Στα ξένα

Για δες που φτάσαμε
Χώρια, κλεισμένος ο καθένας στην παγίδα του.
Είχαμε –τι είχαμε;
Ένα μικρό βασίλειο να περιποιούμαστε
Ν’ αγαπάμε, να πονάμε μαζί, να αλληλοπειραζόμαστε
Λίγα βήματα, απόμακρα, ο ένας απ’ τον άλλο, πια,
βαθιά, μες τους φόβους του κλεισμένος.
Να θέλουμε τι; Να ζήσουμε μόνοι.
Είναι η ζωή, λες, αυτή, να αποσύρεσαι
Να ψάχνεις την όρεξη σου, στα ξένα.
Αυτά θα θυμάσαι –υποστηρίζεις- κι όμως

Μία αναπνοή, συχνά αγριεύεται, μες
το σκοτεινό δωμάτιο. Σα να ‘ναι μήτρα
που σε καλεί. Τι ‘ναι μάνα; γιατί κλαις;
Είναι που φεύγεις. Σαλπάρισε το βαπόρι.
Να συγκινηθείς; Είπες, είσαι δυνατός
Μπεκιάρη μου εσύ, πόσο βαυκαλίζεσαι.
Πατέρα, το φανάρι εσύ. Να φέγγει.
Τ’ αδέλφια να μη χωρίσουν

Τι, κι αν η νύχτα αυτή, είναι λυπημένη.
Είμαστε ακόμη εδώ, δεν χωρίσαμε
Θα φύγεις, λες –παρ’ όλα αυτά
Πάει κι η άνεση, επίσης το όνειρο.
Άνθρωπος είσαι, το ξέχασες;
Είναι το μικρόβιο που σε διώχνει
ν’ ανακαλύπτεις την όρεξη αλλού. Στα ξένα.
Μισάνοιχτη η πόρτα, δίχως φεγγάρι.

Γεράσιμος Μηνάς 1999