Βράδυ

Το δωμάτιο θα ‘ναι σκοτεινό.
Χωρίς να ρωτώ, πια; Αν ο κόσμος, γίνεται ένα
Μες σ’ εκείνο το κουτί,
Ή απλά είναι, εκεί μέσα.

Θα βρίσκομαι, εδώ,
στο δωμάτιο.

Με τη σκέψη των αγαπημένων μου προσώπων,
Έστω κι αν δεν τα αγκαλιάζω, πια.
Εδώ,
και το εδώ,
είναι σαν επιστροφή, νύχτα, πίσω,
Με το λεωφορείο.

Σα να κοιτάς, νύχτα, τα φώτα,
Απέναντι, στο νησί,
Με μια αίσθηση, ολόδική σου.
Θύμηση σαν μετά τη βροχή,
Ανάμνηση ολόδική σου

Εδώ.
Ανθρώπινος
Ακόμη κι αν δεν δουν οι άλλοι,
Τι έχεις να προσφέρεις,
Επειδή σου στερούν τη σταθερότητα.
Το μικρό όνειρο και την αγάπη.

Σα να συζητάς, τώρα, μαζί Του.

Σα να ‘ναι εδώ.
Πότε μ’ αγάπησες; Ρωτάς.
Γιατί, πια, ποτέ, δεν μου ξαναμίλησες.

Τι χρειάζεται για να σε πείσω,
να ‘Σαι, παρών;
Γιατί είσαι τόσο Απόμακρος;
Άραγε,
Με συγχωρείς;

Βρίσκεσαι εδώ;

Σα να ‘ναι η ζωή, μια προσβολή.
Αυτή την εντύπωση, μου έχεις δώσει.

Γεράσιμος Μηνάς 2006