Ένα παιδί μιλάει, κόσμε

Δεν μαθαίνεις. Δεν είσαι καλός μαθητής. Δεν είστε.
Δεν ακούς τη σιωπή μου. Το αχνό φως μου, στο δωμάτιο, γνέφοντας η ώρα κι η μέρα. Όλα αυτά τα μεγάλα πράγματα, ο όγκος τους μες το σπίτι. Όγκος από θέλω, ενηλίκων, μόνο.
Χτες σε πείραξε το αρκουδάκι, δίπλα στο τηλέφωνο. Ότι θεωρείς τέλειο. Ποτέ δε μ’ ακούς! Ίσως αν αγαπούσες τις αντίκες, να αγαπούσες κι εμένα.
Μάλλον θα ‘πρεπε να κατεβάσεις λίγο την νοητική κουπ σου, να μπεις στο κουκλόσπιτο της δικής μου αντίληψης. Αν υπήρξες ποτέ, παιδί. Αν σου διάβασαν παραμύθια, τα Χριστούγεννα. Έ; πάντα διστάζεις. Η ζωή θέλει χαμόγελο και ποικιλία, σε ότι θεωρούμε ευτυχία. Ν’ αφήνεις τον δικό σου άνθρωπο, ζωντανό με τα θέλω του. Τα λάθη σου δεν παραδέχεσαι. Δεν σκύβεις να δεις, πως τα βλέπω εγώ. Την αγάπη μου για σένα, ως πρότυπο, γονιέ. Ασφάλειας.
Έλα να διαβάσεις το δικό μου βιβλίο. Της ύπαρξης μου.
Συ που θεωρείς δεδομένη την αναμμένη λάμπα, το νερό που τρέχει στη βρύση, το κλειδί που στρέφει για να μένουν εδώ, παρόντα, τα θεμέλια των κόπων σου. Εκτός από το να είστε ευγενικοί, στις δύσκολες στιγμές. Σας αρέσουν τόσο, τα γυαλιστερά πράγματα, εκτός απ’ το να παρατηρείτε τη παιδική λάμψη.
Αν μπορούσατε να διδαχτείτε κάτι, από τα παραμύθια. Πρέπει να δείχνετε υπομονή. Είναι τόσο δύσκολο;
Όπως εγώ που σας παρατηρώ να μη δείχνετε ντροπή, για τα 450.000 παιδιά, που πέθαναν, ανά τον κόσμο, για άλλη μια χρονιά. Ή κάνω λάθος, που πρέπει ξανά, να με διορθώσετε. Τόσο ενήλικες και τόσο αδύναμοι να ενδιαφερθείτε. Θαρρώ είστε μεγάλα παιδιά, ούτε καν πολίτες, ικανοί να επηρεάσετε το σύστημα μες το οποίο, μόνο απορροφηθήκατε. Όσοι είστε αξιοπρεπείς και εργάζεστε. Ανεύθυνοι όμως, να οργανώσετε μια ισότιμη, παγκόσμια, πολιτεία. Τόσοι πόλεμοι. Τέτοια ευκολία. Τόσα παιδιά που απήχθησαν για τα όργανα τους, κι η ψυχή τους ακόμη, περιμένει δικαίωση. Μα εσείς απλά, μας στέλνετε στη στασιμότητα των βιβλίων, που συμπληρώνετε με πόνο, μίσος και τυπική, τεχνολογική, εξέλιξη. Αν ήταν δυνατόν τα παιδιά να φέρουν την καθαρότητα της ξεγνοιασιάς τους, στα τόσο σοβαροφανή, συμβούλια σας. Τόσο προσαρμόσιμα στα γλέντια και σε λούσα. Ίσως θα ‘πρεπε να ‘ρθεις σ’ εμένα, να σου πω, τι θεωρώ, γραμμή, κύκλο, ωραίο. Την αγάπη στα μάτια του ζώου, τη ξεχωρίζετε; Αν ότι, τότε πως, τη δική μου;
Εύκολα τσακώνεστε. Χωρίζετε τα τσινάκια σας.
Αστείο μου φαίνεται. Μα εσείς το πράττετε, σοβαρά.
Γιατί δεν μπορείτε να χρησιμοποιείτε την αλήθεια; Αν χαμογελούσατε περισσότερο. Αν συνομιλούσατε και μ’ όποιον, μερικώς λέτε: αντιπαθώ. Ένας άνθρωπος είναι βιβλίο από μόνος του, μα λέτε: με ψυχοπλακώνει. Δεν ντρέπεστε λίγο;
Μεγαλώνετε και κρυώνει η καρδιά σας. Ωσότου να σας κλείσουν οι δικοί σας, τα μάτια, γιατί τους παρατήσατε και πάνε. Όπως θα κάνουν οι νεότεροι, σ’ εσάς. Αν συνεχίσετε να δημιουργείτε μια κρύα κοινωνία. Όπου σημασία έχει μόνο, το εισόδημα, ο βαθμός ανάγκης να προτιμάται το εφήμερο. Αν συναντάται η διαφορά, ακόμη και τότε, εκτός αν έχετε κάνει, τότε, τα μουσεία, πάρκινγκ ή πολυκατοικίες. Σας έχω ικανούς. Τίποτα δεν έχετε διδαχθεί.
Χτες στο σχολείο, μια συμμαθήτρια μου θυμήθηκε ξαφνικά, την υστερία μιας παιδαγωγού, στο νηπιαγωγείο που πήγαινε. Πριν πόσο καιρό. Στα λέω, γιατί η δική μας μνήμη, είναι ανοιχτό βιβλίο. Ελπίζω μεγαλώνοντας να βρει κάποια σ’ εμένα, κάτι ελάχιστα αστραφτερό. Αν παρατηρήσει φυσικά, τόσους κόσμους, τόσα παραμύθια, μες τα μάτια μου. γιατί εμείς οι άνθρωποι εκτός απ’ το να αναβάλλουμε το ευχαριστώ στους δικούς μας, ο βιος μας καταντά ένα ουδέτερο πράγμα.
Στα λέω, γονιέ, τώρα που μεγάλωσε ο ανήλικος, μα έμειναν ίχνη, από εκείνη τη παλαιά, παιδική, πραγματικότητα της φαντασίας του Αλαντίν, ίσως. Μα πάλι αναβάλλεται η ομιλία.
Είναι που φεύγει το φως, να φέρει τη νέα χρονιά, κάπου αλλού.
Για αρχή, το 2008 ήρθε στην Νέα Ζηλανδία. Σειρά είχε το Σίνδεϋ στην Αυστραλία. Σε λιγότερο από 7 ώρες, σ’ ετούτη τη χώρα που δεύτερο δώρο της είναι η θάλασσα.
Ο καιρός όμως, άλλαξε φυσιολογικά, τόσα.
Ακόμη περιμένω ένα δικό μου παιδί, να μου μάθει να φέρομαι.

Γεράσιμος Μηνάς 2007