Πεταλούδες

Ησύχασε νεράιδα μου, κι άλλο μη βρέχεις τα ρόδινα μάγουλα σου, κι εγώ θα στείλω μια χούφτα περιστέρια, να σφουγγίσουν αυτή την υγρασία, και με το πέταγμα τους, μέσα στο δωμάτιο σου, να γίνουν οι στάλες, νήματα σα διαμάντια, που όμως είναι στη μοίρα τους, να ‘ναι υποδεέστερα. Νεράιδα της ευαισθησίας.
Θ’ ακούς το γουργουρητό, της θέρμης της αγάπης, που απ’ τις κοιλιές τους, ως υδρατμοί, θα διαχέονται στο χώρο, όπου το φυσικό φως, κάνει κάθε τι να ξεχωρίζει τη φύση του. Μα είναι φθαρμένα πλέον, τα χρώματα της αγάπης, τόσο ώστε οι άνθρωποι να αποδέχονται τα πρόσωπα των τεράτων. Μα συ μην γνοιάζεσαι, γιατί πάντα κουβαλώ μαζί μου, ένα κάτοπτρο που θαμπώνει τα άγρια. Εσύ απλά, γλυκιά κι ακριβοθώρητη μου, ονειρέψου με.
Σ’ αυτό το λαβύρινθο της καρδιάς, όπου αρκετοί χάνουν το δρόμο τους. Χέρια που κινούνται άτσαλα, δίχως σκοπό, προκαλώντας πόνο, που καμιά, αξιαγάπητη ψυχή, δεν αξίζει. Τέτοια υποτίμηση. Η αγάπη σου θα με υλοποιήσει εμπρός σου, να ‘ρθεις να ζεστάνεις τη δική μου καρδιά, όπου όμως η αγκαλιά είναι ικανή. Σαν την ενέργεια που έχει αγωγό της, οτιδήποτε τελικά, εξαγνίζει.
Βασίλισσα μου, μούσα, σε μια συλλογή από εμπειρίες ευαισθησίας, σ’ ετούτο τον τόπο του δωματίου, που είναι ένας ολόκληρος κόσμος, ονειρικός, ανυπολόγιστης αξίας, και ευτυχώς, τούτο το άσυλο, κανείς δεν το μολύνει, με τα βρώμικα ρούχα της εξουσίας του.
Πάντα προσέχουμε για οτιδήποτε αποτρόπαιο.
Έλα βασίλισσα μου, και μη γνοιάζεσαι άλλο. Υποκλίνομαι, νεράιδα της ευαισθησίας, σ’ ετούτη τη φωτεινή, δίχως εσωτερικούς, πια, τοίχους, αίθουσα. Παίζουν οι άρπες, λάμπουν τ’ αστέρια στις κολόνες, γυροφέρνουν χορεύοντας, μεταξωτές αραχνοΰφαντες κουρτίνες, σε διάφορα χρώματα. Κι είναι σα να ‘ναι ο μοναδικός πλούτος, όλα αυτά, γύρω πάντα από σένα, πάντα, γύρω από τα μάτια σου. Ότι άλλο φυσικό δημιουργεί όμορφο, τον άνθρωπο. Με χίλιες φυσικές μυρουδιές λουλουδιών, που σαν μαγικά κεριά, αναδύουν τούτη την πνευματικότητα.
Ο αέρας, αγάπη μου, είναι εκατομμύρια πεταλούδες που αναπνέουμε, μα μόνο στους αγνούς, είναι θερμή, η ευαισθησία, και ποτέ δεν ψυχραίνεται. Πως δεν σε εκτίμησε κανείς, τόσο καιρό, Βασίλισσα μου. έρχομαι και σε ντύνω με όλο το μετάξι που βρήκα, στις εξερευνήσεις μου, ανά τον κόσμο, της ανθρωπιάς. Ιδιαίτερα αναλύοντας τη σπάνια, γυναικεία ευαισθησία, που ‘ναι ένας ολόκληρος κόσμος, αναμνήσεων. Της δικής μας γενιάς. Θυμάσαι; Ας ξετυλίξουμε το χάρτη αυτό, με τόση προσοχή, σα να πετάς ανάμεσα από δέντρα, σε δάσος, σε κάποιο νησί, ή σα λέξεις σε κάποια σελίδα, που βγαίνουν απ’ το χαρτί, αλλάζοντας στον αληθινό χαρακτήρα της ιδιότητας τους.
Η μυτούλα σου, τα ντελικάτα δάκτυλα, η παρουσία σου ως αγάπη. Το παραμύθι είσαι εσύ, όλη σου η διαύγεια της καλλιγράφου ψυχής σου.
Τώρα η αίθουσα είναι μια γωνιά δική μας, σαν ήχοι του νερού, σε ελεύθερη χώρα. Σταγόνα και θύμηση. Καρδιών που συγχωρούνται, ανοίγοντας και κείνοι, πανιά, νεράιδα. Ευτυχώς τα μιάσματα των σαρκολατρών, δεν καταλαβαίνουν τούτη τη γλώσσα μας, κι ούτε εκδίδονται διαβατήρια, γι’ αυτούς. Γιατί θέλει αγνό θάρρος η καρδιά, για να ‘χεις μάτια. Δεν έχουν όλοι, μάτια.
Ας αφεθούμε στις πεταλούδες, που ‘ναι σιωπή, πάνω απ’ όλα. Μεσημεριανός ύπνος. Που ανανεώνει. Χαμόγελο, σα καλλιγράφου ψυχής, γράψιμο. Και άσε το φως να πει τα τραγούδια του, άσε τα πουλιά να σιγοντάρουν, όλη τούτη τη δημιουργία.

Γεράσιμος Μηνάς 2007