Χορός

Είναι ένα κύμα, που σε παρασύρει μες τη χαρά των απλών πραγμάτων. Με την σκιά των φύλλων των δέντρων, στον απέναντι τοίχο, και τον γαλάζιο ουρανό, χαρούμενος κι αυτός. Είδα ένα δυο, ή τρεις, γείτονες, στα μπαλκόνια, να χορεύουν τη ζωή, στις αχτίνες του ήλιου, φωτισμένοι. Λαμπροί και αγνοί, όπως η φύση, τους έλουσε με την αγάπη της. Παρατηρώντας τα φύλλα των δέντρων, να σέρνουν το δικό τους χορό, γυροφέρνοντας ακανόνιστα στον αέρα, κι αυτά, με αγάπη. Το σπίτι μύρισε με μαγειρευτό φαγητό: γίγαντες. Η μέρα γιορτάζει την Ελληνικότητα της. Τα σπίτια μιλήσανε με ευγνωμοσύνη. Μια ηλιόλουστη μέρα. Χαρούμενη διάθεση. Μ’ ένα ευχαριστώ, για το: ζω. Όμορφοι όλοι, στα ενδύματα και τα πρόσωπα, ξέχωρα αν το ονοματεπώνυμο δήλωνε το στίγμα, που σαν καρδιογράφημα, παρουσίαζε πόση ενέργεια κατείχε ο χορός. Είναι η θέα, πάντοτε όμορφη. Νόστιμο που είναι το ζουμί από την κατσαρόλα. Θρεπτικά στοιχεία στο αίμα, εισχωρούν, η χαρά γυρίζει στους τοίχους, που όλα τα έπιπλα θέλουν να πιάσουν το χέρι, να βγουν στον ήλιο, στις γειτονιές. Να φύγουν στο Μοναστηράκι, στο Θησείο, την Πλάκα. Τον Λυκαβηττό. Κει όπου θυμίζει Ελλάδα. Τσιριχτά γέλια, ξαφνικά, συνταράζουν σαν ηχώ τα στενά, εισχωρούν από τα ανοιχτά παράθυρα, στα ταπεινά σαλόνια και τις λιτές κρεβατοκάμαρες. Χορεύει το τώρα, το διαβάζουν καλοσυνάτες ψυχές, πλημμυρισμένες στον ωκεανό της ατμόσφαιρας. Που πάλλεται. Απαλά ή γρήγορα. Το μεσημέρι είναι πια, εδώ. Ο λαιμός ζεσταίνεται, κατεβαίνοντας το φαγητό. Το φως. Ο ήλιος παντού. Αλκυονίδες ημέρες. Τα πνεύματα προς το παρόν, καταλαγιάζουν. Οι μανάδες νανουρίζουν τα μωρά. Οι καστανάδες μαζεύουν τους πάγκους. Η κίνηση στους δρόμους, πυκνώνει. Η θερμοκρασία έξω, ανέβηκε. Ορισμένοι ψιλικατζίδες κλείνουν προσωρινά –τ’ απόγευμα πάλι. Ανεβαίνουν να φάνε, να κάνουν καμιά πρόχειρη δουλειά. Να ξαποστάσουν. Ποιος νοιάζεται για ρολόι κι επιτυχίες διάφορες. Κάποιοι θα ετοιμάσουν φραπέ. Άλλοι θα γείρουν, προσωρινά. Άλλοι θα κουρνιάσουν σε νόστιμα καφέ. Να ‘ταν κυριακή, σήμερα. Είναι όλα τόσο αισιόδοξα. Είναι να το ‘χεις στο αίμα σου. Τόση αξία έχει ο άνθρωπος. Άλλοι ζωγραφίζουν με την κίνηση του σώματος τους: γιορτάζουν. Τη ζωή. Χοροί δίνουν και παίρνουν. Μιλάει η Ελλάδα, τραγούδια. Μουσικές που ακόμη θυμόμαστε. Αγαπούμε. Μας κρατάνε, μας ζεσταίνουν, μέσα μας και πάνω μας. Σαν αγκαλιά. Χάδι αν χρειαστεί, ώρες και ώρες. Οι νότες δίνουν και παίρνουν: τούτος είναι ο χαρακτήρας της ζωής. Να ξεχωρίζει το θηλυκό από τ’ αρσενικό. Φύλλα που τα έφερε ο άνεμος της ζωής, πλαϊνά, πάνω στο χώμα. Στο χώρο που ‘ναι θερμή προσέγγιση, γιατί κάθε στιγμή, αξίζει. Κάθε στιγμή, θυμίζει αναπόληση. Χωριό. Ελιές. Φυλλοβόλα δέντρα. Δωμάτια και χαρές και μεγαλώματα. Περίοδοι διακοπών, συζητήσεις φιλικές. Αποφθέγματα όλο χιούμορ. Να βλέπω φωτισμένα πρόσωπα. Ν’ ακούω τσιριχτά γέλια. Ξαφνικά. Τονωμένα. Χαρά ευλογημένη. Αξία.
Γέλα γιατί χανόμαστε.
Κάθε εποχή και ώρα.
Ευχαριστώντας για ότι έχουμε ή χαρίζεται.

Γεράσιμος Μηνάς 2008