικούς.

Να υφίσταται ο κάθε έμβιος οργανισμός, ωσότου να σβήσει, όπως οι όμορφες αναμνήσεις μας, που ξεχνάμε. Μα κάθε τόσα χρόνια, ριπές δευτερολέπτων, επιστρέφει τη θύμηση –έστω για λίγα λεπτά. Θύμηση, σαν ρεύματα στη θάλασσα, που μπλέκονται με άλλα, κρυώνοντας ή ζεσταίνοντας τη θύμηση. Αφήνοντας της όμως, μια δόση ασφάλειας. Μια αίσθηση αποδοχής. Όπως ο αέρας που υπάρχει παντού. Δεν τον βλέπεις, μα τον αποδέχεσαι.

Έπειτα λες, θα σου προσφέρει ο άλλος, ένα καλό λόγο: έτσι, για να δείξει αέναα, πως αποδέχεται τη ζωή, (Παρ’ όλα αυτά, δεν ξέρω να δημιουργώ, φιλίες). Μα ανθίζει η αποδοχή. Μαζί μ’ εσένα. Αρκεί να σταθείς.

Όχι όπως περιφρονούμε τους δικούς μας ανθρώπους, επειδή δε στεκόμαστε.

Ευχαριστώντας για τις στιγμές, εσωτερικής γαλήνης και ειρήνης, σα δώρο που ωφελεί πραγματικά. Σα δώρο κάποιων γενεθλίων ή Χριστουγέννων.

Σα μια υπόσχεση πως η ζωή, αν σταθείς, είναι ωραία. Μένοντας ο ίδιος, με όσα αγάπησες, ξεθάβοντας τα. Ως παρηγοριά –με αγάπη, όμως. Έναντι της καλής συμπεριφοράς, που δεν έφυγε, όπως αφήνει ο ταχυδρόμος τα γράμματα, στο κουτί.

Γεράσιμος Μηνάς 2006