Αν σκεφτώ

Τους γονείς μου αν σκεφτώ
ως παιδιά,
Οι οποίοι έχασαν ήδη
Το δικό τους πατέρα και μάνα,
Ευθύς, η καρδιά μου ηρεμεί,
Και με αγάπη τους συγχωρώ
που με ελέγχουν, φορές, υπερβολικά.

Αν σκεφτώ, πόσο δειλός
είναι, όποιος στηρίζει το βίο του,
στη γνώμη των άλλων, την εσφαλμένη,
Άμεσα με μακαρίζω,
Αφού ανήκω στους λίγους,
Οπαδούς, της γνήσιας αποδοχής
και αγάπης.

Πόσες φορές η ευγένεια
Ομόρφυνε τις ώρες της εργατικής διεργασίας
Και ικανοποίησης, ίσος προς ίσο
Με συναδέλφους μου και ανθρώπους,
Ως οντότητες.

Αν αγαπώ κάποια ως φίλη,
Την προτιμώ από πολλούς άλλους,
Κλείνοντας ραντεβού δύο άνθρωποι
Δύο ψυχές, φιλικές προς το ένα.

Αυτή τη στιγμή, συγχωρώ κάθε μου λάθος,
και αφορμή, η οποία γεννήθηκε στο παρελθόν.
Φρόντισα τις άκρες του ως κέντημα,
Με περίτεχνα σχήματα, άρα εικόνες.
Φρόντισα τις ιδιαίτερες στιγμές κάθε μου λάθους.
Ελεύθερος, το κάλυψα μ’ ένα τζάμι στον τοίχο.

Στα μάτια του σκύλου μου, είδε ο ένας
στον άλλο, αγάπη, φροντίδα. Επίσης χαρά.
Αν σκεφτώ, ότι στερώ, μέρους
Της φροντίδας προς τους γονείς
Προσφέροντας το στο ζωντανό, κάπου
Μέσα μου κομπάζω πως έπραξα
το καθήκον,

Μα καθέλκυσα, ατελείωτο ακόμη,
Το σκαρί της ανεξαρτητοποίησης.
Βραδύ, έγειρε στο πέλαγο της ζωής,
και κινήθηκε αποκλειστικά,
όταν οι δυνάμεις της δειλίας,
δεν στέκονταν σθεναρά, στις θέσεις τους.
Δεν αντιστέκονταν μεγαλόπρεπα.
Απλά έσπασαν σε κομμάτια.
Τότε! φτερούγισε το σώμα κι η ψυχή,
ένδον του κόσμο, πλακώνοντας
Τα τελευταία οχυρά.

Γεράσιμος Μηνάς 2003