Προορισμός

Με μια αντανάκλαση στο τζάμι
Κι ένα βουνό που γέρνει απειλητικά,
φεύγω.

Ένα λευκό φεγγάρι τρυπάει τον γαλάζιο ουρανό
Τα τοπία προσπερνούν πίσω μου
Τα σύννεφα, φτιάχνουν από μόνα τους, ζωή.

Στα στενά, περνούμε το θαλάσσιο πέρασμα
με σχήμα τη διάθεση μας.
Η λιακάδα αντιπαλεύει την υγρασία της αρμύρας.

Μια παχιά ομίχλη κρύβει την κορυφή του κόσμου,
κι ένα καροτσάκι, μεταφέρει μερίδα μερίδα
Τα περισσεύματα της χαμένης μέρας.

Η βλάστηση ποτίζει με αγάπη την πλάση
Να πέφτεις με το βλέμμα σου, περνώντας
Να χαίρεσαι, που όλα αυτά υπάρχουν ακόμα.

Χαιρετάς, χαμογελώντας,
δύο ερωτευμένους, ενώ διαπλέουν
το κανάλι της Βενετίας τους.

Το λευκό φεγγάρι –διαρκώς ακολουθεί-
Κάνει γκελ στα θεόρατα φυσικά τείχη
Στρίβει, ανάλογα με το πρόσταγμα μου..

Λύνω σταυρόλεξα στο μυαλό μου,
να βρω τι με καρτερεί –Αναθαρρεύουν
τα γνώριμα καντούνια των αναμνήσεων.

Εκεί ψηλά, το αρκουδάκι από “βαμβάκι”
μου δίνει το πρώτο στοιχείο
Δείχνοντας τον τόπο των άγουρων ετών μου

Χτενίζουν με τα μάτια, τις καλαμιές
Φωτίζουν τα μικρά, φιλόξενα σπίτια,
οδεύοντας προς την ωρίμανση του ρόλου σου

Δές! Ένα σχολείο συμπληρωμένο από παιδιά
Λείπουν –δίπλα στα επίγεια υδάτινα γαλάζια μονοπάτια-περάσματα,
έτσι, κι εκείνα, δεν αντανακλούν την εικόνα των.

Ο δικός μου προορισμός αποσυμπιέζεται αγάλι αγάλι,
πίσω από το τζάμι ενός γρήγορου καμιονιού..
περίπου γεμάτο, με δίχως στολή, ανθρώπους

Γεράσιμος Μηνάς 1999