Μαρία της Θάσου

Δεν μπορούσε να σημαίνει κάτι άλλο
η θέα ενός ολάνθιστου κόκκινου τριαντάφυλλου
παρά, ότι εκείνη
Θα ‘φτανε σήμερα κοντά του

Ζωντανή, ουσιαστική παρουσία,
όχι σκελετωμένη, επιφανειακή, ξοδεμένη απρόσκοπτα.
Την είδε απέναντι του, να βουτά ξημερώματα
στο άπατο πέλαγος, που λες κι όλο φουσκώνει

με ψυχές μπουκωμένες όμορφα, από πιστεύω,
ιδανικά, αρχές. Άξιες να αξιώνουν κάτι καλύτερο.
Έστω κι αν βάδισαν σημειωτόν, φορές
-όσο με μεγαλύτερη επιμονή αναζητούμε εσωτερικά μας.

- Για την Μαρία, το κάνω, την άκουσε να ξεστομίζει
Επειδή, όσο μαθαίνεις πράγματα,
Καλλιεργείς την κρίση σου.
Οι κάμποι είναι γεμάτοι φυλλαράκια.

Στην παραλία, όμως, ελάχιστα τα φιλαράκια.
Την είδε, βγήκε νωρίς να χαρεί μόνη της
τη θέα του ήλιου. Σαν ένα ολάνθιστο κόκκινο τριαντάφυλλο
που το συναντούσες όταν ο άλλος σε σκεπτόταν.

Δεν ήταν δυνατό, να σήμαινε κάτι άλλο
Η ολοκλήρωση του οράματος της γαλήνης της,
Πρωί πρωί, προτού πασχίσει για τον επιούσιο.
Κάποτε

Οι τροχιές του ενός και του άλλου, θα ανταμωθούν.
Πολλά, αν, θα μπορούσαν να συμβούν.
Οι λέξεις, όταν δεν ακούς,
Ανακλούνται μακρύτερα, όπως η ηχώ.

Ντράπηκε. Κρύφτηκε πίσω από ‘να δέντρο,
Συγκινημένος. Δάκρυσε –μέσα του πάντα
Πάνε εκείνες οι δεκαετίες. Μεγαλώνεις απλός,
με την ελπίδα να μάθεις ν’ αφήνεις τον εαυτό σου

να είναι εκφραστικός, ελεύθερος.
Την είδε να ανατέλλει από τη θάλασσα,
φύσαγε λιγάκι. Το νερό την ακολουθούσε
μαγεμένο –σε μικρά αυλάκια-
λες και δεν ήθελε να την αποχωριστεί ποτέ.

Γεράσιμος Μηνάς 1999