Τι κοιτάς, ήθελα να ‘ξερα

Σε μια από εκείνες τις εκλάμψεις που έχω, κατά καιρούς, όπου έχω πλήρη συναίσθηση για πράγματα και θάματα που με αφορούν, ανοίγοντας ο νους, παρατηρώ ανετότερα τι συμβαίνει. Άλλο αν ενεργοποιούμαι ή όχι.
Μια από αυτές τις περιπτώσεις, αφορά μια συσκευή που παίρνει ρεύμα απ’ τη ΔΕΗ, και είναι στο χέρι του καθενός, αν θα προτιμήσει αυτό το κουτί, απ’ το να ζει. Απ’ το να ασχοληθείς με ότι θα σε κάνει, ψυχικά ευτυχισμένο. Πλήρη, σ’ ετούτο το πέρασμα, ανάμεσα στους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας με ποιότητα, το δικαίωμα στη ζωή και στο χρόνο που σου διατίθεται. Που είναι και το προτιμότερο, απ’ το να σπαταλάς, ώρες, δίνοντας προσοχή, σ’ ένα κουτί, στην τηλεόραση, που τελικά, είναι μόνο ένα άδειο κουτί, μ’ ένα γυαλί εμπρός. Όπου –για να σας δώσω να καταλάβετε τι εννοώ- κάποιος παίζει κουκλοθέατρο, στο πίσω μέρος του γυαλιού, και γιατί αφήνεις κάποιον άλλο, άγνωστο, με ..καλές.. ή ατάλαντες προθέσεις, να σου ορίζει την οργάνωση στον νου;
Δεν θα αναφερθώ στον τομέα ενημέρωσης, αφού εν τέλει, ακόμη κι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, θέλουν και παραπλανούν τον κόσμο, σύμφωνα με τις οδηγίες που λαβαίνουν από τους καναλάρχες. Οι οποίοι τελευταίοι, είναι υποχείρια κομμάτων και μυστικών προγραμμάτων, παρακολούθησης των πολιτών.
Τι κοιτάς, ήθελα να ‘ξερα, όταν δίνεις εντολή να παίξουν κουκλοθέατρο, μες το σπίτι σου. Μήπως εκείνη την ατάλαντη, Ελληνίδα τραγουδίστρια, που ερμηνεύει –θού Κύριε- σα βλάχα, σκοπούς με αγγλικό στίχο; Ή μήπως την άλλη, τη ζωηρή, στο Ζεταίμ, που προκαλεί τη διαπόμπευση ορισμένων ανθρώπων που πιστεύουν ότι χορεύουν ή ερμηνεύουν σωστά, θέατρο, προκειμένου η εκπομπή να έχει νούμερα τηλεθέασης. Έχοντας αυτή η παρουσιάστρια, μπράβο, που σιγοντάρει την όλη ειρωνεία που επικρατεί, μόνο και μόνο, για να έχουν κάτι, οι τηλεθεατές, να κοροϊδέψουν, μιας και αυτό είναι το επίπεδο της Ελληνικής τηλεόρασης, θα πω, εγώ. Ένα κουκλοθέατρο, όπου απρόσκλητοι άνθρωποι, μπαίνουν στο σπίτι μου, που δεν θα τους έβαζα, διαφορετικά, με καμιά κυβέρνηση. Τρελαμένοι με UFO. Ανήθικες γυναίκες, λανσάροντας εσώρουχα, σε πρωινάδικα. Κατίνες και κατίνοι, που περνούν στη νεολαία, το πρότυπο να είναι κανείς, καλύτερα –θού Κύριε- κοκορόφτερος ή περδικόστηθη, ώστε να έχει σπίτι –θού Κύριε- 1000τ.μ. Ώστε να ανοίγονται όλες οι επαγγελματικές πόρτες. Αλήθεια, τι αηδία. Και να υπάρχει, μεγαλύτερη, από αυτή.
Τι κοιτάς ήθελα να ‘ξερα, και να θα έβαζες στο σπίτι σου, ένα άτομο της Κυβέρνησης, -η οποία επιτρέπει τα πάντα- ώστε, αυτό το άτομο, να το αφήνεις να σε διασκεδάζει, άραγε, πως; Σκεφτείτε μόνοι σας,, αν έχετε κάποιο επίπεδο πολιτισμού, μέσα σας, τι λείπει από αυτό το μέσο των Μ.Μ.Ε. Όπου έρχεται σαββατοκύριακο, εργαζόμενος γαρ, με την απορία, έκδηλη όντως, γιατί δεν παίζει κανένα κανάλι, κάτι χρήσιμο; Κάτι εκπαιδευτικό; Αφού και ενήλικες, το έχουν ανάγκη. Διαφορετικά, τι γονείς θα γίνουν. Τι όντα. ξέχωρα από το περιβάλλον της φύσης, αδιαφορώντας για την ομορφιά της και τη ψυχική ηρεμία που εκείνη, προσφέρει.
Προτιμότερο, από το να σου λέει ο τάδε ή η τάδε, στο δικό σου κουκλοθέατρο, στο κουτί, μες το σπίτι σου, τι είναι καλό για σένα. Που είδηση είναι εκείνη που χρειάζεται να προβληθεί. Για να φαγώνονται οι ώρες των καναλιών. Με ατάλαντους και ανάξιους. Κατηγορώντας ανθρώπους, χωρίς στοιχεία. Κρύβοντας τα ονόματα όσων δεν υπηρέτησαν.
Εν τέλει, αυτό το κουτί που χωρίζει τους ανθρώπους, παρά τους φέρνει σ’ επικοινωνία, μιας και δεν επικοινωνούν, καταφέρνει και μπαίνει στα σπίτια, ζευγαριών, αφαιρώντας τους χρόνο από το να ανακαλύψουν ο ένας τον άλλο, εξάλλου, ενήλικες είμαστε. Υποτίθεται γνωρίζουμε τι έχουμε ανάγκη. Ή όχι;

Γεράσιμος Μηνάς 2007