ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ
Νόμιμοι, και παράνομοι
ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ

Με λυπεί να αναφέρομαι σε τέτοια θέματα, μα η κακία δεν σε αφήνει ασυγκίνητο.

Ας ξεκινήσει λοιπόν, το άρθρο:
Εκείνο που με εκνευρίζει, είναι, εκείνη τη σπάνια στιγμή, που θα θελήσεις να αντλήσεις μια χρήσιμη για σένα, πληροφορία, π.χ. πόσο μακριά βρίσκεται, από το σημείο που πατάς, η γνωστή τάδε οδός, ώστε να πας με τα πόδια. Αφού σε συμφέρει κιόλας, από άποψη υγείας, να βρεις την αφορμή, να περπατήσεις, πέντε, επτά, λεπτά.
Τι λαβαίνεις ως απάντηση;
Να πέφτεις σε αλλοδαπό, που μιλάει τα Ελληνικά, σα να ξεροκαταπίνει. Χωρίς να βγάζει άκρη. Και εκνευρίζεσαι. Όχι γιατί οι ξένοι, μας κλέβουν τις δουλειές, αλλά επειδή βρίσκονται, πια, παντού. Και τώρα λες: είναι Ελλάδα, εδώ;
Να μη μιλήσω για την αδιαφορία εκείνου του κουστουμαρισμένου –στη στάση- ενάμισι μέτρο από την αλλοδαπή που ζήτησα τη πληροφορία. Ο οποίος, φαινόταν Έλληνας, μα ούτε που μπήκε στον κόπο να απαντήσει, έστω κι αν δεν ρωτήθηκε.
Παρομοίως όπως περιμένεις στη στάση. Σταματάει το λεωφορείο. Μπαινοβγαίνουν άνθρωποι. Ρωτάς εσύ, τώρα: περνάει από το τάδε σημείο –που σε ενδιαφέρει- το παρόν όχημα; Και σε ποσοστό, πάνω από 90%, ο κόσμος, μέσα στο λεωφορείο –όσοι βρίσκονται κοντά στην πόρτα- δείχνουν αδιαφορία.
Όπως η αδιαφορία των ένστολων, οι οποίοι βρίσκονταν εμπρός στο επεισόδιο με τον 24χρονο Κύπριο, που τον ξυλοκόπησαν, συνάδελφοι τους, ασφαλίτες, με πολιτικά. Μα η ένστολοι, κάνανε την πάπια, ..τιμώντας.. τα σειρήτια που φορούσαν.
ΟΧΙ. Δεν θα είμαι εγώ, αυτός που θα υπερασπιστεί τον 24χρονο που δάρθηκε –σαν σκυλί από ανήλικα παιδιά. Αν όντως, ανήκε σε αυτούς τους αναρχικούς, που “πυροβολούσαν” αστυνομικούς, ή έκαιγαν Πολυτεχνεία και Ελληνικές σημαίες, αν ανήκε –με αποδείξεις, λέμε τώρα- ναι, να φάει ξύλο.
Σκέπτομαι όμως, με το απλό μου μυαλό, πως τελικά, εκείνη η διαίσθηση που είχα –ούτε θυμάμαι από πότε- πως τα επεισόδια στις διαδηλώσεις, τα ξεκινάνε, και, ασφαλίτες, με πολιτικά, ώστε ο κόσμος να μη διαδηλώνει. Παρατηρώ πως αρχίζει να καθαρίζει όλο και πιο γρήγορα, η ομίχλη της αμφιβολίας μου, αν όντως ίσχυε κάτι τέτοιο.
Αφού, το να βλέπεις, ασφαλίτες με πολιτικά και μάσκες, να κρατάνε τσίλιες, όσο κάποια άλλα φασισταριά, χτυπούσαν έναν άνθρωπο, μπαίνεις αμέσως στο σκεπτικό: πως ναι, η δικτατορία στην Ελλάδα, ακόμη συνεχίζεται!
Θυμάστε όλοι εσείς οι έως τώρα, εργαζόμενοι, τις προσπάθειες ορισμένων περιέργων, να παρεισφρήσουν σε εργατικά συνδικάτα, ώστε να μαθαίνουν –όσοι ενδιαφέρονται…- τι συμβαίνει, για να λαβαίνουν τα ..μέτρα τους. Ή παλαιότερα, οι ρουφιάνοι που έμπαιναν σε παρέες, ή κρυφάκουγαν, για να μαθαίνουν πράγματα και θάματα.. ώστε να πλήττεται η ελευθερία, εν τη γένεση της.
Βγήκε λοιπόν, αυτό το φασισταριό, ο χαμογελαστός και είρωνας –ξέρει αυτός ποιος είναι- ο οποίος γελούσε, ως καλεσμένος σε ειδήσεις, με το επαναλαμβανόμενο βίντεο, του ξυλοδαρμού, ενός ανθρώπου –πάνω απ’ όλα. Είπαμε, αν ήταν αναρχικός και επικίνδυνος, να το φάει το ξύλο. Επειδή για μένα, αναρχικοί είναι και οι οπαδοί μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, οι οποίοι στήνουν ένα στέκι, π.χ. στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας, προκαλώντας απίστευτο θόρυβο και φασαρία, όταν η ομάδα τους αγωνίζεται. Και όχι μόνο. Και ναι, σε αυτά τα άτομα, αξίζει ένα καλό χέρι, ξύλο (και συγχωρέστε με, που τελευταία, γίνομαι πολύ σκληρός, με θέματα και καταστάσεις. Μα δεν μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε. ΧΩΝΕΨΤΕ ΤΟ).
Το θέμα όμως, είναι, πρώτα, ότι κανείς δεν σταματάει τη βία, κυρίως στα γήπεδα, επειδή εκεί, οι ιδιοκτήτες των ομάδων, λαδώνουν τους πολιτικούς, ώστε να μην γίνονται συλλήψεις. Και χάσουν τους πελάτες τους από τις κερκίδες. Και κατά δεύτερο, πως χωρίς κανένα σημείο ενοχής ή σκέψης, να ψεκάζονται οι διαδηλωτές με χημικά ή να τους ξυλοφορτώνουν, όπως φαντάζομαι ότι αυτοί οι ένστολοι, ξυλοφορτώνουν τη γυναίκα τους, το παιδί τους, ή βρίζουν στα μούτρα, τους γονείς τους. Ή παρενοχλούν με πονηρά γιουχαΐσματα, τις ποδηλάτισσες, σε ποδηλατικούς γύρους στο κέντρο της πόλης. Ή κοροϊδεύουν ακόμη και αγνώστους –όπως μου έχει τύχει ως ποδηλάτης, από περιπολικό –πίσω από την πλάτη μου- να μου μιλήσουν άγρια, ενόσω συνέχιζα κανονικά το δρόμο μου, επειδή θέλανε να στρίψουν κάπου. Και ποιο δικαίωμα είχα!! να ποδηλατώ, στην άκρη του δρόμου.

