Εύστροφα πνεύματα

Να βγαίνουν σιγά σιγά,
Οι αράχνες από τα μολύβια
Το κάδρο, που ποτέ δε γερνά.

Αφήνει να νοιώθει τους ιστούς
στα χέρια του, πολύ ώρα κατόπιν.
Σα κάτι ζωντανό, σοφό, μα μάτια, λαμπερά ακόμη.

Στέκει τεντωμένο το καλάμι της εγρήγορσης
Λίγο μόνο λυγίζει, μα δε ραγίζει
Με αγωνία, απορροφά τα μηνύματα.

Πάντοτε αγαπούσε το στήριγμα του.
Περιφέρεται ανάμεσα απ’ τις φιγούρες
αέναος. Φροντίζοντας στοργικά, τα πρόσωπα

τ’ αληθινά. Τα σώματα τα ιδιαίτερα.
Μπλέκονται στις άκρες των σκιών
Σε δωμάτια, συχνά, καθαρισμένα.

Ακούγεται η γλώσσα στο πίσω μέρος του νου του
Ανήμπορος να σφραγίσει τα βλέφαρα
Μην χάσει το νόημα, το αγνοεί αργότερα.

Είναι γεμάτη ατάκες η πραγματικότητα.
Προσωρινά χωρίζει, την συνέχεια του άλλου.
Μα έλα που είναι δοκιμασία για εύστροφα πνεύματα.

Με μια απόχη για τις πεταλούδες,
τρέχεις ξοπίσω τους. Τα ρολά δεν κατεβαίνουνη καρδιά υποφέρει, σαν σιμώνει η δική σου η σειρά.

Γεράσιμος Μηνάς 2000