Για μένα, ο σοβαρός διαδηλωτής, θα φτάσει ως το σημείο που του επιτρέπουν, και θα παραμείνει εκεί. Και άστον να λέει τα συνθήματα του, τα αγωνιστικά.
Τώρα, θες να κλείσεις το δρόμο; Κάντο, αλλά χωρίς έκτροπα ή φασαρία.
Τι περιμένεις, στην αντίθετη περίπτωση;
Χτυπάς, και τα ΜΑΤ, θα κάτσουν να τις φάνε;
Ή εσείς οι πανέξυπνοι, με τις ασπίδες, που τις τρώτε, αντί να φτιάξετε ένα οδόφραγμα –όπως συμβαίνει στο εξωτερικό- να μην σπαταλάτε και τα χημικά, που έχουν μείνει από το Άουσβιτς.
Να μην χτυπάνε και οι αστυνομικοί, καταλήγοντας στο νοσοκομείο.
Εκείνο όμως που δεν θα ανεχτώ –και που μου ανάβουν τα λαμπάκια- είναι να βλέπω ορισμένους χαμογελαστούς, που το παρατραβάνε με το θέμα της εξουσίας, εξακολουθώντας να κοροϊδεύουν, δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα. Ενόσω, ασφαλίτες συνάδελφοι τους στο σώμα, χτυπούν έναν άνθρωπο. Το ξαναλέω: αν ήταν παράνομο στοιχείο, και αντισταθεί, να τις φάει, επειδή όποιος ακολουθεί το κακό, κάποτε το πληρώνει.
Αν όμως ήταν το εξιλαστήριο θύμα, για να φοβηθεί ο κόσμος και να μη διαδηλώνει, εγώ τότε, τι να πω περισσότερο.

Να χαίρεστε τους κουκουλοφόρους σας, ιδίως εκείνον τον χοντρό ασφαλίτη, με το κόκκινο μπουφάν, που όπως κάτι άλλοι, έκοβε τσίλιες, ενόσω άλλοι έβγαζαν το άχτι τους, πάνω σε ένα ζωντανό ον. Κλωτσώντας, όπως φαντάζομαι θα κλωτσούσαν έναν σκύλο ή θα σκότωναν, αν ήταν κυνηγοί, ένα πετούμενο του ουρανού.
Κι εσείς, πολιτικάντηδες προδότες, που σας διοικεί η ΗΠΑ, κατά πάντα, περαστικά σας. I see you in hell. Επειδή εκεί θα καταλήξετε.

Γεράσιμος Μηνάς 2006